Od Szakalej Gwiazdy

 Jej pierwsze czyny jako liderki Klanu Wilka nieco przeraziły Wilczaków. Niby nowa władza, a jednak stara, patrząc na to czego dokonała. Cedrowa Łapa została wygnana na własne życzenie ku zdziwieniu Rzecznego Wiru, Szeleszczącego Wiązu i Jabłoniowego Sadu, którzy raczej się tego nie spodziewali i wylewali rzewne łzy po utracie rodzinnego fragmentu; długo i bardzo donośnie. Mroczna Gwiazda oddawał władze tylko kultystom, a kultyści trzymali się tego, czym zarządzał zza swego panowania; będąc martwym, pozostawał żywy w sercach wyznawców Mrocznej Puszczy i w ten, a nie inny sposób jego wola dopełniała się w kolejnych pokoleniach, rzucając cień na zdrowe moralnie umysły. Zło nadal rządziło biednymi wojownikami, gotując im zapasowe piekło na ziemi. Nieskończone, zgubne koło szaleństwa.
Szakala Gwiazda zamyśliła się w swoim legowisku ze skóry kota. Ten start... nie był najlepszy. Na pewno wywalając na zbity pysk starą uczennicę nie przekonała do siebie poddanych, co mogło źle rzutować na przyszłość i przynieść ewentualny bunt szkodzący sprawie rozgrywającej się za ich plecami. Coś należało z tym zrobić - na szczęście złota obmyśliła już plan, który na pewno ucieszy głodne dusze: sprytnie odwróci ich uwagę od złych wydarzeń, ocieplając serca przez żołądek. Tak, na pewno - podniosła łeb i opuściła po cichu śpiące maluchy, unikając hałasu. Tak bardzo je kochała, ale musiała wykonywać swoje obowiązki. 
Wyszła poza nową, elitarną norkę. Na zewnątrz przywitali ją wojownicy, zajęci własnymi punktami dnia. Błękitny Ogień z dumnie wypiętą piersią planował patrole, a Kunia Norka siedziała tam, gdzie medyk powinien - wśród ziół. Pojemne płuca liderki wzięły głęboki wdech, gdy obserwowała rozgrywające się życie na pełnym widoku. Czas polepszyć życie tych małych wypierdków; kochanych lub niekochanych, słabszych lub silniejszych.
— Niech wszyscy, którzy potrafią polować, zbiorą się pod wysokim pniem! 
Ponownie szok wymalował się na pyskach wszystkich kotów, ponownie obawiano się drastycznych scen, lecz na darmo. Można by powiedzieć, że Szakala Gwiazda miała wyjątkowo dobry humor; a dobry humor oznaczał zmiany, jakie się wszystkim spodobają. Złotawa sylwetka zalśniła przy słońcu, które powoli wschodziło za horyzontem. Przywódczyni wyglądała w tej chwili jak anioł zesłany z niebios, ozdobiona blaskiem przybywającej pory nowych liści. 
— Klanie Wilka! Zapewne niedawne wydarzenia, mające miejsce w obozie, was nie uradowały. Zdaję sobie z tego sprawę. — Zmierzyła wzrokiem tłum. Gapie wlepiały w nią spojrzenia, oczekując dalszych słów. — Dlatego pragnę zmienić atmosferę. Jak wiecie, od czasu pożaru cierpimy na nieustanny głód, który osłabia nasze szeregi. Jako społeczność musimy to zmienić. — wymruczała łagodnie — W tym celu proponuję rozwiązanie. Na wschód od Klanu Wilka, niedaleko Owocowego Lasu, znajdują się tereny niczyje. Są to lasy iglaste identyczne do naszych, które pozwolą na bezproblemowe polowania gwarantujące większą ilość zwierzyny.
Wilczacy w zdziwieniu podnieśli głowę, lecz wydawali się być szczęśliwi z takiego obrotu sprawy. Cóż, dobre wiadomości jeszcze się nie zakończyły. 
— Niech dzisiaj o wysokim słońcu przed moją norą zbierze się patrol składający się z ośmiu chętnych wojowników. Te koty wyruszą poza klan, ażeby upewnić nas, że tereny są zdatne do życia. Jeżeli wszystko powiedzie się i uciekniemy od głodu, starszyzna otrzyma z powrotem prawo do korzystania ze stosu zwierzyny. — Zaskoczone pomruki odezwały się pomiędzy kotami. Szakal poczekała kilka sekund na ostudzenie emocji. — Każdy z nas ciężko pracował lub pracuje przez cały żywot, dlatego sądzę, że powinni otrzymywać pokarm w nagrodę za trud, z jakim się zmierzali zza młodu. Chyba nie ma sprzeciwów w tej kwestii, dobrze sądzę? 
Wszyscy zebrani potwierdzająco skinęli głową. Doskonale. Szakala Gwiazda rozwiązała zebranie i zeszła z pnia, ażeby poświęcić więcej czasu pięciu pokrakom. Bez jej udziału, dawki miłości z kociąt nie mogły wyrosnąć oddani kultyści.