Od Pliszkowego Kroku CD. Hiacynta (Hiacyntowej Łapy)

Rany, czy dzieci zawsze są takie hiperaktywne i wiecznie skacz- w sumie, gdy tak sobie przypomniała, co sama wyprawiała za kociaka, poczuła zażenowanie. Prawda, była namolna, rozkapryszona i potwornie irytująca. To przez to, ugh, ten czarny paskud Sztormowe Niebo tak długo trzymał ją jako uczennice.
Teraz gdy już wszystko do niej wróciło, widok dokuczającego sobie wzajemnie rodzeństwa sprawił, że nawet za tym zatęskniła. Skowronek jednak nie była skora do takich rzeczy, ona przepraszała za wszystko, co zrobiła. A szkoda, bo przynajmniej mogłaby jakoś rozładować swoje baterie na mini walkach w żłobku.
I zdecydowanie wyrosłaby wtedy na normalniejszego kota.
Uśmiechnęła się półgębkiem, uważając, że są nawet całkiem kochani. Szkoda tylko, że miała tak mało w sobie cierpliwości.
Westchnęła cicho, chcąc znaleźć sobie jakieś zajęcie i jednocześnie uciec od tych pędraków. Nie sądziła jednak, że będzie to takie trudne.
Czując wybijające się cienkie pazurki Hiacynta w jej łapę, nastroszyła sierść na karku.
— Mówiłem, żeby pani nigdzie nie szła! — usłyszała warknięcie z dołu, otwierając pyszczek poirytowana. Jeszcze jej dzieciak śmie rozkazywać, nie ma mowy!
— Puść moją łapę — syknęła do niego zgniewana, unosząc ją i potrząsnęła, chcąc sprawić, by ten glut się od niej odczepił.
Widząc jak ten tylko uśmiecha się szerzej, wbijając swoje małe szpony w jej kończynę, stuliła uszy zła.
— Tylko jeżeli obieca pani, że weźmie nas poza obóz!
Tego już było za wiele, co to za szantaż jest w ogóle! Myśli, że sobie z nim nie poradzi? O, niech go tylko złapie za skórę na karku.
— Nie prowadzę ekspedycji poza obóz z dzieciakami! — warknęła zła, potrząsając łapą mocniej. Aż ją po chwili zabolała.
— Więc nie uzyska pani wolności! — zawołał Hiacynt wojowniczo, wbijając też swoje tylne łapy i owijając ogonem jej kończynę.
Niech ich piorun trzaśnie, co za zmierzgłe dzieciaki. Nie ma mowy, nigdzie nie idzie! Nie ma zamiaru być za nich odpowiedzialna. Wystarczy, że już w klanie uchodzi za jedną z tych gorszych. Koty, które ją lubią, mogłaby policzyć na palcach jednej łapy. Gdyby zgubiła lub – co gorsza – coś innego by się tym dzieciakom stało, byłaby tą najgorszą! W końcu to kuzyni Fiołka!
Po chwili kotka poczuła, jak reszta dzieciaków złapała ją zarówno za tylną łapę, jak i za ogon. Tego było za wiele.
— Czy ja wam wyglądam jak jakaś opiekunka do dzieci?? — powiedziała do nich bezsilnym tonem, dodając do niego nutkę gniewu.
Jednocześnie szukała dookoła jakiejś pomocy, bo przecież jest trzech na jednego! Błękitna Cętko błagam, pojaw się gdzieś w zasięgu wzroku, albo twoje pociechy skończą z guzami na łbach.

<Hiacynt? Trochę długo nam zeszło, co powiesz na skipa? x"D>