Od Żółwiej Łapy CD Szakłakowej Łapy

Żółwik wystartował, szukając jakiegoś łatwego celu. Kogoś, kto przechadzałby się nieświadom zagrożenia z jego strony i kogoś, kto byłby na tyle blisko, by załatwić to szybko i szukać kolejnego kandydata. Musiał przecież być lepszy od Szakłaka. Już dość się poniżył przez tę akcję z rzeką. Teraz musiał być lepszy. Nawet jeśli to nie działa w ten sposób, to fajnie będzie odnieść jakieś zwycięstwo.
Kotek rozejrzał się jeszcze raz po żłobku. W końcu obrał cel. Jego brat może nie przechadzał się, jak to miał w założeniu pierwotnie niebieski, ale za to wylegiwał się spokojnie pod sąsiednią ścianą żłobka. W stronę Komara zmierzał już Szakłak, ale zaraz miał od niego odejść. Nie było nic prostszego, jak tylko udawać, że się go nie zauważyło i „niechcący” o niego zahaczyć.
Jak chciał, tak zrobił. Skierował się w stronę żółtookiego, kiedy liliowy od niego odchodził z uśmiechem i słowem „przepraszam” na pyszczku.
- Żółwiku, co ty wyprawiasz?- Nagle usłyszał jego zdziwiony głos.
- Huh?- Odwrócił się w stronę przyjaciela.- Idę przeprosić braciszka. Coś nie tak?
- Nie idź do Komara! To będzie podejrzane, jeśli...- W tym momencie ściszył głos do konspiracyjnego szeptu.- ...wiesz. Nie możemy na wszystkich wpadać po kolei i to tylko my dwoje. Domyślą się.
Faktycznie, o tym Żółwik nie pomyślał, za to zauważył swoją siostrę, zmierzającą w ich stronę. Szybko wyskoczył Pająk naprzeciw, zasłaniając syna Pstrokatego Serca.
- Heej, Pająk!- Maluch rzucił się na nią. Po chwili leżała na ziemi, a niebieski z satysfakcją polizał ją po pyszczku. Widział, że Szakłak uciekł na drugą stronę pomieszczenia.
- Żółwiku, nie teraz!- z minimalnym uśmiechem zrzuciła go z siebie, czego nie dostrzegł, bo tę minę szybko zastąpił zniesmaczony grymas.- Nie mam teraz czasu.
- Przepraszam...- Żółwik postarał się zabrzmieć jak najbardziej szczerze.
- No nic. Gdzie ten...? Eh, znowu mi zwiał.
Biało-szara kotka pożegnała się z bratem tylko wściekłym mruknięciem, na co wolał nie odpowiadać. Skierował się w swoją stronę. A raczej w stronę swojej mamy. Z nią będzie łatwo. Znaczy, o ile nie jest na niego zła. Hmm...
Bez dłuższych rozważań skierował się w stronę Jagodowej Skórki, która zobaczywszy go, postanowiła jeszcze zawołać swoją pociechę.
- Żółwiku, chodź! Pora na kąpiel!
O nie... Będzie go myć? Teraz?
Nie zdąży zawrócić!
Yh, kocurek, straciwszy już nadzieję na wygraną, wpadł na swoją mamusię. Ładnie przeprosił, po czym wpadł pod język rodzicielki, która wybaczyła mu jego niby niezdarność.
- Mamo, nie mogę teraz, muszę...
- Nie wymyślaj, kochany. Już dość się dzisiaj nabiegałeś. Chwila przerwy ci nie zaszkodzi.
Yhm, właśnie wręcz przeciwnie.
- Łaaa, Pstrąg, nie teraz! Zostaw mnie, bo przegram z Żółwikiem!- W całym żłobku dało się usłyszeć krzyk Szakłaka.
Najwyraźniej też natrafił na komplikacje. Jagodowa Skórka zaprzestała dokonywania rytuału kąpieli na swoim synku i zwróciła się do matki dwójki kociąt.
- Imbirowy Pazurze, to twoje maluchy? Co tam się dzieje?
Żółwik wykorzystał okazję i uciekł od Jagódki jak najszybciej, a przez zwrócenie uwagi przez królową na jazgot, również Szakłak wydostał się z opresji, jaką sprawiła mu siostra.
- Żółwiku!
- Przepraszam mamo- krzyknął, odwracając głowę w kierunku rodzicielki. Zanim z powrotem przekręcił głowę... Wpadł na kogoś. I to niechcący. I... zbyt szybko. Za mocno! Ał, ał!
- Ałć- mruknęła cicho poszkodowana. Ofiarą wypadku okazała się druga siostra Szakłaka — Szałwia. Kotka zachwiała się lekko, po czym usiadła na ziemię.
- Przepraszam, nie chciałem! Ja...yh. Boli? Bardzo?
Czekoladowa tylko mruknęła coś cicho w odpowiedzi. Żółwik nie usłyszał, co konkretnie, ale uznał to za wybaczenie. Kiedy jednak koteczka wstała i chwile potem znowu znalazła się na ziemi, pomyślał, że przeprosiny to nie to, czego było jej trzeba.
- Na pewno dobrze się czujesz...?
- Na... Na pewno- miauknęła cicho. Chciał jej jakoś pomóc.- Może troszkę boli...
- Pomogę ci- zaoferował i odruchowo polizał ją po pyszczku, tak jak to robił z siostrą, gdy coś jej zrobił. Oboje się speszyli. Żółwik odwrócił wzrok od skonsternowanej Szałwii. Jego spojrzenie padło na kolegę.
Szakłak zdążył już przeprosić swoją mamę, która zaczęła iść w stronę Szałwii, zawołana przez nią samą. Żółwik nie umiał liczyć, więc nie wiedział, kto prowadzi w ich małym konkursie, ale pomyślał, że liliowy nie może z nim wygrać.
Jest jeszcze ktoś do przepraszania?
Niebieski rozejrzał się po żłobku. Nikogo nie...
Ktoś wszedł! Oh, Szakłak również zauważył Kotkę, która ich nawiedziła. Spojrzeli na siebie przez ułamek sekundy i w mgnieniu oka zaczęli biec w stronę wejścia.
- Kto pierwszy, ten lepszy!- wykrzyknął Żółwik, jako iż w chwili startu znajdywał się bliżej gościa niż jego przyjaciel. Niestety był niskim kocurkiem z krótkimi łapkami i szybko stracił tę przewagę. Przyspieszył i na granicy swojej wytrzymałości zdołał rozpędzić się na tyle, by dogonić Szakłaka.
Ha! Udało mu się!
Oboje staranowali nowo przybyłą. Kociaki wleciały w kotkę z takim impetem, że było widać, że zrobiły to premedytacją.
- Przepraszam!- wykrzyknęli i zaczęli kłócić się między sobą.
Kto był pierwszy!? Żółwik uważał, że on. Szakłak natomiast sądził, że to jemu przypada zwycięstwo. Nikt nie zwracał uwagę na potrąconą kocicę. Dopóki nie odchrząknęła.
Spojrzeli na... liderkę swojego klanu.
Skończyło się na dłuuuugiej rozmowie i ukaraniu kociąt. Żółwik i Szakłak na początku udawali zmartwionych i przestraszonych, ale kiedy zostali sami, zaśmiali się głośno. Nie ważne, że spotkały ich konsekwencje. To było niezapomniane przeżycie, które wspominali jeszcze niejednokrotnie podczas wspólnych zabaw i harców.