Nie miała dla kogo dłużej zostawać w żłobku. Nikogo nie było tam również dla niej. Jemioła swym chłodnym, smutnym spojrzeniem wciąż ją pilnowała, jednak karmicielka nigdy nie zaczynała rozmowy sama z siebie. Odpowiadała lakonicznie i cicho, jakby każde wypowiedziane słowo sprawiało jej trudność. Z tym samym sztucznym uśmiechem co parę księżyców temu śledziła wzrokiem kroki Niedźwiadka, Dzika, Indyka i Perliczki. Została sama.
Mimo wszystko kąciki jej ust były uniesione, a oczy jaśniały przyćmionym blaskiem.
Skuliła się przy wyjściu, słuchając szeptu liściastych drzew. W kociarni było cicho. Zbyt cicho. Wrzos odwróciła się nerwowo, by ujrzeć równo opadający i unoszący się bok Jemioły, która aktualnie przemykała po własnych sennych krainach. Bura koteczka skakała wzrokiem od kamienia do liścia, od liścia do patyczka, szukając znaku życia innego niż śpiąca karmicielka. Dzik, Niedźwiadek, Marchewka, Rdzawa, Słowik, Indyk, Perliczka. Nie słyszała ich śmiechów, cichych rozmów. Zawsze uporczywy wrzask Indyka w tym momencie zdawał się jej być tak miłym i wyczekiwanym.
Jej oddech przyspieszył, gdy uszy ostrymi ruchami próbowały wyłapać dźwięk inny, aniżeli skrzypienie śniegu pod łapami nieznajomych jej kotów. Znak, że obok ma kogoś, na kim może się oprzeć, może polegać. Było cicho. Tak cicho. Za cicho.
Niespokojny oddech szybko przemienił się w łapczywą walkę o kolejny, coraz krótszy wdech. Tętno skoczyło, a karuzela myśli w jej głowie szybko przeobraziła się w znajomy koszmar. Koszmar, który myślała, że wyparła.
A jednak. Na nowo była w tym miejscu. Znów przed oczami miała jamą oblaną krwią, a przyczajony w jej pamięci swąd rozerwanego mięsa wykręcał jej żołądek. Jej łapy drżały niczym korony drzew targane bezlitosnym wiatrem, a oczy zasnuły się łzawą mgłą. Pisk w uszach zagłuszał wszelkie głosy, a serce wydawało się niemalże wyrwać z jej jasnej, ciasnej piersi. Jej grzbiet przeszedł pierwszy dreszcz, wstrząsając ciałkiem kocięcia. Ledwo utrzymywała się na łapach, a jej wizję przysłaniały tańczące mroczki, coraz bardziej rozmywając pole jej widzenia. Po chwili zgubiła się w ciemnościach. Wciąż była przytomna, jednak nie docierały do niej prawie żadne bodźce. Chciała wrócić do własnego ciała, jednak lęk wciąż trzymał ją w tamtym momencie.
W pewnym momencie poczuła trącenie w bark, potem już mocniejsze chwycenie za kark. Jemioła przeniosła Wrzos do legowiska medyków, gdzie Firletka podała jej nasiona maku i wodę. Pomogło. Minuty i długie uderzenia serca minęły, zanim bura wróciła do teraźniejszości. Szylkretowa zielarka objęła ją ogonem, próbując zapewnić poczucie bezpieczeństwa. Słyszała jej miękki szept nad uchem. Wsłuchiwała się w niego niczym w kołysankę, licząc na ciche zbawienie.
***
Firletkowy Płatek zdecydowała, żeby chociaż na noc i następny dzień Wrzos pozostała pod jej opieką i obserwacją. Bure kocię z pokorą wykonywała każde polecenie starszej, w międzyczasie patrząc przygaszonym wzrokiem na progi obozu. Wypatrywała przyjaciół, by upewnić się, że nic im nie jest i są bezpieczni. Nagle usłyszała głuche odbicia łap, a wejście do leża medyków minęła jasna postać, by moment później wrócić i obrzucić zielonooką uważnym spojrzeniem. Wrzos podniosła nieco łepek, by przyjrzeć się kotce. Niska, masywna, nastroszona sylwetka o błyszczących, złotych oczach i żwawym kroku. Jej futro było skąpane w bieli, gdzieniegdzie jedynie odkrywając rudo-bure futerko. W pysku trzymała uschniętego kwiatka, którego płatki już dawno nie widziały życia. Mimo wszystko zachowany był w dobrym stanie, pomijając gdzieniegdzie uszczerbki w liściach. Co jednak najbardziej przykuło uwagę młodszej, był analizujący jednak niezwykle ciepły wzrok przybyszki.
- Coś cię trapi? Jesteś… Wrzos, prawda? - szylkreta posłała jej zachęcający uśmiech, uprzednio położywszy przed sobą roślinę. Pręgowana klasycznie skinęła nieśmiało główką, by po chwili odezwać się cichym głosem.
- To nic takiego - zapewniła, otulając ogonem zmarznięte od chłodnej ziemi łapy. W spojrzeniu nowej mogła jednak dojrzeć zwątpienie, a jej pysk jasno malował jedno zdanie: “Przecież widzę, że coś jest nie tak”.
- Jestem Kalinkowa Łodyga! Możesz mi mówić Kalinka, jeśli tak będzie ci łatwiej zapamiętać - przedstawiła się przyjaźnie, zostawiając niewygodny temat. - Wiesz co? - zagaiła, a jej wzrok lądował to na kwiatku, to na kocięciu i po krótkiej chwili ususzona roślinka leżała już pod nogami Wrzosu. - Jest dla ciebie.
- Ale - już miała przerwać, gdy Kalinka ucięła ją już w początku wypowiedzi.
- Żadnego ale! Potraktuj go jako prezent na początek znajomości - zamruczała z uśmiechem na ustach, powoli ruszając się z dotychczasowego miejsca. Wrzos otworzyła szerzej oczy i przyjrzała się podarunkowi. Na pewno był dla kogoś. Inaczej starsza by w ogóle go nie miała.
- Dziękuję.
Wrzos nie wiedziała jak ubrać w słowa swoją wdzięczność. Na jej pysk jednak wpłynął jasny uśmiech, gdy przyglądała się roślince, na co Kalinkowa Łodyga odetchnęła z ulgą. Po chwili wróciła na swoją ścieżkę i poszła przed siebie. Zwykły prezent. Niewielki kwiatek. A rozjaśnił umysł i podniósł na duchu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz