BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

25 sierpnia 2020

Od Wróblowego Serca cd. Potrójnego Kroku

Tysiące sprzecznych uczuć krążyło po jego głowie. Szok, niedowierzanie, ulga, radość, niepewność, zazdrość, a do całości dołączały bardzo cyniczne refleksje. Jego wysiłek był równocześnie zbawieniem i głupotą, wszystkie nerwy były i nie były warte tego momentu, Potrójny Krok bohaterem i zdrajcą, a to, co działo się w Klanie Wilka odległe i najbliższe mu. Wciąż ciężko było mu otrząsnąć się z szoku. Tego pozytywnego, że medyk żyje, a Mokra Gwiazda zgodził się pomóc i już nawet zmobilizował wojowników, którzy lada chwila wyruszą na pomoc Wilczakom i tego negatywnego, że wysiłki jego i Borsuk, wszystkie nerwy nie były tak naprawdę nikomu potrzebne, a Potrójna Łapa po prostu zwiał. Tak, organizował pomoc, ale równocześnie… zostawił ich wszystkich.
Mokra Gwiazda zostawił ich samych. Z pyska liliowego niemal od razu padło pytanie:
- Co z Fasolkową Łapą? Czy ona... Czy ona żyje?
Jego głos lekko drżał, a w oczach można było dostrzec…? Niepokój? Poczucie winy? Nadzieję? Kocur nie był w stanie jednoznacznie tego określić.
Po prostu skinął głową, rozwiewając obawy medyka. Prawdę mówiąc, nie miał ochoty z nim rozmawiać. Coś sprawiało, że kocur go irytował, jak wbity w łapę cierń.
- A przynajmniej tak było kiedy opuszczałem obóz - Bury uśmiechnął się cynicznie jednym kącikiem pyska, w bardzo charakterystyczny sposób.
Zanim liliowy zdążył mu odpowiedzieć, po prostu odwrócił się do niego tyłem i odszedł, kierując się zapachem Mokrej Gwiazdy. Miał do niego parę pytań, a później… Później chciał odpocząć. Sam.

Leżał na obrzeżach obozu, wpatrując się w przesuwające się po niebie obłoki. Duże, białe chmury sunęły powoli po błękicie, jakby czas nie miał dla nich żadnego znaczenia.
Wróblowe Serce też tak się czuł. Leżał, po prostu patrząc przed siebie i pozwalając swoim myślom płynąć, dokładnie jak te obłoki. Wolno i bez celu.
Czuł się pusty.
Doświadczył tak wiele, balansując na granicy rozpaczy i szaleństwa, a teraz, gdy mógł przez chwilę czuć się wolny… Nie czuł już nic. Obrazy z ostatniego księżyca zamazywały się i zacierały, doświadczone emocje stawały się tylko cieniem, niewyraźnym odbiciem w spokojnej tafli jego umysłu.
Mógłby teraz wstać i po prostu odejść, nie oglądając się za siebie. Chłonąć błękit nieba, ciszę i wolność. Szedłby tak daleko, jak pozwoliły by mu na to zmęczone łapy, a później…
Zamknął oczy i odetchnął głęboko.
Przelatujący nad nim biały kolos wydał mu się znajomy. Wpatrzył się w niego bez skrępowania, oglądając we wspomnieniach kolejne obrazy pogodnego błękitu.
Górski Szczyt. Uśmiechnął się na wspomnienie owalnego czekoladowego pyska i spokojnych pomarańczowych oczu. Z jakiegoś powodu przypomniał sobie rozmowę, którą odbyli dawno temu, pod podobnym niebem, wpatrując się w niemal identyczne chmury.

- Jak wygląda partnerstwo?
Jego uczeń zbierał się do zadania tego pytania od dłuższego czasu. Patrzył mu pewnie w oczy, a jedyną oznaką targająch nim uczuć była niespokojna końcówka ogona.
- Czyżbyś miał kogoś na oku? - Burasek uśmiechnął się do niego, szturchając go lekko w bok.
- Może - odparł czekoladowy, tym samym pewnym tonem, zadzwiając mentora. Jego uśmiech przygasł, a w ślepiach pojawiła się jakaś nowa emocja.
- To po prostu umowa, którą zawierają między sobą wojownicy. Nie ma jakiś specjalnych reguł ani rytuałów, wystarczy zwykłe “zostaniesz moim partnerem?” “Tak” i koty są razem, chociaż to nie znaczy, że nie można rozegrać tego jakoś inaczej - Kocurek puścił mu oczko. - No wiesz, wspólne oglądanie wschodu księżyca albo bukiet kwiatów… - Wróbelek bawił się coraz lepiej, podpuszczając swojego ucznia. - Borsuczy Kroku! - miauknął z emfazą, wpatrując się natchnionym wzrokiem w dal. - Mój księżycu, różo skąpana w rosie! To Gwiazdy splotły nasze losy!
Góra zachichotał pod nosem, widząc wygłupy burego.
- Tak, księżyc w pełni zdecydowanie do niej pasuje - mruknął, prostując się tak, żeby jak najlepiej oddać gabaryty tego “księżyca”.
Wróbelek trzepnął go łapą w bark.
- Ej, nie śmiej się z niej!
- Sam zacząłeś - celnie zauważył czekoladowy, uśmiechając się.
Mentor spojrzał na niego, robiąc obrażoną minę.
- Bo ja mogę! To moja siostra, mam prawo się z niej śmiać.
- Jasne, jasne - miauknął Góra, chichocząc. - To jak z tym partnerstwem?
Wróbelek jeszcze przez chwilę udawał, że się dąsa, ale w końcu uśmiechnął się szeroko.
- No właśnie tak. Jak druga strona się zgodzi, po prostu się nimi zostaje. A jak któreś uzna, że ma już dość, może najzwyklej w świecie odejść. Cała filozofia. - Wzruszył ramionami.
- I tyle? Żadnych konsekwencji?
Bury pokręcił łbem.
- Lepiej mów, kogo masz na oku - miauknął, uśmiechając się szelmowsko.
Góra trochę się zmieszał. Mruknął coś pod nosem, wpatrując się w przestrzeń przed sobą. W końcu westchnął i wymiauczał:
- Wężowy Wrzask.
- O kurdę - wyrwało się Wróbelkowi. Widząc spojrzenie ucznia, dodał jednak szybko - Znaczy, no… Gratulacje, czy coś.
- Dzięki - parsknął Góra, ale uśmiechnął się pod nosem. - Ona wcale nie jest taka zła, wiesz?
Wróbelek spojrzał na niego, śmiejąc się cicho.
- Skoro tak twierdzisz, to chyba muszę ci uwierzyć. Chociaż na twoim miejscu… To ja już bym wolał Borsuk - zażartował.
Czekoladowy zapatrzył się w dal.
- Moim zdaniem jest… urocza. I kochana. Lubię jej słuchać - “jako jedyny z klanu”, pomyślał Wróbelek - podziwiam jej wytrwałość. No i… Jest naprawdę ładna - zakończył Góra i jego mentor mógłby przysiąc, że kocur się zarumienił. “No to po tobie” - ze śmiechem pomyślał bury. Trochę mu było szkoda przyjaciela, ale jeśli to miałoby sprawić, że byłby szczęśliwy…
- Porozmawiaj z nią. Z tego co wiem, raczej nie masz konkurencji - zażartował. Uczeń udał oburzenie, ale w jego oczach malowała się wdzięczność.
Milczeli przez chwilę, pogrążeni we własnych myślach. W końcu Góra przerwał ciszę.
- A ty? Masz kogoś?
Na moment w jasnych ślepiach pojawił się smutek. Ale szybko minął, zastąpiony przez uśmiech. Kocurek westchnął i spojrzał uczniowi w oczy.
- Nie, chociaż jest ktoś szczególnie mi bliski… - Odwrócił wzrok, oczami wyobraźni widząc piękne, choć zawsze smutne ślepia Żabiego Skoku. - Ale nie chcę niczego więcej. Jestem za młody, żeby się wiązać, a ona, nie wypominając jej wieku oczywiście - uśmiechnął się szelmowsko - trochę za stara. Zresztą… Teraz to już chyba bez znaczenia.
Zamilkł. Góra trącił go ogonem, jakby próbując pocieszyć.
- Pierwsza miłość, co?
Wróbelek skinął głową.
- Pamiętam swoją - czekoladowy kontynuował. Do obozu wrócili dopiero, gdy słońce zawisło już nisko nad horyzontem.

Żabi Skok. Uśmiechnął się ciepło, mając przed oczami jej niewielką sylwetkę. Czy dalej ją kochał? Nie. Choć był pewien, że kotka do końca życia będzie miała specjalne miejsce w jego sercu.
Gdzieś obok niego rozległ się szelest, wytrącając burego z zamyślenia. Podniósł łeb i bez trudu dostrzegł idącego w jego stronę medyka.
- Tu jesteś - miauknął Potrójny Krok zamiast powitania. - Mokra Gwiazda cię szukał.
Bury wstał, otrzepując się z resztek wspomnień. Spojrzał liliowemu w oczy, a w jego ślepiach płonęła determinacja.
- Chodźmy - miauknął, a jego niski głos zawibrował w czystym powietrzu.


<Trójko? Mokry? c:>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz