— Ychm. — córka Iglastej Gwiazdy pokiwała głową. Otworzyła oczy. Poruszyła uszami i wysunęła pazurami. Dała znak ogonem, że jest gotowa.
— Później pokażę ci taką fajną metodę łapania ptaków, do tego potrzebne są co najmniej dwa koty. Zagania się ptaka i wiesz... W każdym razie później ci to pokaże. Teraz twoja kolej.
Kotka skinęła głową i ostrożnie znowu ustawiła się w pozycji łowieckiej, zaczynając się skradać podążając za nasilającym się zapachem kosa. Im bym bliżej tym bardziej jego woń kusiła jej nos. Fasolkowa Łapa zauważyła, że polowanie, albo uczenie się z Kolczastą Łapą dawało jej dużo radości. Cieszyła się, że w końcu może uda jej się czegoś pożytecznego nauczyć. Chociaż Kolczasta Łapa nie był perfekcyjnym mentorem do polowań (między innymi dlatego, że wciąż był uczniem), to Fasolkowa Łapa bardzo doceniała jego pomoc i to, że poświęcał jej tyle czasu. Będzie mu musiała podziękować jak już skończą polować. Miała też nadzieję, że Potrójny Krok się o tym nie dowie, bo inaczej będzie miała przechlapane na kolejnych lekcjach...
— Widzisz go już? — zapytał cicho Kolec, unosząc delikatnie głowę.
— Mhm, siedzi tam na gałęzi. — szepnęła, wskazując ogonem na czarne uskrzydlone zwierzątko.
— Dobra, to podejdź jeszcze troszkę i... — miauknął, czekając aż kotka spełni jego polecenia. Tymczasem kocur ostrożnie przemieścił się pod gałąź, by potem gdy kotka zaatakuje lepiej widzieć jej technikę polowania i ewentualnie pokierować ją potem gdzie najlepiej wylądować. — teraz!
Pointka skoczyła na żółtodzioba i nim ten zdążył odlecieć jej zęby przebiły pokrywę jego piór i dotarły do skóry. Usłyszała tylko ostatni krzyk ptaka i poczuła, jak ten próbuje się jej wyrwać. Miała nadzieję, że przestanie się zaraz wiercić, bo jego machające ostatnimi siłami skrzydła utrudniały kotce zdolności widzenia. Na szczęście nie przeszkodziło jej to w miarę porządnym jednak wciąż twardym lądowaniu na ziemi niedaleko srebrnego kocura. Fasolkowa Łapa przepełniona endorfinami i nutką adrenaliny z szerokim uśmiechem położyła na ziemi upolowaną piszczkę. Jej pierwszą zdobycz. Zadowolona i dumna z siebie kotka pożerała go wzrokiem, żeby zapamiętać każdy jego szczególik. Był cudowny! Fasolka mrucząc głośno otarła się o Kolca, posyłając mu radosne podziękowania, zanim ten zdąży skrytykować jej sposób na upolowanie czarnego ptaszyska.
***
Odkąd Kolczasta Łapa został wojownikiem o dumnym imieniu Kolczasta Skóra kocur mógł częściej odwiedzać legowisko medyków... a raczej mógłby, gdyby nie humor Potrójnego Kroku. Cętkowany zrobił się jeszcze bardziej marudny od wyrzucenia Strzyżykowej Pręgi z legowiska. I w dodatku cała jaskinia medyków była "udekorowana" kośćmi, co nieco niepokoiło Fasolkową Łapę, ale nie zamierzała narzekać tylko po to, żeby rozzłościć Trójkę, więc musiała się z tym pogodzić. Kotka też nie miała specjalnie nastroju na cokolwiek odkąd Strzyżyk z nimi nie mieszkała. Nie pokazywała tego jednak nikomu, nie chcąc obarczać innych swoimi problemami. Musiała sama sobie z tym poradzić. Pointka powoli szła przez obóz, wracając z wizyty u Cisowych Moczarów. Po drodze udało się jej upolować niewielką ryjówkę, dzięki czemu nie była teraz głodna. Koteczka powoli tonęła we własnych myślach, aż z rytmicznego kroku wybił ją Kolczasta Skóra, który podszedł do córki Iglastej Gwiazdy.
— Hej, Fa. — mruknął, zwracając na siebie uwagę Fasolki Kolec. Fasolka uśmiechnęła się lekko, widząc mordkę przyjaciela. — Chcesz iść coś zobaczyć? Znalazłem fajne miejsce i się zastanawiałem, czy nie poszłabyś ze mną trochę go pozwiedzać...
— Jasne. — miauknęła bez namysłu Fasolkowa Łapa. Nie chciała tak szybko wracać do Potrójnego Kroku i leża medyków, więc propozycja Kolczastej Skóry była dla niej bardzo atrakcyjna. Szybko wyrzuciła z głowy niepotrzebne myśli i skupiła się na celu ich spacerku. Gdy wyszli z krzewów wilczej jagody otaczającej obozowisko, wąsiki liliowej kocicy drgnęły z zainteresowaniem.
— Gdzie idziemy? — zapytała, szturchając delikatnie srebrnego kocura. Kolec zaśmiał się, widząc podekscytowanie Fasolkowej Łapy.
— Znalazłem dziwny pień dwunożnych. — szepnął, próbując dodać wypowiedzi nutkę tajemniczości. — Chociaż może to jakaś ich jaskinia? Nie jestem sam pewny.
— Jesteś pewien że nie ma w nim żadnych dwunogów? — mruknęła Fasolka. Nigdy nie widziała tych dziwnych stworów i słysząc opowieści o nich raczej nie chciała się z żadnym spotkać, na pewno nie teraz.
— Mhm. Jak spojrzałem przez taki dziwny otwór to w środku było pusto.
< Kolczasta Skóro? Będzie się coś ciekawego działo w szopie? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz