Siostry uśmiechnęły się do siebie, po czym ruszyły w stronę wierzby w której mieszkała ich rodzina. Szły ramię w ramię, nie spodziewając się, iż spotkają kogoś na swej drodze.
Jak z pod ziemi wyrósł przed nimi czarny srebrny kocur, którego spojrzenie padło na nie obie. Krokus nastroszyła futro, widząc go.
- Witam piękne kotki – widząc reakcję burej dodał z szarmanckim uśmiechem – nie musicie się mnie bać, drogie panie. Jestem Pleśniak, uzdrowiciel – przedstawił się, kłaniając się im z gracją. Deszcz wymieniła z cętkowaną zdezorientowane spojrzenia. Bez słów wiedziały, iż obie myślą „Co on wyprawia?” patrząc na niego.
Po chwili ciszy, starszy od sióstr kocur uznał, iż to on musi przełamać pierwsze lody.
- Jestem Pleśniak, drogie panny – miauknął.
Krokus odłożyła powoli swą piszczkę na ziemię.
- Jesteś…uzdrowicielem? – spytała kocura nieśmiało.
- Zaiste! – rzekł kocur – nie raz uratowałem życie niewinnego, poharatanego kota, który ostatkiem sił doczołgał się do mego leża! – odparł kocur z dumą.
Słysząc to, do głowy burej naszła pewna ciekawa myśl.
- Mógłbyś nas…z czegoś podszkolić? – spytała cętkowana, starając się, aby na jej pyszczku pojawił się niewielki uśmiech.
- Oczywiście, wszystko dla takich pięknych dam! - zaczął. – a więc możemy zacząć od podstaw moje drogie – zaczął, jednak Deszcz cichutko mu przerwała.
- Ummm…podstawy trochę znamy… - zaczęła jednolita kotka, grzebiąc łapą w ziemi.
Zdziwiony kocur szybko z powrotem przybrał uśmiechnięty wyraz twarzy.
- A więc, może pokaże wam coś z moich zbiorów? – spytał. – chodźcie moje drogie! – miauknął, udając się w nieznanym kotkom kierunku.
Krokus niepewnie spojrzała na Deszcz. A co jak chciał im coś zrobić?
Zaraz jednak otrząsnęła się. One były dwie, a on widocznie jeden. A jeśli jednak ma jakiś kompanów, to one pójdą po swoich. Co prawda nie chciała obarczać matki kolejną bitwą, ale wiedziała, iż jeśli ten cały Pleśniak uzdrowiciel ją i jej siostrę czegoś nauczy, to srebrna będzie dumna, że córki wykorzystały tę rzadką okazję.
Powoli podążyła więc za kocurem biorąc uprzednio swą zwierzynę w pysku. To samo zrobiła Deszczyk.
Córki Sadu podążyły za kocurem, mówiącym do nich o swych jakże ciekawych podróżach, które jednak kotek aż tak nie dziwiły. W końcu one same też trochę widziały, różne terytoria i inne, były nawet w mieście dwunogów. Choć musiała przyznać, że niektóre historie kocura, na przykład te o kociętach płynących na kłodzie, które uratował, były całkiem ciekawe…choć bura nie wiedziała, czy są one prawdą. Żółtooka razem z zielonooką i uzdrowicielem dotarły do legowiska kocura.
- Witam w moich skromnych progach! – powiedział srebrny, wchodząc do swego składzika i domu w jednym.
Od razu kiedy Krokus dostrzegła zioło którego nie znała, delikatnie wskazała je pręgowanemu, trącając je nosem.
- To moja droga jest nawłoć, leczy rany – rzekł kocur.
Kotka skinęła głową. Czując na sobie spojrzenie uśmiechniętego kocura, również uniosła delikatnie swe kąciki ust. Tymczasem Deszcz również znalazła zioło, którego kotki obie nie znały. Widząc jak jednolita przygląda się zerwanej roślinie, Pleśniak również do niej się zwrócił.
- To piękna kotko jest czyściec wełnisty. Dodaje on siły. – miauknął – można go spotkać w górach, droga… - miauknął, jednocześnie na końcu sugerując, iż chciałby poznać imię kotki.
- J-jestem De-deszcz… - powiedziała cicho jąkając się szara, która również tak jak Krokus postarała się uśmiechnąć, by kocur na pewno chciał im powiedzieć coś więcej.
- A ja jestem Krokus – miauknęła bura, podchodząc bliżej, aby przyjrzeć się ziołu.
- Macie piękne imiona moje drogie! – miauknął kocur.
Kocur przysunął do siebie inną roślinę, siadając pośrodku swej siedziby.
- Znacie tę roślinę drogie panie? – spytał.
- Nie kojarzę… - odparła cętkowana przyglądając się ziołu.
- To Miodunka moje miłe – odparł czarny – leczy rzadką chorobę, żółty kaszel – miauknął.
- O…to bardzo ciekawe… - powiedziała Deszczyk – gdzie…gdzie można taką znaleźć? – dopytała.
- Wszędzie w lesie. – odparł spokojnie kocur.
- A t-to? – spytała nieśmiało Deszcz, patrząc na kolejny medykament.
- To golteria – wyjaśnił Pleśniak – rośnie w Siedlisku Dwunożnych, tak zwanym mieście… - rzekł kocur.
Krokus przyjrzała się roślinie i wtedy właśnie dostrzegła, że cienie stały się dłuższe. A to oznaczało z kolei, że zrobiło się późno. Matka mogła się o nie martwić.
- Przepraszam, ale musimy już chyba iść…nasz…d-d-rogi – starała się mówić do niego tak jak on do niej.
- Och, tak prędko? Jeśli chcecie, to chętnie was przenocu-
- Nie możemy. Czekają na nas.
- Ale kto czeka? – spytał zdziwiony Pleśniak, kiedy kotki już wychodziły ze swymi zdobyczami w pyskach.
- Rofina – odparła Krokus nieco niewyraźnie przez trzymaną w zębach piszczkę, po czym wraz z Deszcz ulotniła się.
[przyznano 10%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz