Od Sokoła

Promienie słońce leniwie tańczyły na futrze pstrokatego, dymnego-srebrnego kocura. Sokół otworzył oszczędnie tylko jedno oko. Przeciągnął się, pozwalając, aby coś przyjemnie chrupnęło mu w kościach. Ziewnął, ukazując rzędy białych zębów. Przez uderzenie serca nie przypominał sobie kim był, gdzie jest ani co się stało. Po krótkiej chwili dotarło do niego, że ma na imię Sokół, znajduje się w sercu bagien i jest bardzo głodny.
Nieśpiesznie zrobił pierwszy krok do przodu i coś do niego dotarło. Nikogo nie nadepnął. To znaczy, nie żeby jakoś uwielbiał deptać po innych kotach. Ale zwykle w legowisku był taki tłok, że ciężko było oddychać, a co dopiero zrobił kilka kroków i nie natrafić na przeszkodę w postaci cudzego ogona. Potarł łapami i wytężył słuch. Nic. Tylko ta przejmująca cisza. Słyszał tylko cichy śpiew ptaków…
Lekko zdenerwowany, wyszedł z legowiska. Teraz już nawoływał. Skierował swój krok w stronę legowiska medyczek, gdzie powitały go dwukolorowe oczy Nowiu. Spojrzała na niego wyczekująco, jakby miała coś dużo lepszego do roboty niż rozmowa z niedoświadczonym wojownikiem i chciała, żeby się streszczał.
― Witaj, droga Nowiu ― powiedział, bezczelnie ziewając i nie zważając na zniecierpliwiony wzrok medyczki ― Czy mogłabyś mi wyjaśnić, dlaczego w obozie jest tylko kilka kotów?
              ― Kilka kotów ― zmarszczyła nos, zapewne podziwiając głupotę Sokoła ― Wyszli na patrol.
              ― A, na patrol… To obudź mnie, jak już… ― nagle każdy włosek na skórze stanął mu dęba ― Czekaj, na patrol?!
I już go nie było. Nów z zaskoczeniem obserwowała, jak mknie po polanie, aż się za nim kurzy. Gdy zniknął za pniem drzewa, medyczka pokręciła głową i zniknęła w legowisku, żeby dokończyć czynności, które jej tak bezczelnie przerwano.

Z prędkością pikującego jastrzębia Sokół wyskoczył z obozu i rozejrzał się z przerażeniem. Na horyzoncie dostrzegł cztery sylwetki kotów. W głowie wciąż wirowały mu myśli i pytania. Dlaczego nikt go nie zbudził? Co oni musieli sobie myśleć? I najważniejsze: czy za trzecie z kolei przegapienie patrolu groziły poważne konsekwencje?
Wpadł pomiędzy zaskoczonych pobratymców. Na ich pyskach kolejno malowały się zaskoczenie, zakłopotanie i irytacja. Sokół z zakłopotaniem zagłębił pazury w ziemi i otworzył pysk, żeby jakoś zręcznie wytłumaczyć swoje gapiostwo. Oj, przynajmniej pojawiłem się na tym patrolu, pocieszył się w myślach.

<Ktoś chce się spotkać ze spóźnialskim na patrolu? ;)>