*Jeszcze przed odnalezieniem się Pszenicznej Łapy*
Dni od zgromadzenia mijały, a przebywanie Pszenicznej Łapy dalej stało pod znakiem zapytania. Miała ona udać się na zgromadzenie. Jak mogli oni dopuścić do tego, aby ta się zgubiła?! Gdyby poszedł razem z nią, gdyby został wybrany, to pewnie nie dopuściłby do takiej pomyłki. Jednak Obserwująca Gwiazda nie wybrała nowego przewodnika na zgromadzenie, co zakończyło się tragicznie. Patrole poszukiwawcze również nie przynosiły nowych informacji. Za każdym razem, gdy wracały, dawały mu nadzieje, że odnaleźli ją, jednak po chwili została ona roztrzaskana. Z całej trójki to właśnie Malwowy Rozkwit znosił to najgorzej. Tato miał już dużo księżyców na karku, więc było zrozumiałe, że zniknięcie jego córki uderzyło go najbardziej. Cykoria zastanawiał się, czy bardziej efektywnym rozwiązaniem nie będzie ruszenie w samotne poszukiwanie siostry, jednak zostawienie rodziny tak nagle, jak zrobiła to szylkretowa kocica, nie było dobrym rozwiązaniem problemu. Tej nocy nie mógł spać, już któryś raz z rzędu. Czuł, że każdy dźwięk go denerwuje. Nawet najcichszy szelest nie pozwalał mu zasnąć. Szybko doszedł do wniosku, że dobrym pomysłem będzie spędzenie nocy w nowo odkrytych przez niego tunelach. W jednym z nich udało mu się stworzyć coś, co mógłby nazwać legowiskiem. Gdy potrzebował chwili oddechu, to właśnie tam się udawał.
Długo nie zajęło, aby cynamonowy kocur znalazł poza legowiskiem wojowników i zmierzył w stronę wyjścia z obozu. Gdy znajdzie się za nim, to uda się prosto do Upadłego Potwora, przy którym znajdują się wejścia do tuneli. Gdyby nie obecność Kwiecistej Łapy, to pewnie byłby już dawno w drodzę do ustalonej przez niego lokacji, jednak musiał zmienić plany. Sen mógł poczekać, prawda? Rozmowę zaczął on sam, a gdy wzrok kocicy padł na niego, to na jego pysku pojawił się uśmiech.
- Można tak powiedzieć. Nocne spacery pomagają mi odetchnąć od zgiełku, który panuje w obozie, a aktualna pogoda jest do tego idealna. Nim wszystko zakryje się w białym puchu, to powinienem wykorzystać możliwość chodzenia na spokojne spacery. - Odpowiedział Cykoriowy Pyłek na pytanie uczennice. - Nie chcesz się przyłączyć? Każdemu się przyda chwila odpoczynku od wszystkiego, co dzieje się w obozie.
Widząc, że kocica się zgodziła, ruszył z nią ku wyjściu. Nie spodziewał się, że ta zgodzi się na jego propozycje. Gdyby miał być szczery, to powiedziałby, że zaproponował to tylko z przyzwyczajenia. Chciał spędzić czas samotnie, jednak teraz nie miał zbytnio wyboru. No cóż? Sam się w to wpakował.
*****
Wybranie go na mentora, to nie było coś, czego oczekiwał. Dopiero sam awansował na przewodnika i teraz miał wyszkolić własną uczennicę, która była od niego młodsza o pięć księżyców. Chociaż treningi przebiegały wręcz idealnie, a kotka zdawała się przyswajać całą wiedzę szybko, to coś z tyłu głowy mówiło mu, że coś jest nie tak. Wszystkie jego wątpliwości zostały wraz z pójściem dwójki do księżycowej sadzawki. Kwiecista Łapa miała być zatwierdzona przez Klan Gwiazdy i wszystko wydawało się iść z planem, aż do momentu, w którym nie schylili się, aby skontaktować się z gwiezdnym klanem. Po jego stronie wszystko przebiegło dobrze, znalazł się w miejscu, które kojarzył z własnym zatwierdzeniem, jednak problem został przez niego zauważony szybko. Rozglądnął się wokół, jednak jego uczennicy nigdzie nie było. Gwiezdni przodkowie również nie zdawali się pokazać. Za to wokół niego rozlegały się głośne szepty. Był sam i to przerażało go najbardziej. Nie tak miało się to skończyć. Długo nie zajęło, aby Cykoria się obudził, a swój przerażony wzrok wbił w swoją następczynię, która zdawała się zdziwiona jego zachowaniem.
- Nie było Cię tam. - To tylko zdołał wykrztusić cicho, nim opuścili oni ów miejsce w ciszy. Kocur nie chciał zaczynać żadnej rozmowy, a jego uczennica poszła w jego ślad. W jego głowie znajdowało się tysiąc różnych myśli na temat tej całej sytuacji. Myślał, że wszystko pójdzie zgodnie z planem, a jednak świat chciał inaczej. Kwiecista Łapa nie została zatwierdzona przez przodków, więc nie mogła zostać przewodnikiem, a przynajmniej nie w jego oczach. Teraz zostało mu zastanowienie się jak przekazać tę wiadomość uczennicy oraz Obserwującej Gwieździe, która oczekiwała pozytywnego przebiegu ceremonii. Tego nie dało się dobrze sformułować. Wszystko, co przychodziło mu na myśl, nie należało do miłych wypowiedzi. Któż chciałby usłyszeć, że jego wymarzona droga została zamknięta, a sam zostanie zmuszony do powrotu do znienawidzonego mentora?
*****
Mimo całej rozmowy z przywódczynią, która odbyła się rankiem, to ta postanowiła zignorować jego słowa i mianować kotkę na przewodniczkę. Ugryzł się w język podczas ceremonii, nie chciał psuć tego wspaniałego momentu, chociaż jego wzrok mówił co innego. Gdy wszyscy zaczęli gratulować kotom, które przed chwilą zostały mianowane, to ten odwrócił się i po prostu odszedł. To zachowanie przykuło uwagę jego przyjaciela, który od razu znalazł się u jego boku. Ważkowy Lot, bo tak zwał się ów kocur, od razu wyczuwał, że coś jest nie tak z Cykorią i postanowił się do niego przyłączyć. Dwójka kotów opuściła obóz i udała się w ciszy w teren, którą dopiero rudy wojownik postanowił przerwać.
- No dobrze, mów już co siedzi Ci w głowie, bo zaraz wybuchniesz. - Powiedział wojownik, wbijając swoje pomarańczowe oczy w cynamonowego kocura. - Nie mów mi nawet, że nic Ci nie siedzi, bo widzę to po tobie. - Czy powinien mówić przyjacielowi o tym, co zaszło przy gwiezdnej sadzawce? Z jednej strony nie powinien zdradzać sekretów, które dzielił z uczennicą oraz przywódczynią, jednak z drugiej strony, kocur był jego przyjacielem. Przyjaciel nic złego nie zrobi z tą informacją, prawda? Westchnął on tylko cicho.
- Kwiecista Ła-... Znaczy Kwiecista Knieja, nie powinna być dziś mianowana na przewodnika. - Wyrzucił wreszcie z siebie Cykoriowy Pyłek. - Nie została zaakceptowana przez Klan Gwiazdy, a Obserwująca Gwiazda i tak ją mianowała, mimo tego, że jej to osobiście powiedziałem. Teraz nie wiem co robić, bo łamana jest główna zasada przewodników. Jednak nie chcę psuć jej życia i zmuszać do powrotu do bycia uczennicą Obsmarkanego Kamienia. Nawet teraz nie uczennicą, bo wojowniczką, ale wiesz, o co mi chodzi!
- Rozumiem Cię, jednak nie możesz ot, tak ukrywać, że ktoś łamie osądy Klanu Gwiazdy. - Odpowiedział Ważka na wywód przewodnika. - Jeśli gwiezdny klan odrzucił kotkę, to każdy w klanie powinien się o tym dowiedzieć. Przecież nasza przywódczyni działa przeciw niemu. To powinno być karalne!
- Ścisz głos Ważkowy Locie. W przeciwieństwie do Ciebie, ja nie chcę rujnować życia Kwiecistej Kniei w Klanie Burzy. - Powiedział cynamonowy kocur, po czym rozglądnął się wokół, szukając czy ktoś nie przebywa w ich okolicy i mógłby usłyszeć, o czym mówią. - Nie jest ona złą kotką, więc te czynny mogłyby tylko na nią negatywnie wpłynąć.
- A ty zawsze myślisz tylko o innych i ich życiu. Cykoriowy Pyłku, ukrywanie tej informacji jest tak samo karalne, jakbyś okłamał Obserwującą Gwiazdę, że ceremonia przebiegła pozytywnie. Jeszcze przekonasz się, że najlepszym rozwiązaniem tej sytuacji nie jest zatajenie prawdy.
- Może i masz rację… Ale nie mów o tym nikomu, proszę! To musi zostać tylko pomiędzy nami. - Na te słowa rudy kot tylko przewrócił oczami, po czym skinął potwierdzająco głową. - Jesteś najlepszy!
*****
Następne dni przebiegły mu źle. Myśli odnośnie swej byłej już uczennicy nie opuszczały jego głowy, nawet kiedy ten chciał odpocząć po długim i męczącym dniu. Częściej zdawał się opuszczać obóz i udawać do swego małego schronienia urządzonego w jednym z mniej znanych tuneli, nawet jeśli to oznaczało, że widział mniej ukochaną. Sama kocica zdawała się zauważać większą uwagę, padającą na nią od Kniei, co jej się podobało. Od czasu do czasu zerkała na cynamonowego kocura, jakby wiedziała, że on jest odpowiedzialny za pojawienie się kocicy w jej życiu. Lekko to go przeraziło, jednak starał się o tym zbytnio nie myśleć. Teraz ponownie zmierzał w stronę granicy z Klanem Wilka, aby zniknąć w swoim ulubionym tunelu i dopiero wrócić do klanu po zachodzie słońca, gdy nie wpadł na Knieję. Był to najgorszy kot, jakiego ten mógł teraz spotkać. Relacje z nią pogorszyły się wraz z dniem, w którym została mianowana, a każde spotkanie z nią kończyło się niezręczną ciszą. Tak również zapowiadało się tym razem.
- Em.. Witaj Kwiecisto Kniejo. - Zaczął rozmowę Cykoriowy Pyłek. - Nie spodziewałem się Ciebie spotkać dzisiejszego dnia. Co porabiasz tak wcześnie? Nie spodziewałem się twego powrotu do obozu w tak wcześniejszej porze, zważając, że o tej porze cały obóz wrze w rozmowach.
<Uczennico?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz