— W-wiesz... — wyjąkał, bardzo ostrożnie dobierając słowa. Skulił się ponownie pod skwaszonym pyskiem. Bicolor ewidentnie domagał się ich zmierzenia. — Ko-kodeks mówi, że pra-prawdziwy w-wojownik n-nie wa-walczy, gdy n-nie ma p-potrzeby. J-jeszcze raz prze-przepraszam, że w-wszedłem na t-tereny Kla-Klanu No-Nocy, ale na-naprawdę n-nie mu-musimy s-się b-bić.
Wyraz mordki młodszego wciąż był wyzywający, a ślepia zmrużone, do tego strzepnął ogonem. Nie odezwał się już jednak ani słowem, po chwili odpuścił sobie również prowokację wzrokiem. Dymny zdusił w sobie westchnienie ulgi. Potyczka z tym lekko tajemniczym, wciąż siejącym — w oczach Łabądka — postrach osobnikiem była ostatnią rzeczą, na którą miał teraz ochotę. Z wolna usiadł, zastanawiając się ciężko, co teraz poczynić. W końcu jeśli zaraz czegoś nie zrobi, to zapewne zostanie przegoniony, więc może lepiej od razu samemu wynieść się z terytorium wroga?
— J-jakie jest t-twoje wojownicze imię? — zagadnął w końcu i od razu miał ochotę pacnąć się w łeb. Najlepiej przecież byłoby, gdyby w ogóle się nie odezwał. Ugh, nawet nie wiedział, po co to zrobił. Wcale nie musiał siedzieć w towarzystwie Aronii, ba, w ogóle nie powinno go tu być, a zamiast tego, wręcz automatycznie rozpoczął pogawędkę!
— Aroniowy Podmuch — odparł, wypinając dumnie pierś. — Zajebiste, co?
— Tak — miauknął z lekko większą ekscytacją w głosie, niż zamierzał. Ale cóż, nie mógł odmówić faktu, że ładnie brzmiało i nawet mu się spodobało. — J-ja jestem teraz Ła-Łabędzi P-Plusk — dodał, choć szybko odniósł przykre wrażenie, że czarno-białego absolutnie to nie interesowało, bo zamiast jakkolwiek je skomentować, zaczął ciągnąć o sobie.
— No, wiedz jestem wyśmienitym wojownikiem, żałuj więc, że odmówiłeś przyjacielskiej — znów podkreślił to słowo — walki ze mną. Uwierz, to byłby dla ciebie ogromny zaszczyt.
— N-naprawdę uważasz, że po-pojedynki są t-takie ko-konieczne? — wybełkotał ostrożnie.
Aroniowy Podmuch obdarzył go wściekłym spojrzeniem, na co starszy położył uszy po sobie i od razu pożałował, że w ogóle śmiał podważyć jego autorytet.
— Oczywiście, to podstawa życia każdego wojownika — parsknął, podchodząc jeszcze bliżej. — Widzisz te blizny? Te symbole dumy, siły i męskości? Zrobiłem więcej heroicznych czynów, niż ty zjadłeś myszy przez całe twoje marne życie! Ty nie masz ani jednego takiego symbolu. Przyznaj, nigdy nie walczyłeś na poważnie, jedynie na treningach? Mysie serce! Naprawdę nalegam, możesz spróbować po raz pierwszy — dokończył, machając wciąż ogonem.
Otworzył szeroko ślepia i zamrugał intensywnie, by pozbyć się napływających łez przerażenia. Taktyczne cofnął się kawałek, próbując opanować drżenie na całym ciele. Obawiał się, że po ponownym rozwścieczeniu bicolor już mu nie odpuści, a Łabędzi Plusk, cóż, okropnie nie chciał się bić. Obawiał się słusznie. Kocur najeżył się i napiął mięśnie, gotowy do ataku. Sierść Klifiaka stanęła dęba, czuł, że gula utknęła mu w gardle.
— Dlaczego musisz być taki okropnie straszny?! — krzyknął, dopiero po chwili zdając sobie sprawę z idiotyzmu swojej wypowiedzi.
<Aroniowy Podmuchu?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz