- Spokojnie – spojrzała na kotkę i uśmiechnęła się. – Wszystko ci wytłumaczę, ale poczekaj chwilę – Owocek burknęła coś pod nosem, ale nie sprzeciwiła się. Cóż za ciekawski kociak! Ona naprawdę ją przypomina! Cętkowany Liść przyjęła gratulację i wreszcie zwróciła się do naburmuszonej znajdy.
- Rozłazły ślimak – szepnęła złośliwie bura. Była uczennica zastrzygła uszami. Tak to się zwraca do wyższego rangą, co? Trzepnęła kotkę żartobliwie po uszach.
- Co to za wyzwiska? – zaśmiała się. – No dobra, to o co chodzi? Mamy mało czasu, bo niedługo zachodzi słońce – powiedziała poważniej wojowniczka myśląc o nocnym czuwaniu.
- Co to ma być?! – powtórzyła pytanie tym razem z większym rozdrażnieniem w głosie. Cętka postanowiła zachować cierpliwość. W końcu ta koteczka nie może wiedzieć od razu wszystkiego o tradycjach.
- To było mianowanie na wojownika – mruknęła.
- Może jednak wytłumaczysz mi to trochę dokładniej? No i o co chodzi z tym Liściem?! - Owocek przyjrzała się z wyczekiwaniem córce Burki. Starsza kotka spojrzała na Srebrną Skórę, aby zobaczyć ile jeszcze ma czasu do zachodu. Słońce niestety niedługo miało zniknąć za horyzontem, a Cętkowany Liść strzepnęła wtedy podenerwowana ogonem.
- Wiesz… mogę ci zdradzić na razie tylko tyle, że… aż do świtu nie będę mogła powiedzieć ani słowa. Myślę, że możesz wypytać jakiegoś innego kota, a jeśli już bardzo musisz porozmawiać ze mną… Cóż, trochę będziesz musiała sobie poczekać - miauknęła. Nie miała ochoty odpowiadać na huragan pytań, który miałby zostać na nią zesłany. Wolała zrzucić to zadanie na innego klanowicza. - Tymczasem marsz do żłobka! - szczęśliwa kotka wydała pierwsze polecenie w swoim życiu, z którego w głębi duszy była bardzo dumna.
- Po co?! - wykrzyczała Owocek. Niedoszła uczennica medyczki spojrzała zdziwiona na koteczkę. - Jestem już duża i nie muszę iść spać – miauknęła zuchwale. Cętkowany Liść w głębi duszy musiała przyznać jej rację, ale postanowiła tego po sobie nie pokazywać.
- No to siedź sobie na dworze w ten mróz. Mi to nie robi żadnej różnicy – powiedziała i skierowała się na sam środek obozu. Robiło się powoli ciemno, a koty już zbierały się do legowisk. Córka Burki zamknęła oczy i wciągnęła z przyjemnością orzeźwiające powietrze. Na Srebrną Skórkę wstępowały pyski przodków klanu Wilka. - No odpowiedź mi! Dlaczego masz nowe imię i o co chodzi z tym wojownikiem? – zapytała pośpiesznie koteczka, aby zwrócić jeszcze na siebie uwagę. Cętka otworzyła jedno oko i spojrzała z ukosa na buraskę. Nie odpowie. Zamiast tego złapała znajdę za kark i położyła ją na podłodze w żłobku. Kotka już nie była taka lekka jak się mogło wydawać. Cętkowany Liść z trudem przeniosła wierzgające się stworzenie i z ulgą upuściła je na ziemie. Rozdrażnienie ogarnęło wojowniczkę jak Owocek od razu po upuszczeniu zawędrowała ponownie na odsłonięte niebo. – Chcę wiedzieć! – zawodziła. Córka Burki miała nadzieję na bezproblemową noc, a tymczasem zaraz zbudzi się cały obóz przez głos tej buraski. Zdenerwowana kocica zakryła ogonem pyszczek mniejszej. Koteczka jednak tak obśliniła kitę Cętki, że ta musiała ją odsunąć. – No powiedz mi – kocica sarknęła na to tylko i nie odezwała się. Nie złamie świętej zasady ciszy.
<Owocku?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz