Od Jesionowego Wichru cd Pigwowego Kła

- Jesionowy Wichrze, Pigwowy Kle i Szakłakowy Cieniu - zawołała ich liderka, zeskakując z drzewa. - Pójdziecie ze mną to sprawdzić
Kiwnął głową. Szybko wyrwał się do przodu chcąc się przekonać, co takiego spowodowało śmierć Oszronionego Płatka. Jeśli to znów ten potwór, to musieli uważać. Chociaż minęło już kilka księżyców spokoju, nie oznaczało to, że bestia nie może powrócić. Musiał chronić klan. Nie mógł dopuścić, aby niebezpieczeństwo wkradło się do obozu i zabiło jego najbliższych. 

- Szybciej, Pigwowy Kle - zawołał do ociągającego się kocura, który wyglądał na jedyną osobę, która nie chciała zbytnio badać sprawy.

Postanowił jednak nie zaprzątać sobie tym głowy, skupiony na dotarciu do celu. Mróz przyprawiał go o ciarki. W końcu pora nagich drzew trwała w pełni. Nie cieszył się z jej powrotu. Znów marzł, a ciepło jakie generował przez ruch, nie starczało na długo. W końcu dotarli do miejsca, gdzie kocica natknęła się na to coś. Wszyscy zaczęli się rozglądać za sprawcą, tego karygodnego czynu. Widział odciski kocich łap. To chyba było gdzieś tutaj. Wszyscy skierowali się po nich do miejsca ataku. Na ziemi nie widział żadnej krwi, co go mocno zdziwiło. 

Naglę Szakłakowy Cień drgnął. Spojrzał na niego zdziwiony.

- Co jest? Wyczuwasz coś?

- Przed... przed nami - Wskazał ogonem miejsce, gdzie leżała martwa kotka. 

Cała trójka zbliżyła się szybko do starszej, sprawdzając jej stan. Ewidentnie nie żyła. Dokładnie obejrzeli jej futerko, ale nie dostrzegli żadnych ran. Nikt tutaj chyba nie znał się na leczeniu, więc zbytnio nie mieli jak ratować już zmarłej, więc przeciągnęli ją pod jakieś drzewo, chcąc zabrać ją ze sobą, kiedy zbadają już całe otoczenie. Kiedy czekoladowy rozglądał się po miejscu, w którym leżała, coś chrupnęło mu pod łapą. Spojrzał w dół i prawie dostał zawału. Spod ziemi wystawała koścista, kocia łapa. Od razu się uspokoił. To tylko kawałek szkieletu, a nie wróg. Chwila... co? 

- Ej! Chodźcie! Coś znalazłem! - zawołał do reszty, czując dziwny uścisk w piersi, wskazując ogonem kończynę.

Wojownik i liderka zbliżyli się ostrożnie do wskazywanego miejsca. Pigwowy Kieł trzymał się gdzieś z tyłu, pilnując pewnie tyłów.

- Kopcie - rozkazała. 

Dwaj wojownicy spojrzeli po sobie i wzięli się do pracy. Kiedy nieco rozkopali zmarzniętą ziemię, ich oczom ukazała się reszta szkieletu. Ewidentnie był to kiedyś kot. Pstrągowa Gwiazda wyglądała na niewzruszoną, przyglądając się ogołoconym kością. Jesionowy Wicher jednak czuł niepokój. Może i był na wojnie, widział śmierć, zjadał stworzenia, zostawiając małe kostki, ale... zobaczyć kości prawdopodobnie kota... To był niecodzienny widok. Dość... niepokojący. 

- Więc to spowodowało jej śmierć? - prychnęła liderka. - Przecież to tylko kupa kości! 

- Mogła się wystraszyć na śmierć, jeśli wcześniej go nie dostrzegła - powiedział Szakłakowy Cień. - Wygląda dość upiornie. 

Musiał się z nim zgodzić. Było coś w tych pustych oczodołach dziwnego. Mimo to, poczuł jak całe napięcie powoli go opuszcza. W końcu kości nie mogły się ruszać i kogoś zabić. Były martwe. To znaczyło, że klan był bezpieczny, a śmierć Oszronionego Płatka była nieszczęśliwym wypadkiem. 

- Ciekawe co tu robią... - powiedział. 

- Leżą - prychnęła kocica. 

- Ciekawe do kogo należały - zapytał sam siebie Szakłak. 

- Co o tym myślisz, Pigwowy Kle? - zawołał do arlekina Jesionowy Wicher.

<Pigwowy Kle?>