W środku patrolu zauważono, że jeden z jego członków zniknął. Oczywiście, że natychmiast Koperkowe Wzgórze zaczął wręcz panikować, że młoda wojowniczka została niepostrzeżenie porwana przez lisy, nakręcany do tego jeszcze przez Pluskającą Krewetkę, która zaczęła mówić coś o widzianych przez nią śladach borsuka na drzewach w okolicznym lesie... Postanowił z łaski swojej uratować sytuację. Zawrócił po kotkę, w towarzystwie Delikatnego Promyka, bo na pewno go nic nie zjadło.
Wypatrywać jej w lesie długo nie musiał – kotka siedziała do niego tyłem, oparta o drzewo. Była głupia, czy jak? Zostawiła ich bez żadnej wiadomości i przez nią wojownicy trzęsli zadkami. Wypuścił zrezygnowany powietrze i szturchnął kotkę, aby przykuć jej uwagę. Ku jemu zaskoczeniu ta zaczęła spadać na ziemię, choć w porę ocknęła się i podniosła, odwracając w jego stronę z nastroszonym futrem i przerażeniem w oczach. Gdy jednak zauważyła dwójkę kotów opanowała się.
— Przepraszam... Nie wiem co się stało — powiedziała cicho. To nie było w ogóle w jej stylu. Zawsze była radosna i ożywiona, a teraz?
— Spałaś? — zapytał zdziwiony. Otrzymał od niej skinięcie głową w odpowiedzi. Westchnął.
— Gasnący Promyku, możesz iść do reszty i powiedzieć im, że żyjemy? Pójdę z nią do obozu, do medyka — zwrócił się w stronę wojowniczki, która cicho bąknęła "tak" i czmychnęła w stronę pozostawionego przez nich patrolu. — Chodź za mną.
***
Nikogo nie było w lecznicy? Judaszowcowa Łapa był mocno zdziwiony tym faktem. Gdzie te medyczki wcięło?
— Ehh... — mruknął pod nosem. Cóż, poradzi sobie bez nich. Przecież się na czymś zna, a nie? — Co ci dolega?
— Mi? — ocknęła się ponownie przysypiająca Delikatna Bryza. — Nie wiem, jakaś zmęczona jestem ostatnio... cały czas chce mi się spać...
— Zauważyłem — odparł i zaczął się krzątać po zbiorach ziół. Wojowniczka z pewnością była tym zdziwiona, ale nic nie powiedziała. Znalazł w końcu nasiona maku, co nie było takie trudne, bo po tym czasie zdołał się wyuczyć ułożenia ziół w tym miejscu. Zabrał parę.
— Może i jestem uczniem, ale się dobrze na tym znam. Jak zjesz, pójdziesz spać i wypoczniesz to poczujesz się o wiele lepiej — zapewnił ją, podsuwając jej zioło. Wydawała się nie być specjalnie chętna, ale obwąchała je i w końcu przełknęła.
— Dzięki — miauknęła tylko w jego stronę.
— Mogę powiedzieć Kanii, aby dał ci spokój z patrolami jutro — zaproponował Judaszowiec.
— Poproszę. Jeśli to nie problem!
Czekoladowy parsknął śmiechem.
— Żaden.
Wojowniczka uśmiechnęła się do niego, jeszcze raz podziękowała, pożegnała się i wyszła. Przez chwilę odprężał się w legowisku medyka, doceniając ciszę i spokój tej nory. Zamknął oczy, ale jego relaks przerwało pojawienie się tu Czereśniowej Gałązki. Teraz. Po tym wszystkim. Medyczka nie była po tym czasie ani trochę zaskoczona, że tu się znalazł.
— Cześć!
— Hej. Gdzie byłaś? Musiałem sam "obsłużyć" pacjenta.
Kocica zmarszczyła brwi.
— Co? Nie jesteś medykiem. Nie powinieneś nic nikomu podawać.
— Och, błagam. To tylko Delikatna Bryza przysnęła nam na patrolu. Dałem jej nasiona maku. Zrobiłaś to samo. Gdzie byłaś?
Kotka próbowała być zła, ale odpuściła, tylko kręcąc głową.
— Nie ona jedna jest chora. Kornikowa Kora też. Skręcił bark i musi odpoczywać. Nadal zastanawiam, jak on sobie to zrobił.
— Przeszkadza mu to w słuchaniu naszych narzekań?
— Nie rozumiesz. Skręcił bark zdrowej łapy. Dosłownie nie może chodzić.
Mimowolnie zachichotał na samą myśl, jak durnie teraz musi wyglądać.
— To nie jest zabawne! Może wygląda trochę zabawnie, ale... Dobra, fakt. To zabawne — przyznała, sama się śmiejąc.
Wyleczeni: Delikatna Bryza, Kornikowa Kora
[trening medyka; 542 słowa]
[Przyznano 11%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz