Kocur przełknął ciężko ślinę, w momencie, gdy odwracał się
do wyjścia. Cholerka, już stracił na wstępie w oczach. Gdyby tylko szedł spać
wcześniej... Łezko, dlaczego zniknęłaś.
Pora spadających liści powoli zaczynała przejmować leśne ostępy. Drzewa powoli żółkły lub brunatniały, a ściółka zaczynała mienić najróżniejszymi kolorami.
Przez całą drogę zarówno uczennica, jak i zastępca nie odezwali się do siebie ani słowem. Deszczowemu Futru cisza powoli zaczynała doskwierać. Nie chciał być skreślony już na starcie.
— Po prawej widzisz nasze główne źródło pożywienia — zaczął rzeczowo, gdy zaczęli iść blisko rzeki, budząc swoją uczennicę z letargu — Będziemy w niej łowić ryby, jednak zaczniemy to robić, dopiero gdy przyzwyczaimy cię do poruszania się w wodzie. Na razie będziemy musieli zadowolić się łapaniem myszy, ptaków, albo czegoś mniejszego, co będzie pływało przy brzegu rzeki.
— Mhm — odpowiedziała liliowa, wyraźnie bez cienia większego zainteresowania. Znając życie, zapewne Ognisty Krok wszystko swoim dzieciom wytłumaczyła od A do Z. Nie miał pewnie czym zaskoczyć.
Zastępca nabrał powietrza w pysk, nadymając się z lekka. Potem wypuścił je, chcąc się jakoś odstresować. W sumie, dlaczego się stresuje? Chyba dlatego, że po dwóch uczniach, dopiero teraz trafiła mu się uczennica. Kaczka był gadułą, niczym się przesadnie nie przejmował. Z Niedźwiedziem było tak samo, byli zawsze pełni energii i wybaczali mu jego małe spóźnienia.
Wreszcie doszli do Mokrych Głazów, gdzie Deszczowe Futro również przystanął.
— W tamtą stronę chodzimy na Mokradła — pokazał na wystające z rzeki kamienie, które były jedyną suchą drogą przez rzekę. Chyba że ktoś wolał przejść po tej płyciźnie — Tam najczęściej możemy spotkać kaczki lub inne większe ptactwo. Tylko na nie poluje się,,, trudno.
Porzeczkowa Łapa spojrzała na drugi brzeg rzeki, lustrując go zaciekawiona. Dopiero potem przypomniała sobie, że przecież jest niezadowolona z jego spóźnienia.
— Jasne, rozumiem — odpowiedziała obojętnie, spoglądając na przyszłego lidera ponownie.
Deszczowe Futro uśmiechnął się ciepło, na co kotka przewróciła oczami. On jeszcze się poprawi, naprawdę…
— Dobra, teraz pokażę ci coś, o czym raczej od Ognistego Kroku jeszcze nie słyszałaś — powiedział wesoło, nagle jednak przygasając — Chociaż sądząc po tym, kim jest twoja mama, raczej niczym cię nie zaskoczę.
Porzeczkowa Łapa mruknęła za nim niezrozumiale i tak cicho, że zastępca nie potrafił tego zrozumieć. Czy ona… Kocurowi wpadł do głowy mały plan.
— Powiedz mi, twoja mama opowiadała ci już może o innych klanach? — zapytał wesoło, próbując brzmieć naturalnie.
— Mhm — odpowiedziała kotka znudzonym tonem, upewniając Deszczowe Futro w tym, co teraz będzie robił.
— O poszczególnych rangach też?
— Mhmm
— To zapewnie opisała ci też, jak wygląda Płaczący Strażnik?
— Mhm
— Chyba nie jesteś zadowolona z wybranego dla ciebie mentora, prawda?
— Mh- — kotka przerwała nagle, cichnąc.
Deszczowe Futro odwrócił w jej stronę łeb, uśmiechając się półgębkiem. Porzeczkowa Łapa szła za nim, unikając spojrzenia. Złapał ją, a ona wyraźnie nie była z tego faktu zadowolona.
Oh, czyli naprawdę nie podobało jej się to, że sam zgłosił się na jej nauczyciela?
Niebieski kocur westchnął cicho i przystanął. Liliowa zrobiła dokładnie to samo, tuląc uszy i patrzyła na mentora wojowniczo. Dostanie po głowie za swoją odpowiedź?
Nic takiego jednak nie nastąpiło, bowiem zastępca schylił głowę, by potem powoli ją podnieść.
— Przepraszam za moje spóźnialstwo, więcej tak nie zrobię — odpowiedział szczerze, przymykając na moment zmęczone oczy. Piekły go niesamowicie, ale musiał wytrzymać.
Porzeczkowa Łapa za to spojrzała na niego, jak na ducha, uchylając nieco pyszczek.
— Jeśli chcesz, możemy zmienić ci mentora — stwierdził bez krztyny złości bądź obojętności. Po prostu był z lekka zawiedziony, że nie był wystarczająco znośny. Czy pierwszym wrażeniem, aż tak zniszczył swój wizerunek?
Pora spadających liści powoli zaczynała przejmować leśne ostępy. Drzewa powoli żółkły lub brunatniały, a ściółka zaczynała mienić najróżniejszymi kolorami.
Przez całą drogę zarówno uczennica, jak i zastępca nie odezwali się do siebie ani słowem. Deszczowemu Futru cisza powoli zaczynała doskwierać. Nie chciał być skreślony już na starcie.
— Po prawej widzisz nasze główne źródło pożywienia — zaczął rzeczowo, gdy zaczęli iść blisko rzeki, budząc swoją uczennicę z letargu — Będziemy w niej łowić ryby, jednak zaczniemy to robić, dopiero gdy przyzwyczaimy cię do poruszania się w wodzie. Na razie będziemy musieli zadowolić się łapaniem myszy, ptaków, albo czegoś mniejszego, co będzie pływało przy brzegu rzeki.
— Mhm — odpowiedziała liliowa, wyraźnie bez cienia większego zainteresowania. Znając życie, zapewne Ognisty Krok wszystko swoim dzieciom wytłumaczyła od A do Z. Nie miał pewnie czym zaskoczyć.
Zastępca nabrał powietrza w pysk, nadymając się z lekka. Potem wypuścił je, chcąc się jakoś odstresować. W sumie, dlaczego się stresuje? Chyba dlatego, że po dwóch uczniach, dopiero teraz trafiła mu się uczennica. Kaczka był gadułą, niczym się przesadnie nie przejmował. Z Niedźwiedziem było tak samo, byli zawsze pełni energii i wybaczali mu jego małe spóźnienia.
Wreszcie doszli do Mokrych Głazów, gdzie Deszczowe Futro również przystanął.
— W tamtą stronę chodzimy na Mokradła — pokazał na wystające z rzeki kamienie, które były jedyną suchą drogą przez rzekę. Chyba że ktoś wolał przejść po tej płyciźnie — Tam najczęściej możemy spotkać kaczki lub inne większe ptactwo. Tylko na nie poluje się,,, trudno.
Porzeczkowa Łapa spojrzała na drugi brzeg rzeki, lustrując go zaciekawiona. Dopiero potem przypomniała sobie, że przecież jest niezadowolona z jego spóźnienia.
— Jasne, rozumiem — odpowiedziała obojętnie, spoglądając na przyszłego lidera ponownie.
Deszczowe Futro uśmiechnął się ciepło, na co kotka przewróciła oczami. On jeszcze się poprawi, naprawdę…
— Dobra, teraz pokażę ci coś, o czym raczej od Ognistego Kroku jeszcze nie słyszałaś — powiedział wesoło, nagle jednak przygasając — Chociaż sądząc po tym, kim jest twoja mama, raczej niczym cię nie zaskoczę.
Porzeczkowa Łapa mruknęła za nim niezrozumiale i tak cicho, że zastępca nie potrafił tego zrozumieć. Czy ona… Kocurowi wpadł do głowy mały plan.
— Powiedz mi, twoja mama opowiadała ci już może o innych klanach? — zapytał wesoło, próbując brzmieć naturalnie.
— Mhm — odpowiedziała kotka znudzonym tonem, upewniając Deszczowe Futro w tym, co teraz będzie robił.
— O poszczególnych rangach też?
— Mhmm
— To zapewnie opisała ci też, jak wygląda Płaczący Strażnik?
— Mhm
— Chyba nie jesteś zadowolona z wybranego dla ciebie mentora, prawda?
— Mh- — kotka przerwała nagle, cichnąc.
Deszczowe Futro odwrócił w jej stronę łeb, uśmiechając się półgębkiem. Porzeczkowa Łapa szła za nim, unikając spojrzenia. Złapał ją, a ona wyraźnie nie była z tego faktu zadowolona.
Oh, czyli naprawdę nie podobało jej się to, że sam zgłosił się na jej nauczyciela?
Niebieski kocur westchnął cicho i przystanął. Liliowa zrobiła dokładnie to samo, tuląc uszy i patrzyła na mentora wojowniczo. Dostanie po głowie za swoją odpowiedź?
Nic takiego jednak nie nastąpiło, bowiem zastępca schylił głowę, by potem powoli ją podnieść.
— Przepraszam za moje spóźnialstwo, więcej tak nie zrobię — odpowiedział szczerze, przymykając na moment zmęczone oczy. Piekły go niesamowicie, ale musiał wytrzymać.
Porzeczkowa Łapa za to spojrzała na niego, jak na ducha, uchylając nieco pyszczek.
— Jeśli chcesz, możemy zmienić ci mentora — stwierdził bez krztyny złości bądź obojętności. Po prostu był z lekka zawiedziony, że nie był wystarczająco znośny. Czy pierwszym wrażeniem, aż tak zniszczył swój wizerunek?
<Guzowata Łapo? Zróbmy może skipa, co? uvu>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz