Od Kaczorka CD. Zarazy

*jeszcze podczas jesieni* 

W Kaczorku buzował gniew. Widok tulącej się do futra jego matki, Zarazy, bardzo mu się nie podobał. Brzoskwiniowa Bryza była jego mamą i tylko on, oraz jego rodzeństwo, mogło się do niej przytulać! Kuzynostwo nie było mile widziane. Rudzielec zjeżył sierść, gotowy nawrzeszczeć na Zarazę, jednak ta otworzyła pyszczek, chcąc coś powiedzieć.
— Ces se pobawic? — zapytała w końcu nieśmiało, kładąc po sobie uszy.
Kociak prychnął.
— S tobą kladsieju mleka?
Zaraza naprawdę była głupia jeśli uważała, że tak po prostu skoczy jej w ramiona i zaprosi do zabawy. Może jeszcze chce żeby Smark im towarzyszył i zaraz wspólnie będą rzucać szyszkami w Aroniowy Podmuch? Niedoczekanie!
Koteczka jeszcze bardziej się skuliła, wywołując syknięcie u kuzyna. Nie mogła zostawić jego mamy w spokoju? Musiała go irytować swoją obecnością? Wbił małe pazurki w ziemię.
— T-tak. Mosemy w co chces. — miauknęła pokornie.
Kaczorek położył uszka, kolejny raz sycząc z ostrzeżeniem. Niech się trzyma od niego z daleka. Niezadowolony kocurek odwrócił się i odbiegł w stronę wyjścia ze żłobka. Wyjrzał na zewnątrz. Pogoda zachęcała do wspólnej zabawy, mimo iż wiał mocny wiatr. Wczorajszej nocy padało, przez co ziemię pokrywały kałuże. Mógł się w nich popluskać! Jak rybka!
Odwrócił się, chcąc zaprosić do zabawy Malinkę, ale wtedy ujrzał Zarazę, dalej wtuloną w Brzoskwiniową Bryzę. Od razu do głowy wpadł mu inny pomysł. Złośliwie się uśmiechnął. Machnął ogonkiem, zanim podszedł do kuzynki.
— Smienilem sdanie. Mosemy sie pobafic. — oznajmił maluch.
Zaraza otworzyła szerzej ślepka zaskoczona. Odetchnęła z ulgą. Kaczorek zakrył jej momentalnie pyszczek ogonem. Nie chciał by mama ich śledziła, ani żadne z jego rodzeństwa, czy ten głupi Smark. Musiał dać Zarazie nauczkę na osobności. Raz na zawsze zapamięta, żeby z nim nie zadzierać.
— Na sefnats. — miauknął Kaczorek.
Odwrócił się i dziarskim krokiem ponownie ruszył do wyjścia, wyciągając przed siebie krótkie łapki. Zaraza nie ruszyła jednak z miejsca, najwyraźniej zbyt obawiając się nowości. Kaczorek odwrócił się przez ramię.
— Idsies?
Córka Lodowego Szponu powoli kiwnęła łebkiem. Wstała i nierównym krokiem podeszła do kuzyna. Wychylili się przez wyjście, a następnie oboje wyskoczyli. Na zewnątrz panował chłód. Kaczorek drgnął z zimna, jednak od razu się otrzepał, żeby wróciło do niego ciepełko. Szkoda, że miał taką krótką sierść.
— Jak slicnie. — usłyszał cichutkie miauknięcie Zarazy.
Kaczorek wywrócił oczami. Co ona, pierwszy raz widziała obóz? Burknął coś pod nosem, żeby się nie domyśliła i nie czmychnęła z powrotem do żłobka. Podeszli do jednej z kałuż.
— Sobac, wygladas podobnie do mnie! —  miauknął, łapką wskazując na taflę wody. Oboje do pięknych nie należeli. Zaraza nachyliła się, oglądając swoje odbicie w kałuży. Zanim kotka zdążyła zareagować, Kaczorek wepchnął jej pyszczek pod wodę i mocno przytrzymał, żeby nie mogła się wyrwać. Czuł jak wierzga wystraszona.
— Ufasaj s kim sadsielas, Salaso! — warknął.
Puścił ją. Koteczka brała głębokie oddechy, odzyskując cenne powietrze. Kaczorek uniósł wyżej łebek, a na jego pysku widać było jedynie powagę.

<Zarazo?>