— Oczywiście że Cię lubię! – miauknęła, a jej wąsy zadrżały – Dlaczego nie miałbym? Jesteś świetną koleżanką, uwielbiam spędzać czas w twoim towarzystwie!
Srebrna nie wyglądała na przekonaną; zniżając uszy i spoglądając na nią z wątpliwością. Mżawka westchnęła cicho, wyczekując jej odpowiedzi.
— Naprawdę? – w jej głosie było słychać zmieszanie – Nie zadajesz się ze mną dlatego, że jestem księżniczką?
Wstrzymała oddech. Może i lubowała się w otoczeniu władczej rodziny Klanu Nocy, ale to wcale nie znaczyło, że jej nastawienie wobec wojowniczki było czymś fałszywym. Darzyła kotkę przyjacielskim uczuciem, jednocześnie będąc z siebie dumną, że zapoznała się z elitą. Targały nią mieszane uczucia; z jednej strony chciała po prostu być oparciem dla Mandarynkowego Pióra, kimś, z kim da się poplotkować i podzielić posiłek. Jednak z drugiej, mogła się szczycić koleżeństwem księżniczki i wspiąć się dalej po drabinie klanowych pozycji.
— Jestem całkowicie szczera! – przybliżyła lekko łapkę do Mandarynkowego Pióra – Lubię cię za twój charakter i sposób bycia, a nie za rodzinę czy rangę. Jesteś dla mnie ważna jako przyjaciółka, nie jako księżniczka.
***
— Dobrze, myślę, że wracamy – oznajmiła Nimfie Zwierciadło, gdy uczennica odwróciła się do niej z rybą w pysku – Dobra robota.
Z dumą uniosła pyszczek ku górze, mocno trzymając złapaną przed chwilą płotkę. Podążyła za mentorką do obozu, ciesząc się na wizję odpoczynku. Letnia pogoda ją wycienczała, a jej futro było przepocone i okurzone. Trzymając się obok orientalki przekroczyła wejście, pochylając się, aby nie zachaczyć o pałkę wodną chylącą się z góry. Z westchnieniem przydreptała do stosu zwierzyny, odkładając zdobycz na jej miejsce. Rozejrzała się, kątem oka wyłapując w tłumie Ikrową Łapę. Żwawo podeszła do syna, witając się. Obok siedział także Siwek, opowiadając zawzięcie o treningu ze swoim tatą.
— I nawet go pokonałem! – miauknął rozemocjonowany – Chyba dał mi fory… Ale tak czy siak powiedział, że bardzo dobrze mi poszło- O, cześć Mżawko!
Uczennica rzuciła mu ciepłe spojrzenie, a syna polizała czule po czole. Usiadła tuż obok, wykręcając szyję i przylizując uparty, odstający kłaczek na grzbiecie. Poczuła szturchnięcie, odwracając się z powrotem do młodszych. Ikra najwyraźniej oczekiwał od nie odpowiedzi, wpatrując się w nią zaciekawionymi oczami.
— Powtórzysz? – mruknęła zakłopotana, a drugi uczeń zachichotał.
— Co dzisiaj robiłaś na treningu, mamo?
— Polowałam – odmruknęła – Trochę powalczyłam, ale nie za dużo.
— Ja też walczyłem! – wtrącił się jednooki – A potem dołączyliśmy do patrolu… Było świetnie!
— Tak? – uśmiechnęła się z zadowoleniem – Właśnie, jak idzie Ci łowienie ryb, Siwku? Słyszałam od twojego taty, że ostatnio prawie udało Ci się złapać ogromnego okonia?
Jej syn przekręcił główkę, mrużąc lekko zielone oczy. Zamyślił się na chwilę, po czym tupnął łapą, zaskakując rodzicielkę.
— Wcale tak nie było! – miauknął oburzony – Widziałem to, zdecydowanie nie był blisko złapania jej!
W oku Siwej Łapy zagościło rozczarowanie, a jego pyszczek wygiął się w podkówkę. Mżawka z westchnieniem spojrzała w jasne niebo. Klanie Gwiazdy, pomocy! Czemu dzieci tyle się kłócą?
— Nie miło tak mówić, Ikro – zbesztala niebieskiego, który tylko fuknął zniesmaczony – Szanujemy innych, pamiętasz? Proszę nie wyzywać Siwka.
Otuliła młodszego ucznia ogonem, dodając mu otuchy.
— Jestem pewna, że byłeś naprawdę blisko – zamruczała – Następnym razem napewno Ci się uda!
Cętkowany pokiwał głową, potajemnie wytykając język na jej syna. Ikra pisnął z oburzeniem, od razu jednak zasłaniając mordkę łapą. Odchrząknął i posłał łaciatemu poirytowane spojrzenie, po czym odwrócił się do niego tyłem.
— Nie obrażaj się, proszę – westchnęła – Tylko zwróciłam Ci uwagę, to nic strasznego, prawda?
Spojrzał na nią kątem oka, niechętnie pomrukując na zgodę. Wychyliła się i polizała jego policzek, mrużąc oczy na wątły zapach ziół. Od razu zmartwiona cofnęła się, lustrując orientala wzrokiem.
— Odwiedzałeś dzisiaj medyków?
— Odwiedzał! Razem z Panią Syrenką! – wtrącił się Siwek, uzyskując tym kolejne zniesmaczone spojrzenie ucznia.
— Tak, jak wróciliśmy z treningu to poskarżyła się, że strasznie boli ją głowa – mruknął – To poszłam razem z nią.
***
Wzięła ze stosu drobniejszą piszczkę, rozglądając się dookoła. Większość klanu chowała się w legowiskach i ich cieniach, szukając ochłody w każdym możliwym miejscu. Szybko wróciła na swoje uprzednio zajęte miejsce, pod legowiskiem starszych, gdzie ziemia była jeszcze chłodnawa. Wcisnęła się odrobinę między liście, a pochylającej się nad nią paprocie połaskotały ją w uszy. Do obozu wszedł ostatni przedpołudniowy patrol, składający się z Porannego Ferworu na czele, oraz Kolcolistnego Kwiecia i Algowej Strugi wraz z uczniami. Uśmiechnęła się w stronę Kijanki, jednak nie skupiła na nim całej swojej uwagi. Została ona przejęta przez Mandarynkowe Pióra, która żegnając się z Zimorodkowa Łapą wyszła z lecznicy. Mżawka przywitała się z nią, wskazując wolne miejsce obok. Srebrna z westchnieniem schowała się w cieniu, spoglądając na uczennicę.
— Ta pogoda jest okropna – mruknęła do koleżanki – Jak sobie radzisz, Mandarynko? Takie ciepło nie sprzyja niczemu dobremu…
<Mandi?>
[770 słów]
[przyznano 15%]
npc: Siwa Łapa, Ikrowa Łapawyleczona: Syreni Lament
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz