BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

02 listopada 2021

Od Kamiennej Agonii CD. Jałowego Pyłu

 Czarna zjeżyła futro. Musiała przyznać... dobra, lubiła tego dzieciaka. Przekręciła łeb niewzruszona, wbijając w niego wzrok zielonych oczu.
- Nie rozklejaj się jak ostatni bachor - Warknęła. - Jak tylko ten idiotyczny ryj Marchewy podsunie się pod moje łapy, to rozszarpię ją na małe kawałeczki!
Jałowy Pył chyba zadowoliła ta odpowiedź, bo podniósł wyżej łeb. Kotka jednak prychnęła pod nosem.
- Ale to nie zmienia faktu, że za moją małą pomoc żądam zapłaty - Miauknęła, chociaż nie mówiła poważnie. Nie miała teraz ponurego nastroju, mimo wszystkiego, co działo się obecnie w klanie. 
Chciałaby również poprosić go o pomoc, w przekonaniu reszty klanu do słuszności pozycji, jaką otrzymała. Ale jej wewnętrzny narcyz nie pozwalał na okazanie takiej słabości. Jej ego nie pozwoliłoby poprosić o pomoc albo litość. Nie mogłaby.
- To znaczy czego? - Zapytał Jałowy Pył.
- To znaczy niczego, ciołku - Syknęła poirytowana. - Ale nie pogardziłabym dobrym zającem. 
Odwróciła się. Jeśli miała wyjaśnić Marchewkę, to jak najszybciej. Chociaż podejrzewała, że Jałowy nie popierałby jej awantur na cały obóz. Ona też. Miała ochotę zlać tą rudą kretynkę tak mocno, jak Piaskowa Gwiazda Króliczy Sus, ale powstrzymała się szybko od brutalnych myśli.
- Gdzie idziesz? - Powiedział Jałowek za jej plecami, ale kotka go zignorowała.

**
- Odczep się od Jałowego Pyłu - Syknęła zastępczyni, mierząc Marchewkowy Grzbiet piorunującym wzrokiem. - To nie są twoje kocięta. Ty je tylko urodziłaś. Nie nazywaj się ich matką! Nie masz prawa ich dotykać.
- Zabierzesz mi je?! - Warknęła Marchewkowy Grzbiet.
Czarna prychnęła, jeżąc futro. Poprzednim razem wszystko się zjebało, teraz będzie jeszcze gorzej - teraz, czyli gdy Marchewka będzie miała te rude kulki pod swoimi łapami. 
- Nie mówiłam, że zabiorę. - Wysyczała kotka. Nie miała siły, żeby się kłócić, chociaż okropnie tego pragnęła. - Mam w dupie te kretyńskie dzieciaki. Opiekuję się nimi tylko dlatego, że Jałowy Pył tego chce, dobra?!
Język ją już piekł od krzyku. Musiała odpuścić, z niepowodzeniem misji. Niestety, nie wszystko dało się osiągnąć wpierdolem słownym - to pech, bo w tym wojowniczka była najlepsza. Ruszyła z powrotem do Jałowego, ze zjeżonym karkiem słuchając, jak parę kotów mówi coś na jej temat. 

**
- ...chyba załatwiłam ci dodatkowy wpierdol - Mruknęła pod nosem, wpatrując się w Jałowego Pyła, który wymieniał z nią zdezorientowane spojrzenie.
- Załatwiłaś co? - Miauknął i zobaczyła, jak futro na jego grzbiecie staje dęba.
- Nie powinnam była się drzeć na Marchewkę - Stwierdziła. - Ale to było zbyt kuszące. Zbyt kusiło mnie, by przywalić tej idiotce prosto w ten jej krzywy ryj. Nawet zęby by jej nie powypadały, bo ich nie ma!
Rozległy się kroki i nie trzeba się było zastanawiać, kto był ich właścicielem. Ruda bicolorka wbiła zdenerwowane spojrzenie w czarną, a potem w Jałowego. Kamienna Agonia strzepnęła ogonem.
- Mówiłam ci, odwal się od niego - Warknęła. - Tylko sobie sama kopiesz grób! Zajęcza Gwiazda by nie żałował byle rudej kretynki. 
- Fajnie byłoby w to wierzyć - Syknęła Marchewkowy Grzbiet. - Pyłku, masz mi wiele do wytłumaczenia!
Niechętnie spojrzała, jak ruda debilna kretynka z pstro w mózgu odciągnęła niebieskiego na bok. Podejrzewała, że będzie miał bardzo przechlapane. Cóż, takie życie.

**
Córka Króliczego Susa czuła, jak lekki wiatr mierzwi jej futro, gdy siedziała między kołami Toma. Wokół wciąż capiło kuną, co tylko przypominało Kamiennej Agonii o tej nocy. Wyjątkowo nieprzyjemnej. Była wściekła, choć sama nie wiedziała, na co. Wokół panowała lekka ciemność. Nie było jeszcze nocy, ale słońce beztrosko zachodziło, jakby dzień trwał ledwie parę uderzeń serca. 
Wysunęła pazury i wbiła je zirytowana w ziemię, gdy usłyszała kroki. Kto tym razem? Ta przeklęta zdeformowana paskuda Wilcza Zamieć? Jakiś kretyński rudas, który ponarzeka sobie na jej byt? 
Uspokoiła się trochę, widząc Jałowego Pyła. Miała tylko nadzieję, że nie zbierze mu się na spowiedź i nie dostrzeże jej przygnębienia, bo nie miała zamiaru przyznawać się do własnych myśli. Słuchać sprawozdania z kłótni z Marchewą, której była przyczyną - też nie.

<Jałowek?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)