Powoli zaczynał rozumieć, dlaczego samotnicy byli wyjątkami. Zrobił już wszystko, co musiał i po prostu się nudził. Żeby zabić czas, wybrał się na przechadzkę. Jeszcze trochę i będzie znał każdy kamień na terytorium Wilka.
Powoli zbliżał się do granicy. Spodziewał się zapachów innego klanu, ale nie tak blisko. Wiedziony ciekawością, ruszył za wonią.
- No proszę, kogo my tu mamy?
Uśmiechnął się ironicznie na widok niebieskiej kuli futra. Ich ostatnie spotkanie nie należało do przyjemnych, ale wspomnienie jej ataku sprawiło, że zrobiło mu się weselej.
- Wypłosz? - zaskoczenie mignęło w pomarańczowych ślepiach. Widział, że próbowała wycofać się z jego terenu, uniesiona łapa wskazywała, że przestała być pewna, co ma zrobić. Ech, kolejny, świeżo upieczony wojownik z przerostem dumy...
- Wiesz, że mogę cię teraz zaatakować i nikt nie będzie miał o to pretensji? - Uśmiech stał się szerszy, drapieżniejszy. Pochylił łeb, na ugiętych łapach zrobił krok w jej stronę powoli, jakby rozkoszując się każdym uderzeniem serca jej niepewności. Nie chciał jej poważnie zranić, chciał, by uciekła. Wycofała na swój teren. Nie chodziło o zemstę, jej poprzedni atak był śmieszny, raczej o pokazanie, kto tu jest panem.
Nagle jej spojrzenie stwardniało, stanęła pewniej na łapach. Cętkowane futro uniosło się na karku, z gardła wydobył warkot.
Zaskoczyła go, musiał to przyznać.
On też nie miał zamiaru odpuścić.
Krążyli wokół siebie, mierząc się spojrzeniem, próbując przeniknąć zamiary. Kocur cały czas paskudnie się uśmiechał, jakby prowokując. Odpowiadały mu syki obnażone kły.
Zamarkował atak, odskoczyła. Roześmiał się. Ledwo uskoczył przed pazurami, była szybsza niż poprzednio. Niewystarczająco jednak drasnął jej bok.
Kurtuazja skończyła się w tym momencie.
Rzucili się na siebie, sięgając gardeł. Niebieska zamieniła się w kulę śmiercionośnych pazurów, kły kocura plamiła świeża krew.
Syknął, gdy sięgnęła jego gardła. Zrzucił ją, tarzali się po trawie. Tym razem on zacisnął szczęki, wyrwała się jednak. Odskoczyła, mierząc go spojrzeniem.
- Co, masz już dość? - Oddychał szybciej, jednak wciąż się uśmiechał. Już dawno tak dobrze się nie bawił…
- Jasne, że nie! - Zmęczenie ją spowolniło, ale i tak prawie trafiła. Była od niego zwinniejsza, nie miała jednak jego szybkości.
Znów stali się tylko kłębem ciał, pazurów i zębów.
Gdy ją z siebie zrzucił, ledwo utrzymał się na łapach. Nie spodziewał się, że okaże się tak dobra. Przyjrzał się uważnie. Dyszała, widocznie też mając już dość, jednak determinacja płonąca w jej oczach nie zgasła. Był pewien, że zaraz się na niego rzuci.
To oznaczałoby, że musi ją zabić.
Nie miał siły dłużej się bawić. Musiał przyznać, że nie był już taki pewny, czy dałby radę zacisnąć szczęki na jej gardle, zanim straciłby oczy. A przede wszystkim nie wiedział, czy chce.
- Twój mentor odwalił kawał dobrej roboty. - Wyprostował się na tyle, na ile pozwalały mu rany. Jeszcze nie czuł przejmującego bólu. Upewni się, że opuściła teren i pójdzie wprost do medyczki. Póki jeszcze może.
Gdy tak na nią patrzył, poczuł coś w rodzaju... szacunku.
- To jesteśmy kwita. Za wcześniej. - Szukał w jej spojrzeniu aprobaty. Niemal niedostrzegalnie skinęła głową.
- Nieźle walczysz jak na wilka.
Uśmiechnął się na ten komplement. Jeszcze chwilę mierzyli się wzrokiem, aż każde ruszyło w swoją stronę. Kocur po paru krokach odwrócił się, żeby się upewnić, że wróciła na swój teren i poczłapał w stronę obozu.
Dopiero gdy był pewien, że go nie usłyszy, pozwolił sobie na syk bólu.
Później na kolejny.
I następny.
Gdy Turkawie Skrzydło go zobaczyła, załamała łapy. A on padł na legowisko i nie podniósł się aż do rana.
<Brzmi jak początek pięknej przyjaźni xD Sroczko?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz