BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

19 października 2019

Od Łabędziego Plusku CD. Aroniowego Podmuchu

Przełknął, starając się wytrzymać stanowcze spojrzenie pomarańczowych oczu. Nie miał najmniejszego zamiaru walczyć. Szalenie się bał, że zostanie mocno poharatany, lecz ten strach działał też w drugą stronę — nie chciał zranić Aroniowej Ła… no tak, point nawet nie miał pojęcia, jak teraz powinien się do niego zwracać.
— W-wiesz... — wyjąkał, bardzo ostrożnie dobierając słowa. Skulił się ponownie pod skwaszonym pyskiem. Bicolor ewidentnie domagał się ich zmierzenia. — Ko-kodeks mówi, że pra-prawdziwy w-wojownik n-nie wa-walczy, gdy n-nie ma p-potrzeby. J-jeszcze raz prze-przepraszam, że w-wszedłem na t-tereny Kla-Klanu No-Nocy, ale na-naprawdę n-nie mu-musimy s-się b-bić.
Wyraz mordki młodszego wciąż był wyzywający, a ślepia zmrużone, do tego strzepnął ogonem. Nie odezwał się już jednak ani słowem, po chwili odpuścił sobie również prowokację wzrokiem. Dymny zdusił w sobie westchnienie ulgi. Potyczka z tym lekko tajemniczym, wciąż siejącym — w oczach Łabądka — postrach osobnikiem była ostatnią rzeczą, na którą miał teraz ochotę. Z wolna usiadł, zastanawiając się ciężko, co teraz poczynić. W końcu jeśli zaraz czegoś nie zrobi, to zapewne zostanie przegoniony, więc może lepiej od razu samemu wynieść się z terytorium wroga?
— J-jakie jest t-twoje wojownicze imię? — zagadnął w końcu i od razu miał ochotę pacnąć się w łeb. Najlepiej przecież byłoby, gdyby w ogóle się nie odezwał. Ugh, nawet nie wiedział, po co to zrobił. Wcale nie musiał siedzieć w towarzystwie Aronii, ba, w ogóle nie powinno go tu być, a zamiast tego, wręcz automatycznie rozpoczął pogawędkę!
— Aroniowy Podmuch — odparł, wypinając dumnie pierś. — Zajebiste, co?
— Tak — miauknął z lekko większą ekscytacją w głosie, niż zamierzał. Ale cóż, nie mógł odmówić faktu, że ładnie brzmiało i nawet mu się spodobało. — J-ja jestem teraz Ła-Łabędzi P-Plusk — dodał, choć szybko odniósł przykre wrażenie, że czarno-białego absolutnie to nie interesowało, bo zamiast jakkolwiek je skomentować, zaczął ciągnąć o sobie.
— No, wiedz jestem wyśmienitym wojownikiem, żałuj więc, że odmówiłeś przyjacielskiej — znów podkreślił to słowo — walki ze mną. Uwierz, to byłby dla ciebie ogromny zaszczyt.
— N-naprawdę uważasz, że po-pojedynki są t-takie ko-konieczne? — wybełkotał ostrożnie.
Aroniowy Podmuch obdarzył go wściekłym spojrzeniem, na co starszy położył uszy po sobie i od razu pożałował, że w ogóle śmiał podważyć jego autorytet.
— Oczywiście, to podstawa życia każdego wojownika — parsknął, podchodząc jeszcze bliżej. — Widzisz te blizny? Te symbole dumy, siły i męskości? Zrobiłem więcej heroicznych czynów, niż ty zjadłeś myszy przez całe twoje marne życie! Ty nie masz ani jednego takiego symbolu. Przyznaj, nigdy nie walczyłeś na poważnie, jedynie na treningach? Mysie serce! Naprawdę nalegam, możesz spróbować po raz pierwszy — dokończył, machając wciąż ogonem.
Otworzył szeroko ślepia i zamrugał intensywnie, by pozbyć się napływających łez przerażenia. Taktyczne cofnął się kawałek, próbując opanować drżenie na całym ciele. Obawiał się, że po ponownym rozwścieczeniu bicolor już mu nie odpuści, a Łabędzi Plusk, cóż, okropnie nie chciał się bić. Obawiał się słusznie. Kocur najeżył się i napiął mięśnie, gotowy do ataku. Sierść Klifiaka stanęła dęba, czuł, że gula utknęła mu w gardle.
— Dlaczego musisz być taki okropnie straszny?! — krzyknął, dopiero po chwili zdając sobie sprawę z idiotyzmu swojej wypowiedzi.

<Aroniowy Podmuchu?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)