Od Wilczego Serca

     Niewidzącym wzrokiem patrzył w sufit, czując jak łzy żłobią gorące ślady po obu stronach jego pyska. Nie wył, nie miotał się, nie panikował. Można nawet powiedzieć, że pierwszy raz od długiego czasu czuł się spokojny. Prawie. Nie mogło być inaczej. Podjął decyzję.
Miał wrażenie, że całe legowisko dudni echem przyspieszonych uderzeń jego serca. Wziął głęboki wdech, próbując zebrać się w sobie. Teraz albo nigdy. Kolejna łza skryła się w zmatowiałym futrze.
Już. Tak. Da radę.
Zamknął ślepia i przewrócił się na bok. Jedna łapa. Druga łapa. Trzecia. Czwarta. Przetoczył się na brzuch, czując mdłości. Wytrzyma. Dźwignął łeb, ważący zdecydowanie zbyt wiele.
Obraz zawirował, kocur poczuł, że traci równowagę.
Nie. Musi go znaleźć. Jeszcze raz.
Łza skapnęła na ziemię. Był żałosny. Odebrano mu nawet możliwość godnej śmierci. Widocznie na nią nie zasłużył - pojawiła się zaraz myśl.
Podniósł się na drżących łapach i od razu oparł o ścianę legowiska. Przed oczami widział setki jasnych punkcików, tańczących do jakiegoś chorego, nieuchwytnego dla niego rytmu. Poczekał, aż zawroty głowy ustaną i zrobił pierwszy krok.
Gdzie mogła go trzymać? Nie na widoku, żeby nikt nie wziął go przez przypadek, ale tak, by móc w razie potrzeby po niego sięgnąć. Była kaleką, nie mogło to być nigdzie wysoko…
Znalazł wzrokiem miejsce, które mniej więcej odpowiadało temu opisowi. Oby się nie mylił.
Jedna łapa. Spokojnie, ostrożnie, by jak najmniej czuć szarpanie ledwo zabliźnionych ran, by łeb nie bolał jak miażdżony, by wychudzone ciało nie straciło pionu. Drugi raz by się nie podniósł.
     Był coraz bliżej. Nie znał się na roślinach jakoś bardzo, ale potrafił je rozpoznawać. W końcu był wilkiem, mowa kwiatów nie pozostawała mu obca. Nie ma możliwości, żeby się pomylił, gdy już go znajdzie…
Łapy się pod nim ugięły. Obserwował jak odmawiają mu posłuszeństwa i niezdolny do ruchu, upada. Jakby chodziło o kogoś innego…
Kręgosłup i biodro zaczęły pulsować tępym bólem, który wśród rozpaczliwych okrzyków innych ran zdawał się być pieszczotą.
     Usłyszała i natychmiast się zjawiła. Nawet nie spojrzał w jej kierunku. Leżał, nie myśląc o niczym, bo czy jakakolwiek myśl miała teraz sens?
Opowiadała. O kotach, które znał, których wspomnienie kojarzyło się z ciepłym letnim słońcem. Mówiła, że go potrzebują, że wyrządziłby im dużą krzywdę, gdyby odszedł, że powinien okazać klanowi wdzięczność za jego dobroć. Że to kiedyś minie, rany się zabliźnią. Że miał prawo do pomyłki, ale trzeba iść dalej, starając się nie popełnić tych samych błędów.
Nie wierzył jej. Nie mówiła o niej, jej cudownych oczach, pełnych bólu, ukrywanego gdzieś tam głęboko, jej miękkim futrze, sposobie, w jaki jej mięśnie grały, gdy chodziła, błysku, który towarzyszył jej złości, jak stawała się wcieleniem furii - dzika i piękna.
Nie mówiła o tym, jak bardzo za nią tęsknił.
Uświadomił sobie, że płacze.


     Po wschodzie słońca odwiedziła go Wróblowy Śpiew. Wiedział, że wiedziała, zdradzał ją sposób, w jaki na niego patrzyła. Udawał, że tego nie zauważa, a ona udawała, że pierwszym, co zrobiła Turkawie Skrzydło nie było powiedzenie jej o wszystkim. Cudownie. Przed wschodem księżyca cały obóz będzie wiedział, że próbował się zabić, a on utonie w ich fałszywym współczuciu i obrzydliwej litości.
Nienawidził swojej słabości.
Kotka robiła co mogła. Była równie serdeczna i beztroska co zwykle, równie ciepła i miękka. Leżał, zupełnie ignorując jej istnienie, dopóki nie wyszła. Dopiero wtedy pozwolił sobie na na łzy. Dopiero wtedy.

<Klanie Wilka? Jak widzicie, wieść o próbie Wilczego szybko się rozniesie, jeśli ktoś chce, zapraszam w odwiedziny :P>