– Rybi Ogonie – zwrócił się błagalnie do swojej mentorki, która właśnie kierowała się do stosu zdobyczy. – Co Spieniona Fala robiła z nami na treningu?
Niestety, kotka, która znana była ze swojej szczególnej gadatliwości, teraz z tajemniczą miną trzymała swój pyszczek zamknięty.
– Zobaczymy – powiedziała tylko, odwracając się.
Kocurek westchnął. Co prawda raczej nie robiłaby mu nadziei takim zachowaniem, gdyby miał pozostać uczniem jeszcze na następne księżyce…
...ale może nawet ona nie wie, kiedy zostanę mianowany? Przecież to zależy od raportu Spienionej Fali – jeżeli towarzyszyła nam właśnie po to, żeby ten raport złożyć – a Rybi Ogon nie może wiedzieć, co sobie pomyślała!
Trochę markotny oddalił się w stronę legowiska uczniów, mając nadzieję na złapanie kilku ostatnich promieni jesiennego słońca. Zwykle po południu trenował polowanie czy łowienie ryb, ale dzisiaj czuł, że kłębi się w nim zbyt wiele pytań, żeby mógł cokolwiek złapać. Rozłożył się więc niedaleko wejścia do legowiska i ziewnął. Już dawno tak po prostu nie odpoczywał…
* * *
Podniósł się jak oparzony i popatrzył na nią na wpół przytomnie.
– Ceremonii…?
– Nie słyszysz?
Faktycznie – Żwirowa Gwiazda właśnie zwoływała zebranie klanu!
Liliowy naraz rozbudził się zupełnie i zaczął się nerwowo krzątać, jakby nie mógł się zdecydować, czy iść tak po prostu, czy jeszcze przylizać futro (uch, musiało być przecież całe w paproszkach!). Pewnie wahałby się tak aż do zachodu słońca, gdyby Rybi Ogon ze śmiechem nie pociągnęła go pod miejsce przemówień liderki. Reszta klanu już się tam zgromadziła.
– Zebraliśmy się, żeby powitać nowego wojownika Klanu Nocy – zaczęła Żwirowa Gwiazda, a Szakłak poczuł, że serce bije mu szybciej. Czyli to naprawdę już? Ekscytacja zaczęła wypełniać jego ciało, ale nie dał jej przejąć kontroli. Nie mógł przecież wyglądać jak rozentuzjazmowany kociak podczas swojego awansu! – Szakłakowa Łapo, wystąp!
Pewnym krokiem wyszedł na środek i wypiął dumnie pierś. Księżyce żmudnego treningu sprowadzały się do tej chwili, wiedział jednak, że na tym nie koniec jego drogi. Nie chciał być pierwszym lepszym wojownikiem, tylko najlepszym z nich wszystkich, a tu zaczynał się nowy rozdział jego życia, który pozwoli mu osiągnąć to marzenie.
Koty, które dotąd szeptały między sobą, ucichły, żeby nie odbierać powagi wydarzeniu.
– Ja, Żwirowa Gwiazda, liderka Klanu Nocy, wzywam naszych przodków, aby zechcieli spojrzeć na tego ucznia — kontynuowała liderka. – Trenował pilnie, by poznać zasady waszego szlachetnego kodeksu i stać się godnym nowego miana. Polecam go wam jako kolejnego wojownika. Szakłakowa Łapo – uroczystym tonem zwróciła się do kocurka – czy przysięgasz przestrzegać Kodeksu Wojownika i chronić swój klan nawet za cenę życia?
Zdawał sobie sprawę z odpowiedzialności, jaką przyjmuje na swoje barki, jednak euforia wywołana ceremonią nie pozwalała mu się nią przejmować. Wiedział, że podoła nowym obowiązkom – gdyby nie był tego pewny, nie starałby się tak bardzo, by otrzymać nowy tytuł.
– Przysięgam – odparł, dbając o to, by nie zadrżał mu głos.
– Zatem mocą nadaną mi przez Klan Gwiazdy nadaję ci imię wojownika. Szakłakowa Łapo, od tej pory będziesz znany jako Szakłakowy Cień. Klan Gwiazdy ceni twoją siłę i odwagę i przyjmuje się jako nowego wojownika Klanu Nocy.
Zeskoczyła z podwyższenia i zbliżyła się do nowo mianowanego wojownika. Liliowy z szacunkiem dotknął pyszczkiem jej karku, po czym z błyszczącymi z radości oczyma rozejrzał się po obozie. Zewsząd dobiegały głosy kotów skandujących jego imię; najgłośniej oczywiście wołali jego rodzina, mentorka i przyjaciele. No, przyjaciel. Pobiegł prosto do nich, żeby nacieszyć się wraz z nimi, zanim będzie musiał oddalić się na nocne czuwanie. Nareszcie stał się wojownikiem!
Żółwiku zostałeś bez kumpla w legowisku, spiesz się >:00
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz