Nastawił ucho, słysząc donośny głos Zbożowej Gwiazdy.
Liderka zwołała do siebie wszystkie koty, bowiem właśnie dzisiaj pociechy Puszystego Futra miały zostać mianowane na uczniów. Opinię co do liliowej kotki wciąż pozostawały negatywne, przez wzgląd na popełnione przez nią morderstwo, jednak jej dzieci nie powinno oceniać się przez czyn rodzica.
Rudzik coś o tym wiedział. Do dziś wydawało mu się, że spoglądając na niego, niemal każdy spodziewa się powtórki z czynu jego matki. Na Orzechowy Zmierzch do dziś były rzucane krzywe spojrzenia, ale rudy zapewniał sam siebie, że szylkretka na pewno żałuje i drugi raz by nikogo nie zabiła.
Z optymistyczną myślą usiadł wśród reszty, podnosząc wzrok ku górze, na przebiegającą ceremonię. Jako pierwszy wystąpił srebrny cynamon, z uśmiechem na pysku podchodzący do liderki. Wydawał się pozytywnie nastawiony do życia, przez co Rudzikowy Śpiew zaczął żałować, iż on nigdy nie potrafił prezentować się jako wesoły i przyjazny, bo to z pewnością pomogłoby mu zmienić podejście innych. Musi przestać zgrywać wiecznie ofiarę, jeśli chce być brany na poważnie.
- Złoty - rozpoczęła bengalka, uciszając w ten sposób rozgadany tłum i w pełni pochłaniając uwagę wojowników - ukończyłeś sześć księżyców i nadszedł czas, abyś został uczniem. Od tego dnia, aż do otrzymania imienia wojownika będziesz się nazywać Złota Łapa. Twoim mentorem będzie Rudzikowy Śpiew...
Osłupiał. Nie słuchał dalej, tylko rozchylił pysk z zaskoczenia.
Na pewno się przesłyszał. Nie było mowy, by ktokolwiek powierzył mu ucznia do wytrenowania.
Rzucił spanikowane spojrzenie Niezapominajkowemu Snu, który z oddali posyłał mu pełen wiary i wsparcie uśmiech.
Cętkowany przypomniał sobie, iż w jednej z ostatnich rozmów ze Zbożową Gwiazdą został poinformowany o tym, że mógłby już zostać mentorem, a poza tym w niedalekiej przyszłości nastąpi mianowanie kilku kociąt. Potraktował to wtedy jako żart i zapomniał o tym. Teraz jednak dopadło go śmiertelne przerażenie.
Ktoś popchnął go lekko, przez co zmusił się do wstania i próbując uspokoić drżące kończyny, podszedł do młodego osobnika, krzywiąc się. Tak naprawdę chciał się uśmiechnąć, by pokazać, że się cieszy, ale strach nie pozwalał mu przybrać pozytywnego wyrazu pyska.
Dotknęli się nosami, a później przyszła kolej na pozostałych z potomków Puszystej. Kotka nieufnie obserwowała rudego, bo na pewno wciąż pamiętała, kto jako pierwszy odgryzł jej ucho. A przecież Rudzik nie chciał, zrobił to, bo panujący wówczas Borsucza Gwiazda był gotów ukarać go za brak subordynacji.
Po wszystkim klan głośno skandował imiona nowych uczniów, a rudy przysiadł z boku, myśląc rozpaczliwie o tym, co złego może go spotkać za zepsucie kota. A jeśli popełni błąd i zrobi coś nie tak, młody przyjmie złe nawyki i będzie ostatecznie bezużyteczny?
Przełknął ślinę, kiedy cynamonowe futro pojawiło się tuż pod jego łapami.
- Rudzikowy Śpiewie! - zamiauczał radośnie. - Od czego zaczniemy?
Wojownik widział w jego oczach nadmiar energii i gotowość do działania. Malec zapewne bardziej wierzył w jego umiejętności, niż on sam.
- J-jak t-to o-od c-czego? - wyjęczał, nie spodziewając się, że już mieli coś robić. - N-nie w-wolisz n-najpierw p-pochwalić się w-wszystkim? - spytał cicho. Miałby wtedy dodatkowy czas, by podpytać innych, co poczynić na samym początku.
- Już to zrobiłem. Jestem gotowy zacząć swój trening - oświadczył, prostując się dumnie. - A od czego ty zaczynałeś, jak byłeś uczniem?
Przełknął ślinę dwa razy głośniej, niż wcześniej.
Ognisty Język nie był dobrym mentorem. Ich pierwszy trening polegał na tym, że czarny zostawił go na środku lasu, w nieznanym wtedy rudemu miejscu, kazał upolować coś bez jakichkolwiek przygotowań i nie wracać, dopóki czegoś w życiu nie osiągnie.
Rudzik oczywiście nie zamierza zgotować traumy Złotej Łapie. Będzie starał się odtworzyć taki trening, jaki miał z Sowim Lotem. Kotka była o wiele bardziej wyrozumiała i z nią nauczył się więcej. Przypomniał sobie, jak pewnego razu dla relaksu wybrali się na zwykły spacer, polegający na zwiedzaniu terenów. No bo co z kota za wojownik, jeśli nie będzie znał własnego domu?
- Pójdziemy na spacer - wyrzucił niespodziewanie, oświecony. - Z-zapoznam c-cię z n-naszymi t-terenami, p-pokażę n-najlepsze miejsca d-do p-polowania i t-takie t-tam - dodał niepewnie, spoglądając no ucznia, jakby pytał go o zgodę.
Wiedział, że powinien być stanowczy, ale nie potrafił. Coś go po prostu hamowało.
Jego przeświadczenie o własnej słabości.
- T-to m-możemy z-zacząć o-od tego? - zapytał jeszcze, chcąc mimo wszystko się upewnić, że nie robi czegoś nie tak.
Liderka zwołała do siebie wszystkie koty, bowiem właśnie dzisiaj pociechy Puszystego Futra miały zostać mianowane na uczniów. Opinię co do liliowej kotki wciąż pozostawały negatywne, przez wzgląd na popełnione przez nią morderstwo, jednak jej dzieci nie powinno oceniać się przez czyn rodzica.
Rudzik coś o tym wiedział. Do dziś wydawało mu się, że spoglądając na niego, niemal każdy spodziewa się powtórki z czynu jego matki. Na Orzechowy Zmierzch do dziś były rzucane krzywe spojrzenia, ale rudy zapewniał sam siebie, że szylkretka na pewno żałuje i drugi raz by nikogo nie zabiła.
Z optymistyczną myślą usiadł wśród reszty, podnosząc wzrok ku górze, na przebiegającą ceremonię. Jako pierwszy wystąpił srebrny cynamon, z uśmiechem na pysku podchodzący do liderki. Wydawał się pozytywnie nastawiony do życia, przez co Rudzikowy Śpiew zaczął żałować, iż on nigdy nie potrafił prezentować się jako wesoły i przyjazny, bo to z pewnością pomogłoby mu zmienić podejście innych. Musi przestać zgrywać wiecznie ofiarę, jeśli chce być brany na poważnie.
- Złoty - rozpoczęła bengalka, uciszając w ten sposób rozgadany tłum i w pełni pochłaniając uwagę wojowników - ukończyłeś sześć księżyców i nadszedł czas, abyś został uczniem. Od tego dnia, aż do otrzymania imienia wojownika będziesz się nazywać Złota Łapa. Twoim mentorem będzie Rudzikowy Śpiew...
Osłupiał. Nie słuchał dalej, tylko rozchylił pysk z zaskoczenia.
Na pewno się przesłyszał. Nie było mowy, by ktokolwiek powierzył mu ucznia do wytrenowania.
Rzucił spanikowane spojrzenie Niezapominajkowemu Snu, który z oddali posyłał mu pełen wiary i wsparcie uśmiech.
Cętkowany przypomniał sobie, iż w jednej z ostatnich rozmów ze Zbożową Gwiazdą został poinformowany o tym, że mógłby już zostać mentorem, a poza tym w niedalekiej przyszłości nastąpi mianowanie kilku kociąt. Potraktował to wtedy jako żart i zapomniał o tym. Teraz jednak dopadło go śmiertelne przerażenie.
Ktoś popchnął go lekko, przez co zmusił się do wstania i próbując uspokoić drżące kończyny, podszedł do młodego osobnika, krzywiąc się. Tak naprawdę chciał się uśmiechnąć, by pokazać, że się cieszy, ale strach nie pozwalał mu przybrać pozytywnego wyrazu pyska.
Dotknęli się nosami, a później przyszła kolej na pozostałych z potomków Puszystej. Kotka nieufnie obserwowała rudego, bo na pewno wciąż pamiętała, kto jako pierwszy odgryzł jej ucho. A przecież Rudzik nie chciał, zrobił to, bo panujący wówczas Borsucza Gwiazda był gotów ukarać go za brak subordynacji.
Po wszystkim klan głośno skandował imiona nowych uczniów, a rudy przysiadł z boku, myśląc rozpaczliwie o tym, co złego może go spotkać za zepsucie kota. A jeśli popełni błąd i zrobi coś nie tak, młody przyjmie złe nawyki i będzie ostatecznie bezużyteczny?
Przełknął ślinę, kiedy cynamonowe futro pojawiło się tuż pod jego łapami.
- Rudzikowy Śpiewie! - zamiauczał radośnie. - Od czego zaczniemy?
Wojownik widział w jego oczach nadmiar energii i gotowość do działania. Malec zapewne bardziej wierzył w jego umiejętności, niż on sam.
- J-jak t-to o-od c-czego? - wyjęczał, nie spodziewając się, że już mieli coś robić. - N-nie w-wolisz n-najpierw p-pochwalić się w-wszystkim? - spytał cicho. Miałby wtedy dodatkowy czas, by podpytać innych, co poczynić na samym początku.
- Już to zrobiłem. Jestem gotowy zacząć swój trening - oświadczył, prostując się dumnie. - A od czego ty zaczynałeś, jak byłeś uczniem?
Przełknął ślinę dwa razy głośniej, niż wcześniej.
Ognisty Język nie był dobrym mentorem. Ich pierwszy trening polegał na tym, że czarny zostawił go na środku lasu, w nieznanym wtedy rudemu miejscu, kazał upolować coś bez jakichkolwiek przygotowań i nie wracać, dopóki czegoś w życiu nie osiągnie.
Rudzik oczywiście nie zamierza zgotować traumy Złotej Łapie. Będzie starał się odtworzyć taki trening, jaki miał z Sowim Lotem. Kotka była o wiele bardziej wyrozumiała i z nią nauczył się więcej. Przypomniał sobie, jak pewnego razu dla relaksu wybrali się na zwykły spacer, polegający na zwiedzaniu terenów. No bo co z kota za wojownik, jeśli nie będzie znał własnego domu?
- Pójdziemy na spacer - wyrzucił niespodziewanie, oświecony. - Z-zapoznam c-cię z n-naszymi t-terenami, p-pokażę n-najlepsze miejsca d-do p-polowania i t-takie t-tam - dodał niepewnie, spoglądając no ucznia, jakby pytał go o zgodę.
Wiedział, że powinien być stanowczy, ale nie potrafił. Coś go po prostu hamowało.
Jego przeświadczenie o własnej słabości.
- T-to m-możemy z-zacząć o-od tego? - zapytał jeszcze, chcąc mimo wszystko się upewnić, że nie robi czegoś nie tak.
<Złoty?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz