Od Nostalgii

Koteczka znów się wymknęła się z obozu, mając nadzieję, że uda jej się spotkać dziwnego, tajemniczego kocura. Bez zastanowienia popędziła w stronę Drogi Grzmotu, wierząc w to, że tam znów go znajdzie. W końcu sam mówił, że tam "utkwił", cokolwiek to znaczyło. Pochodząc do czarnej ścieżki poczuła też nieznaną jej dotychczas woń.
Zapach wędrowca.
Intruz, który przechadzał się po terenie jej porywaczy, pachniał podobnie do rodziców koteczki i jej samej kiedyś. Przyjemna woń unosiła się w powietrzu mocno zdradzając, że kot przechodził tędy niedawno. Zaintrygowana lekko kotka ruszyła za zapachem, próbując wytropić wędrowca.
Kto wie, skoro wędrował to może i znał jej rodziców i pomógłby jej ich znaleźć? 
Napalona tą myślą, pędziła za śladem, który pozostawił samotnik. Przedzierając się przez krzewy i wysokie trawy coraz bardziej zbliżała się do źródła zapachu. Z każdym uderzeniem serca coraz bardziej wierzyła w to, że kot zna jej rodziców i zaprowadzi ją oraz siostry do nich z powrotem. Że w końcu uda się jej wyrwać z tego całego pseudo klanu, jak to mawiał poznany na Drodze Grzmotu kocur. Czując mocno woń wędrowca, wyskoczyła z krzaków optymistycznie. Jej oczom ukazał się wylegujący czarny kot o wyjątkowo długim pysku. Szylkretka spojrzała na niego lekko zaskoczona.
Nie wyglądał jej na wędrowca.
— Zgubiłaś się mała? — spytał kocur z uśmiechem na pysku, spoglądając na nią niebieskimi ślipiami. 

— Nie jestem wcale mała — fuknęła obrażona koteczka, jeżąc sierść i zapominając przez tą obelgę po co chciała się spotkać.

W końcu nie mogła tego tak zostawić.

Mysi bobek, chyba nie miał pojęcia z kim rozmawia. 

Z pogardą w oczach, podeszła do leżącego na trawie kota, by zaraz przemówić mu do rozsądku.  

— Hm, mówisz? — spytał z przekąsem, wstając. 

Dopiero gdy ten się podniósł, Nostalgia odkryła, że samotnik zdecydowanie ją przewyższał. Lecz czekolado-rudo-biała nie poddawała się tak łatwo. Nadal wlepiała z nienawiścią swe ślipia w obcego zupełnie nie zdając sobie sprawy, że to on tutaj mogłyby zrobić jej krzywdę, a nie ona jemu.

— Mi wyglądasz jednak na małą — stwierdził, spoglądając z góry na koteczkę. 

Szylkretka oburzona komentarzem starszego, uderzyła ogonem o ziemie, by nie skoczyć zaraz delikwentowi do gardła. 

Jak on w ogóle śmie się do niej tak zwracać? 

— Dobra, słuchaj uważnie wyrośnięty lisi bobku — warknęła, wstawiając na tylne łapy, by zmniejszyć odległość pomiędzy jej oczami, a czarnego. — Znasz Wodza i Tipi? — mruknęła obojętnym tonem, by nie zdradzić jak bardzo zależy jej na tej informacji.

<Cis?>