BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

19 października 2024

Od Kajzerki do Mirabelki

przed mianowaniem kociąt Malinki
Spędzając większość swojego czasu w klanowym żłobku, Kajzerka (nawet bez większego wysiłku!) zdobyła pierwszego przyjaciela. Był nim karmiciel o jasnym, łaciatym umaszczeniu i oklapniętych uszkach. Nigdy przedtem nie spotkała się z takim kotem! Szczerze uważała, że były one przesłodkie. Przypominały jej trochę te u małych kociąt, którym jeszcze nie zdążyły się podnieść. Wyglądały wtedy jak maleńkie niedźwiadki...
Prędko złapali wspólne tematy. Właściwie, Malinka był do Kajzerki niesamowicie podobny! Potrafili rozmawiać ze sobą o wszystkim, co właściwie przyniosła im ślina na język, a przynosiła ona dużo: historyjki z czasów bycia uczniem, głupie wybryki, informacje o gburowatych nocniakach i owocniakach (już wiedziała, komu lepiej nie zachodzić za skórę!), miejscówki, które było warto obczaić i całą gamę informacji o tej dziwnej społeczności, w której Kajzerka się znalazła. To zdecydowanie było pomocne w zrozumieniu nieco lepiej jej reguł i zwyczajów.
Najlepszą częścią spędzania czasu z Malinką były jednak jego rozbrykane kocięta. Uwielbiała się z nimi bawić i za każdym razem, gdy szylkret prosił, by ich doglądała, nie musiał powtarzać jej tego dwa razy! Zawsze zajmowała im czas, wymyślając jakąś nową zabawę. Przy każdej możliwej okazji starała się do niej zaprosić również Maślak – w końcu z kim miała się zaprzyjaźnić, jeśli nie z koleżankami i kolegami z kociarni?
— No dawaj! — szeptała do swojej córeczki zachęcająco, popychając ją w stronę rówieśników. Bura nie wyglądała jednak, jakby podobała jej się ta propozycja. — Są bardzo milutcy! Zobaczysz sama, jak do nich podejdziesz! — nakłaniała ją, nie zwracając uwagi na stawiany przez koteczkę opór.
— Boję się! — pisnęła Maślak, uciekając i chowając się w długich kosmykach futra karmicielki. Kajzerka zachichotała.
— Czego tu się bać? Są tylko troszkę od ciebie starsi! — przekonywała, lecz to nie przynosiło żadnych skutków. Maślanka leżała z pyszczkiem ukrytym w jej sierści.
— Daj jej czas — odezwał się Malinka, przykuwając uwagę królowej. — Jest mała, nic dziwnego, że się wstydzi... Zobaczysz, minie kilka księżyców i będą w czwórkę ganiali się po obozie tak, że będzie się za nimi kurzyć! — miauknął radośnie, wywołując tym samym u Kajzerki uśmiech.
— Taką mam właśnie nadzieję! Grzech puścić taką okazję płazem... — odparła, zakrywając swoją córeczkę ogonem. Skoro nie miała widocznie humoru na harce z innymi kociakami, cóż, nie mogła jej do tego zmusić. Jak mówił Malinka – wszystko w swoim czasie. — O właśnie, jak już mówimy o płazach, właśnie mi się przypomniało, jak kiedyś złapałam taką dużą żabę! — zmieniła zupełnie temat. Rozszerzyła przednie łapy, by pokazać rozmiar zwierzęcia, chociaż ten przez nią pokazany był bardzo przesadzony. — Powiem ci jedno. To była taka pychotka... Nic, tylko palce lizać! Aź się rozpływała na języku... — rozmarzyła się.
— Żabę? Nie brzmi to najbardziej sanitarnie. — Nagle rozległ się cieniutki, kocięcy głosik. To Dereńka, która wygramoliła się z mszystego legowiska, by zabrać głos w rozmowie dorosłych. Z pewnością brzmiała bardzo poważnie jak na tak małego kociaka, Kajzerka musiała to przyznać! — Wielokrotnie słyszałam, że żaby potrafią być toksyczne i nie powinno się ich jadać dla własnego bezpieczeństwa.
Kajzerka mocno się zdziwiła. To był... kociak? Jakim cudem takie maleństwo wypowiadało się z większą gracją niż ona sama?
— Oj tam, oj tam. Ja nic takiego nie słyszałam — zaprzeczyła jej. W końcu tamta żabka była tak dobra! Ach, to wymądrzanie się kociąt... Zawsze myślały, że pozjadały wszystkie rozumy... To było w sumie nawet urocze. Wszystko, co wychodziło z ich pyszczków z tym piskiem, było urocze!
— Zdaje mi się, że powinnaś, skoro już postanowiłaś zacząć ich spożywanie...
— Dereńka! Nie strasz pani! Skoro jadła je w przeszłości, nie mogą być przecież trujące, co? — miauknął głośno Malinka, przez co kocię na chwilę zamilkło, jakby intensywnie myślało.
— Być może... Część kotów, jeżeli odżywia się żabami od dawna, wykształciła odporność na ich jad — wybełkotała ciszej. Widocznie próbowała sobie poukładać to w głowie i to tak, by przy tym nie stracić racji. — Ale i tak zachowałabym ostrożność — dodała po chwili.
— To dobrze, że ja nie mam ze sobą żaby... — Kajzerka odwróciła łeb, by ujrzeć nieśmiale spoglądającą do żłobka kotkę. Miała w większości ciemne, czasem upstrzone rudymi ciapkami (zupełnie jak Maślak!) umaszczenie, przymrużone zielone oczy i – co najważniejsze – sporą, zwisającą jej z pyska wiewiórkę. Czekoladowa ucieszyła się. Akurat miała mówić, że wrzuciłaby coś na ząb!
— Witaj, Mirabelko! — przywitał ją Malinka, wpatrując się w przyniesioną przez zwiadowczyni zwierzynę równie łakomie, co jego przyjaciółka. Ruchem ogona zaprosił ją do ich towarzystwa. Mirabelka prawie potknęła się o biegające wokół Figę i Morelkę, ale sprawnie dotarła do karmicielek, odstawiając zdobycz tuż przed nimi.
— Hejka! Jeszcze nie miałam okazji cię poznać, a Malinek dużo o tobie mówił! — wypaliła radosnym głosem Kajzerka. Musiała ją poznać, a teraz miała najlepszą do tego okazję!

<Mirabelka?>

EVENT NPC: Malinka, Dereńka

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz