Węszył po trawie. Czuł drażniący zapach czarnego. Gdzie ten mysi bobek się schował?
Kremowy syknął i trzepnął ogonem w ziemię. Czuł go coraz mocniej. Był na dobrym tropie.
— Gdzie jesteś, brzydalu? — pytał, smyrając nosem podłoże.
Jego uszy drgnęły, kiedy usłyszał żałosne miauknięcie. Już miał odpowiedź, gdzie ukrył się ten paskuda. Czego można było się po nim spodziewać? Nawet nie potrafił usiedzieć chwili cicho.
Przyczaił się i starał się iść jak najciszej. Zmierzał do sporego kamienia, za którym chował się czarny.
— Mam cię! — zawołał głośno.
Młodszy kocur podskoczył i zapiszczał. Podkulił ogon i wbił swój wzrok w oczy Lukrecji. Żałosny.
— Zostaw mnie! Idź... sobie! — zarządził żółtooki.
— Oj nie, mój drogi! — wysyczał przez zęby.
Napiął mięśnie i trzepnął ogonem w ziemię. Wysunął pazury i skoczył na czarnego. Złapał nimi chudy, biały brzuch. Mizerny. Jeden mocniejszy ruch i już po nim.
— Ał! Daj mi spokój, proszę! Puść! — wołał pół-nocniak, wijąc się.
— Nie dam, bo mnie okłamałeś! — warknął głośno.
Kremowy szarpnął kocurem i przewrócił go na drugi bok. Obnażył kły i dyszał wściekle. Ciemny skulił się i zaskomlał.
— Gdzie jesteś, brzydalu? — pytał, smyrając nosem podłoże.
Jego uszy drgnęły, kiedy usłyszał żałosne miauknięcie. Już miał odpowiedź, gdzie ukrył się ten paskuda. Czego można było się po nim spodziewać? Nawet nie potrafił usiedzieć chwili cicho.
Przyczaił się i starał się iść jak najciszej. Zmierzał do sporego kamienia, za którym chował się czarny.
— Mam cię! — zawołał głośno.
Młodszy kocur podskoczył i zapiszczał. Podkulił ogon i wbił swój wzrok w oczy Lukrecji. Żałosny.
— Zostaw mnie! Idź... sobie! — zarządził żółtooki.
— Oj nie, mój drogi! — wysyczał przez zęby.
Napiął mięśnie i trzepnął ogonem w ziemię. Wysunął pazury i skoczył na czarnego. Złapał nimi chudy, biały brzuch. Mizerny. Jeden mocniejszy ruch i już po nim.
— Ał! Daj mi spokój, proszę! Puść! — wołał pół-nocniak, wijąc się.
— Nie dam, bo mnie okłamałeś! — warknął głośno.
Kremowy szarpnął kocurem i przewrócił go na drugi bok. Obnażył kły i dyszał wściekle. Ciemny skulił się i zaskomlał.
— Ja... ja przepraszam! Musiałem! — wbił w niego przerażony wzrok.
— Nie musiałeś — prychnął syn Bzu. — Puszcze cię, jeżeli przyprowadzisz twoją siostrę w tej chwili.
— N-nie! — przybrał zacięty wyraz pyszczka. — Ona... ona nie będzie twoją zabawką! — warknął i kopnął go łapą w brzuch.
Odskoczył i syknął z bólu. Głupi mysi bobek! Jak śmiał go kopnąć?!
— Jesteś najgorszym kotem, jakiego znam! — fuknął, ryjąc pazurami w ziemi. — Zaraz zrobię tak tobie! — wysapał, pokazując kocurowi pazury.
Odskoczył i syknął z bólu. Głupi mysi bobek! Jak śmiał go kopnąć?!
— Jesteś najgorszym kotem, jakiego znam! — fuknął, ryjąc pazurami w ziemi. — Zaraz zrobię tak tobie! — wysapał, pokazując kocurowi pazury.
— To ty jesteś najgorszy! Ja... ja tylko się bronie! — pisnął na swoją obronę. — Puść mnie, to... to nie kopnę cię znów.
— Nie będziesz mnie szantażować — fuknął. — A spróbuj, to skończysz bez łapy i oka! — wycharczał groźnie.
Czarny zadrżał, a w jego oczach zebrały się łzy.
— N-nie! Prze-epraszam!
Lukrecja zaśmiał się i złapał kocura za łapę. Wreszcie to popychadło zrozumiało, kim jest.
— Bądź tak miły i zawołaj tu swoją siostrę — mruknął. — Wtedy cię puszczę.
— Jak... jak mam zawołać, jak mnie trzymasz? Żłobek jest daleko — miauknął.
— Chodźcie — zawołał do czarnego i jego siostry. — Przejdziemy się!
Tuptał wesoło, jak bawiące się kocię. Rodzeństwo patrzyło się na siebie przerażone. Ale Lukrecję to bawiło. Takie koty nie zasługiwały na bycie w Owocowym Lesie. Przeszli na kraniec obozowiska, a kałuże chlupotały pod ich łapami. Nikogo oprócz nich nie było widać. Idealnie.
— W porządku, zaczniemy więc od czegoś bardzo zabawnego — zaśmiał się zdradliwie. Wsadził łapę w kałuże i chlusnął nią żółtookiego kocura.
— To wcale nie jest zabawne — mruknął spięty pod nosem, kiedy dostał wodą.
— Właśnie że jest — miauknął. — Zaraz będzie jeszcze śmieszniej.
Zmoczył go jeszcze raz, ciesząc się z jego zdenerwowania.
— Podejdź do mnie — zarządził kremowy, tupiąc łapą.
Czarny zadrżał, a w jego oczach zebrały się łzy.
— N-nie! Prze-epraszam!
Lukrecja zaśmiał się i złapał kocura za łapę. Wreszcie to popychadło zrozumiało, kim jest.
— Bądź tak miły i zawołaj tu swoją siostrę — mruknął. — Wtedy cię puszczę.
— Jak... jak mam zawołać, jak mnie trzymasz? Żłobek jest daleko — miauknął.
— Pójdziemy po nią razem, będę cię pilnował — mruczał paskudnie. — Tylko nie uciekaj, bo nie będziesz miał łapy.
W końcu zemści się na czekoladowej. Nie mógł się doczekać!
Szli przez obóz. Słyszał nerwowy oddech i drżenie czarnego. Młodszy wpatrywał się w miejsce, do którego zmierzali. Garbił się, a jego ogon skulił się pod brzuchem. Bał się kremowego, to było czuć. Lukrecja uzyskał efekt, jakiego pragnął.
— Ni-ic? Cho-odź tutaj — popychadło zawołało siostrę siedzącą w żłobku.
Czekoladowa wyszła pośpiesznie ze żłobka. Jej uszy zwisały do tyłu. Brzydka.W końcu zemści się na czekoladowej. Nie mógł się doczekać!
Szli przez obóz. Słyszał nerwowy oddech i drżenie czarnego. Młodszy wpatrywał się w miejsce, do którego zmierzali. Garbił się, a jego ogon skulił się pod brzuchem. Bał się kremowego, to było czuć. Lukrecja uzyskał efekt, jakiego pragnął.
— Ni-ic? Cho-odź tutaj — popychadło zawołało siostrę siedzącą w żłobku.
— Chodźcie — zawołał do czarnego i jego siostry. — Przejdziemy się!
Tuptał wesoło, jak bawiące się kocię. Rodzeństwo patrzyło się na siebie przerażone. Ale Lukrecję to bawiło. Takie koty nie zasługiwały na bycie w Owocowym Lesie. Przeszli na kraniec obozowiska, a kałuże chlupotały pod ich łapami. Nikogo oprócz nich nie było widać. Idealnie.
— W porządku, zaczniemy więc od czegoś bardzo zabawnego — zaśmiał się zdradliwie. Wsadził łapę w kałuże i chlusnął nią żółtookiego kocura.
— To wcale nie jest zabawne — mruknął spięty pod nosem, kiedy dostał wodą.
— Właśnie że jest — miauknął. — Zaraz będzie jeszcze śmieszniej.
Zmoczył go jeszcze raz, ciesząc się z jego zdenerwowania.
— Podejdź do mnie — zarządził kremowy, tupiąc łapą.
Otrzepał
się z wody, po czym niepewnie podszedł do kocura, rzucając przerażone
spojrzenie siostrze. Zielonooki złapał kocura za kark i przysunął jego
głowę do kałuży.
— Zanurkuj! — zachichotał.
Czarny zaczął się szarpać, kręcąc głową.
— Nie! Nie zamierzam! Sam nurkuj!
— Zanurkuj! — zachichotał.
Czarny zaczął się szarpać, kręcąc głową.
— Nie! Nie zamierzam! Sam nurkuj!
— Nurkuj! — syknął.
Pisnął, opierając się sile kocura. Zacisnął pysk i oczy, po czym wsadził na chwilę łeb do wody, by zaraz go wyciągnąć.
— Masz! Już! Zadowolony?!
Pisnął, opierając się sile kocura. Zacisnął pysk i oczy, po czym wsadził na chwilę łeb do wody, by zaraz go wyciągnąć.
— Masz! Już! Zadowolony?!
— Oczywiście — mruknął, puszczając kocura. — Usiądź obok, dla twojej siostry zaplanowałem coś lepszego.
Podszedł parę kroków do siostry pół-nocniaka i zaśmiał się złowieszczo.
— Chodź, smarkulo — burknął i złapał srebrną za kark. — Dla ciebie przewidziałem... Kąpiel w błocie!
Popchnął kotkę łapą wprost w sporą, błotną kałużę. Krople błota uniosły się w powietrze. Futro kotki pobrudziło się na brązowo.
— Teraz ty zanurkuj, świnko — syknął i umoczył głowę kotki w błocie.
Głowa Nic była cała brudna. Jedyne miejsca, które były czyste, to parę kosmyków sierści i para brązowych oczu.
— Oj, coś nie pasują ci te brązowe oczy — stwierdził. — Może wolisz ich nie mieć?
— A tylko spróbuj! — syknął, podchodząc do nich. — To wtedy powiem wszystko Brzoskwince! — zagroził mu.
Czyżby mysi bobek zapomniał, kim jest? Nie zarejestrował tego, co mu mówił? Powinien przypomnieć mu jego pozycję w Owocowym Lesie, ale... Co jeśli naskarżyłby tej całej Brzoskwince? Wtedy wyrwaliby kremowemu wąsy. Bał się, aczkolwiek nie chciał się przyznawać. Ta sytuacja skąpała jego myśli w zmieszaniu.
— W takim razie, koniec atrakcji — prychnął niezadowolony. — Dokończymy później.
— Chodź, Nic. Odprowadzę cię do legowiska — czarny miauknął do siostry.
Lukrecja nie cierpiał uczucia słabości, ale w tym momencie, to ona brała górę. Na myśl o tym, że mógłby się poskarżyć, robiło się mu słabo.
Zwiesił uszy do tyłu i spojrzał na czarnego. Co powinien teraz zrobić? Przeprosić? Zagrozić? To było trudne.
Podszedł parę kroków do siostry pół-nocniaka i zaśmiał się złowieszczo.
— Chodź, smarkulo — burknął i złapał srebrną za kark. — Dla ciebie przewidziałem... Kąpiel w błocie!
Popchnął kotkę łapą wprost w sporą, błotną kałużę. Krople błota uniosły się w powietrze. Futro kotki pobrudziło się na brązowo.
— Teraz ty zanurkuj, świnko — syknął i umoczył głowę kotki w błocie.
Głowa Nic była cała brudna. Jedyne miejsca, które były czyste, to parę kosmyków sierści i para brązowych oczu.
— Oj, coś nie pasują ci te brązowe oczy — stwierdził. — Może wolisz ich nie mieć?
— A tylko spróbuj! — syknął, podchodząc do nich. — To wtedy powiem wszystko Brzoskwince! — zagroził mu.
Czyżby mysi bobek zapomniał, kim jest? Nie zarejestrował tego, co mu mówił? Powinien przypomnieć mu jego pozycję w Owocowym Lesie, ale... Co jeśli naskarżyłby tej całej Brzoskwince? Wtedy wyrwaliby kremowemu wąsy. Bał się, aczkolwiek nie chciał się przyznawać. Ta sytuacja skąpała jego myśli w zmieszaniu.
— W takim razie, koniec atrakcji — prychnął niezadowolony. — Dokończymy później.
— Chodź, Nic. Odprowadzę cię do legowiska — czarny miauknął do siostry.
Lukrecja nie cierpiał uczucia słabości, ale w tym momencie, to ona brała górę. Na myśl o tym, że mógłby się poskarżyć, robiło się mu słabo.
Zwiesił uszy do tyłu i spojrzał na czarnego. Co powinien teraz zrobić? Przeprosić? Zagrozić? To było trudne.
< Nikt? >
[przyznano 5%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz