Od Porzeczki CD Pstrągowego Pyska

Z kotkami od Łzawego Tańca, Porzeczka miała znakomite relacje. Może dlatego, że Światło i Szop nie były kocurami, za którymi ta mała kluska nie przepadała? Tak czy siak, dokładnie z tego powodu Aronia trzymał się na uboczu, gdyż dlaczego ma się mieszać w "dziewczyńskie sprawy"? Nie rozumiał i nie chciał ich rozumieć. Kiedy te trzy cholerne hieny przebywały ze sobą, on zazwyczaj trzymał się matki, zanudzając się niemiłosiernie jej opowieściami. Czasami zastanawiał się, co znowu one knują przeciwko niemu. Życie jedynego kocura w kociarni bywa męczące, nieprawdaż?
To dlatego Pstrągowy Pysk poznała go jako pierwszego i to od niego usłyszała "Gigant!", zapiszczał czarno-biały kocurek. Oczywiście, mamuśka spiorunowała syna wzrokiem i przeprosiła za niego gościa.

— Nie byłabym sobą, gdybym przejmowała się jakimiś mizernymi wypierdkami. To twój jedyny syn? — Wojowniczka spytała, ignorując złośliwości malca.

— Nie, mam jeszcze córkę. Porzeczko, chodź tutaj! — zawołała córkę, która wyłoniła się z odmętów kociarni, opuszczając towarzystwo Szopa i Światła.

Liliowa zmierzyła rosłą kotkę wzrokiem. "Wow, jaka ona duża", pomyślała w jak najbardziej pozytywnym tych słów znaczeniu. "Chcę być taka jak ona."

— Mam na imię Porzeczka — przedstawiła się z gracją, jednak później zwróciła się do matki. — Mamusiu, czy ja też będę taka duża jak urosnę?

Ognisty Krok wybuchnęła śmiechem.

— Całkiem możliwe — odpowiedziała i zerknęła na zdezorientowaną Pstrag. — Te kociaki są cudowne, nieprawdaż?

— Ta... — Bura prychnęła, przewracając oczyma.

— Jak to jest być wojowniczką? — Porzeczka spytała śmiało z oczętami lśniącymi od podziwu.

<Pstrąguś? Porzeczka prosi o badassowe historyjki z życia Pstągini~>