BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

06 maja 2024

Od Piórolotkowego Trzepotu

 Kocur otworzył oczy, które po chwili przyzwyczaiły się do mroku i nowego otoczenia. Wizja była mętna, jedyne światło które zdołał dostrzec dawał księżyc, oraz jego srebrne, liche smugi. Woda spała. Nagrzana, po całym upalnym dniu tafla, pozwalała kocurowi bez zmartwień schować głowę pod powierzchnią. Potrzebował pomyśleć i się uspokoić. 
W Klanie Nocy działo się o wiele za dużo. Zaginięcie Morza zdawało się być jakąś siłą przewrotową w życiu kocura, który od tamtego czasu czuł się przeładowany. Tego wszystkiego było zdecydowanie za dużo. Chwile spędzone na treningu z Karasiową Łapą były jedynie chwilową odskocznią, jakby przerwą od kolejnych nieszczęść. Morze była jedynie zapowiedzią. Jakby los chciał go przygotować na kolejne fale mentalnego zniszczenia. Niezbyt oczywiście obchodziły go zniknięcia kotów, z którymi nie miał wielkiej styczności. Wystarczał mu mały krąg w którym czuł się komfortowo. Jednak w małym kręgu powstawały dziury, które niestety, powodowały też i jego potknięcia. Nie wiedział, jak pocieszyć Karaś, zamartwiającą się o rodzicielkę. Nie wiedział, co zrobić, by Kawcze Serce poczuła się lepiej. Nie wiedział tak właściwie nic, co tylko dodatkowo sprawiało, że czuł się bezużyteczny. Wyrzuty sumienia, że nie mógł nic zrobić dla kotów, na których mu zależało, dręczyły go w każdej wolnej chwili. Szczególnie, gdy w jego umyśle zaczynało robić się zbyt cicho. Wtedy wszelkie obrazy i niewyjaśnione uczucia z pełną siłą, niczym niepowstrzymywane, zalewały głowę pointa. Przerażała go jednak inna, bardziej obrzydliwa myśl. 
Dobrze się stało.
Nic na to nie mógł poradzić. Ulga i równoczesny strach pojawiły się w momencie, w którym dotarła do niego informacja, że Makowe Pole już nie stanie mu w zasięgu wzroku. Razem z tym, pojawiła się również i kolejna myśl. Czemu nie pociągnęłaś ze sobą Kruczej...? 
Chyba potrzebował rozgrzeszenia, zgody na podobne myśli, zrozumienia, że nie są niczym złym i nieoczekiwanym. Potrzebował jedynie kogoś, komu by się wyspowiadał. Żeby przestać czuć się takim brudnym i lepkim, przez świadomość swoich uczuć. Z drugiej strony, sam szukał dla siebie usprawiedliwienia. W końcu miał prawo, by tak myśleć, prawda? Miał prawo, w swojej frustracji i stresie w końcu poczuć pewnego rodzaju wyzwolenie od ciężaru, który zbierał za każdym razem, będąc w pobliżu wspomnianych kotek. Nienawiść to dość ciężkie słowo, ale właśnie tak się czuł. Był tego całkowicie świadom. Także cieszył się, gdy te uczucia na moment odeszły, gdy zobaczył pyski zebranych, martwe ciało Krakwiego Skrzydła i swoją ciemnofutrą opiekunkę. To na niej pierwszej spoczął przestraszony, zaskoczony wzrok, a ciało wypełnił żal. To wszystko spoczywało teraz na niej. Na tym się starał skupić, by odejść od poczucia zepsucia. 
Następną ofiarą był drogi przyjaciel, któremu nie zdążył się wyspowiadać ze swoich grzechów. Kolejny punkt, który zesłał los. Zdawał się mówić: Załóżmy się. Zobaczymy, jak wiele jestem w stanie zrobić. 
Chciało mu się krzyczeć. Już rozumiem, nie musisz mi nic udowadniać! 
Ale czy to by cokolwiek dało? Na pogrzebie był cichy. Rozpuszczający się pod wpływem łez, ale cichy, a podobny stan, utrzymywał się przez następne kilka dni. Nie obchodziły go nawet treningi, nie obchodziło go nic, co miało miejsce w świecie realnym. Być może nawet, przez pewien czas wpadł w stan nirwany, z którego to nie chciał wychodzić. Było zbyt cicho, zbyt sennie... Lotek wynurzył się nagle, zaczerpując gwałtownie powietrza, którego brakowało mu już od dłuższej chwili. Zakaszlał, wracając do rzeczywistości, wraz z kolejnym, ożywiającym oddechem, który napędzał uśpione serce do działania. Wyczłapał na grunt, dopiero teraz czując ciężar swojego ciała, rzeczywistość ziemi, która na moment znikła. Powróciły do niego dźwięki, słyszał lejącą się wodę z jego futra, szelest liści, własny oddech. Wrócił do obozu w towarzystwie świetlików, które w tym przypadku budziły w nim jedynie poczucie smutnej melancholii. W następnych kilku dniach, z obozu zniknęła Borsuczy Język, pozostawiając Piórolotka z nurtującą myślą, czy los się w końcu znudzi, czy to dopiero początek. 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz