Zaszurał łapką po ziemi.
- Jesteś jeszcze młody, Królicze Serce. Miłość nie znajduję się z przymusu. Pojawia się niespodziewanie - powiedział, kierując swoje kroki w stronę wyjścia z obozu.
- A jak było z tobą i Brzoskwiniową Bryzą?
Ach... Pamiętał to jak dziś, gdy zakochał się w Brzoskwiniowej Bryzie. Byli wtedy młodzi... Nigdy nie przypuszczał, że zostaną parą. Tak naprawdę nic by z tego nie wyszło, gdyby nie pomoc Szakłakowego Cienia, który doradził młodzikowi, co i jak. U nich nastąpiło to szybko, ale wierzył, że miłość sama odnajdzie wojownika.
Opowiedział mu jak to było z nim, kiedy zagłębiali się w las. Pominął trochę wstydliwych chwil, jak to, że walnął głową o drzewo; co zdarzało się często. Wolał zachować jeszcze jakąś twarz przy byłym uczniu. Łatka fajtłapy mu nie odpowiadała.
- Teraz Królicze Serce... Pełne skupienie - Zawęszył wychwytując zapach leśnej zwierzyny.
Od razu wyczuł coś ciekawego. Udał się za tropem i przypadł do pozycji łowieckiej. Kilka króliczych skoków przed nim, ziarenko skubała mała mysz. Była nieco mizerna, ale ważne, że coś znalazł. W kilku susach dopadł gryzonia i zakopał w ziemi, aby po niego wrócić.
Musiał przyznać, że polowanie z Króliczym Sercem okazało się owocne. Będzie mu brakować młodzika przy boku, jednak wiedział, że zawsze mógł go prosić o towarzystwo. Ach... Tylko czy znajdzie dla niego czas? Skoro już mu amory w głowie?
***
To nie mogło się dziać. Właśnie wracał do obozu, kiedy znów to zobaczył. Te spojrzenia, szepty... Nie. Niemożliwe! Ostatni raz je widział kiedy... kiedy zmarł Malinek. Rozejrzał się po towarzystwie, szukając kogoś, od kogo mógłby wyciągnąć informację. O śmierci Truskawkowej Łamagi wiedział, ale miał to w nosie. Jego zdaniem zasłużył. W ogóle nie przydał się klanowi, nie umiał leczyć ani polować, był tylko taką kulą u nogi. W takim razie jak nie on... to kto? Mając czarne myśli podszedł do miejsca, gdzie zebrał się mały tłum. Kiedy zobaczył to co się tam znajdowało, zamarł. Dwie kocie sylwetki, leżały na ziemi ociekając wodą. Jednym z nich był jego brat... Gruszkowy Upadek. Usiadł ciężko na ziemi, wpatrując się w kolejnego członka rodziny, którego stracił. Ktoś szeptał, tłumacząc jak do tego doszło. Więc... Starał się uratować Pluskający Ogon, jednak rzeka okazała się za trudna jak dla nich i oboje poszli polować z Klanem Gwiazdy. Dlaczego... Dlaczego to zrobił? Pokręcił głową, czując jak powoli zbierają mu się w oczach łzy. Jego rodzina już się skurczyła o cztery koty. Jednak nie powinien tak o tym myśleć! W końcu na miejscu brata zrobiłby dokładnie to samo! I osierocił dzieci... Przełknął ślinę. Nie! Nie mógł o tym myśleć! Musiał coś zrobić! Cokolwiek! Niestety jego łapy trwały przykute do śniegu, a oczy wlepiały się pusto w dwa ciała.
Znów słyszał jego śmiech, kiedy bawili się razem w żłobku. Pamiętał zawody, wspinanie się razem na drzewo. Im byli starsi, tym bardziej się od siebie odsuwali. Porwanie przez klan klifu, zmieniło Gruszkę w złamanego przez życie kocura. A on? Znów zawalił. Rodzina znaczyła dla niego wiele, jednak czy na pewno? A co jeśli będzie tak zapracowany, że nie zauważy, kiedy zostanie sam?
Poczuł czyjś ogon na grzbiecie. Wziął głęboki oddech, a jego spojrzenie przeniosło się na Królicze Serce. Pewnie chciał go wesprzeć. Wstał i udał się z nim na ubocze, próbując nie słyszeć szlochu, niektórych kotów. Sam ledwo powstrzymywał łzy. Chciał być jednak silniejszy. Nie mógł się tak rozklejać i ponownie żyć w żałobie, która tylko go zniszczy.
- Nawet nie wiesz... jakie masz szczęście... - miauknął do niego Jesionowy Wicher. Był jedynakiem. Nie musiał cierpieć przez śmierć rodzeństwa. Kiedyś mu tego współczuł, lecz teraz? - Muszę... Muszę pobyć sam. - Wstał i nie patrząc na byłego ucznia, wyszedł z obozu.
<Królicze Serce?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz