Zmrużyła oczy, próbując ułożyć ten cały chaos w swojej małej główce. Czy takie słowo aby na pewno istniało? Brzmiało może i dosyć legalnie, ale dziwne było dla niej to, że nie spotkała się z nim przez te parę księżyców życia.
— A to nie jest czasem tylko dla dorosłych? — mruknęła niepewnie, rozglądając się po otoczeniu i szukając wzrokiem kogoś starszego, kto wyjaśnił by coś więcej. – To skoro to znaczy to samo co przyjaźń, to po co nazywać to podrywem? — dopytywała, dosyć zaciekawiona tą sprawą.
— Bo to taki inny rodzaj znajomości, znaczy, tak jakby, ale nie do końca — odparł z dużą pewnością w głowie, najwyraźniej zadowolony z pokaźnej wiedzy, jaką dysponuje. — Szczawiowy Liść mnie tego uczył.
Zguba jedynie pokiwała głową, choć tak naprawdę wciąż nic nie rozumiała. Uznała, że jak będzie starsza, to ta wiedza przybędzie do niej sama. Póki co będzie tkwiła w braku świadomości na te dziwne tematy.
— A te całe treningi z twoją magiczną mentorką są... fajne? — zapytała. Nigdy nie była świadkiem dziwnych zjawisk, aczkolwiek nie mogła w to wątpić, skoro Zimorodek opowiedział jej o tylu niespodziewanych rzeczach. No bo, jak dwa koty mogą być tak naprawdę jednym? Poza tym, uczeń który był tak naprawdę ptakiem? Mimowolnie się skrzywiła. Jej mózg ledwo to trawił, gdyż było tego zdecydowanie za dużo.
— Tańcząca Pieśń jest super, ale to właśnie dzięki jej mocom! Ciągle mnie uczy czegoś nowego! — mówił podekscytowany, przez co szylkretka poczuła potrzebę zobaczenia tego na własne oczy. Czerńcowy Mrok nie przejawiał jakichkolwiek nadnaturalnych zdolności, poza byciem nadzwyczaj wrednym.
Poczuła w sobie niesamowicie wielką potrzebę zobaczenia tego na własne oczy. I choć może nie powinno, postanowiła zakraść się za kocurem na jego trening. W końcu, szansa zobaczenia czegoś, co wydaje się niemożliwe, może nadarzyć się tylko raz.
Następnego ranka zerwała się najszybciej, jak tylko było to możliwe. Miała szczęście spotkać mentora dosyć szybko i przenieść swój własny trening na późniejszą porę. Potem wyczekiwała momentu, w którym Zimorodek i Tańcząca Pieśń zaczną kierować się poza tereny obozu. Choć wiedziała, iż raczej nie powinna bawić się w takie rzeczy, nie mogła oprzeć się pokusie ujrzenia niespotykanych zjawisk. Musiała zachować sporą odległość i być ostrożna, kiedy dreptała za nimi na ugiętych łapach. Uznała to za pewien rodzaju sprawdzian jej umiejętności niezauważalnego poruszania się w terenie. Cisnęła się przez wszystkie krzaki, przez co jej sierść stała się całkowicie brudna i prawdopodobnie będzie musiała poświęcić dużo czasu, na przywróceniu jej do ładu.
W końcu obserwowane przez nią koty zatrzymały się. Przycupnęła w bezpiecznej długości za drzewem i przyglądała się, czując w serduszku lekką ekscytację. Przecież zobaczy zaraz coś niesamowitego!
Stała dosyć długo, ale z każdą sekundą traciła nadzieję. W rzeczywistości nie wydarzyło się nic, co sobie wyobrażała. Po jakimś czasie zrezygnowana postanowiła wrócić do obozu. Straciła tylko czas i była całkowicie do tyłu z własnymi obowiązkami!
A może ta cała Tańcząca Pieśń kryje swoje moce, kiedy jest obserwowana przez większą ilość kotów?
Kotka podchodziła do tego już coraz mniej entuzjastycznie. Dopiero wieczorem natknęła się ponownie na Zimorodkową Łapę. Wolała się nie przyznawać do tego, co zrobiła.
— Cześć, jak ci dzisiaj poszedł trening? Czy twoja mentorka znowu czarowała? — zagadnęła niepewnie.
<Zimorodku?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz