Był naprawdę podekscytowany, kiedy Lisia Gwiazda go tutaj przysłał. W końcu, hej, dostał ważne, odpowiedzialne zadanie! To znaczy, że lider uważa go za godnego zaufania, prawda? No dobrze, Lisia Gwiazda był przerażający, ale dał liliowemu okazję, aby się wykazać. Co prawda, Zlepek trochę pobłądził, ale informacja trafiła do ostatecznego odbiorcy, więc misja wykonana!
Teraz jednak, otworzył pyszczek w zdziwieniu, słysząc pytanie o czarnego kocura. Jakim ojcem był Księżycowy Pył? A skąd kocurek miał to wiedzieć? Przecież nie był blisko ani ze swoim mentorem, ani z liderem, jego synem. Czereśnia zdawała się miłą kotką, ale mały pomyślał sobie, że jest chyba trochę zabiegana. Przecież on był ostatnią osobą, która wiedziałaby coś na ten temat!
– Księżycowy Pył? O-ojcem? N-nie wiem. – Nerwowo poruszył łapką w ziemi, zawiedziony, że nie może dać jej lepszej odpowiedzi. Zaraz jednak przez jego myśl przeszło, że może jednak da radę? Wystarczy, że się bardzo, bardzo, bardzo postara i mooocno zastanowi! To też zrobił, zmrużył oczy i pomyślał. I, drodzy państwo, wymyślił! – Z-znaczy, bo ten... Jest bardzo blisko, z Lisią Gwiazdą, więc myślę, że jest dla niego dobrym ojcem. Sam fakt, że jego s-syn uczynił go zastępcą j-już o tym świ-świadczy, pra-prawda? Ja nigdy nie będę taki su-super, aby być zastępcą, a on jest, więc na pewno jest supertatą! – oznajmił, uśmiechając się wesoło. Naprawdę tak uważał, mimo że wobec niego samego Księżycowy Pył był przerażający. Kocurek miał wrażenie, że jego mentor za nim nie przepada i że ciągle robi coś nie tak, jak starszy by chciał. Okropnie go to frasowało, dlatego starał się jak tylko mógł, ale jak to on, ciągle się potykał i robił inne głupoty. Czereśnia zaś spojrzała na swojego wnuka z pewnym zdziwieniem. Czyż Księżycowy Pył i Nów nie powiedzieli jej, że mają dwójkę dzieci? Nieomylnie jedno z nich stało tuż przed nią. Zachowanie młodego kocura, jak i plamka na nosie wskazywały prostą linią na fakt, że był on potomkiem Lavika, czyli także i jej. Dlaczego więc zachowywał się w ten sposób? Przez myśl przeszło jej, że może to przez zabieganie, dlatego postanowiła naprostować kocurka.
– Nie, nie, Zlepiona Łapo. Pytam o to, jakim jest tatą dla ciebie – powiedziała.
Syn Nowiu stanął jak wryty, patrząc na koteczkę. Dla niego? Cóż, w Klanie Klifu wiele mówiono, przez jego podobieństwo do swojego mentora. Możliwe, że sam, gdzieś z tyłu głowy rozważał opcję, że Księżycowy Pył mógł być jego ojcem, ale to nie miało sensu. Byli zupełnie inni, łączyła ich tylko ta plamka. Zresztą, kocur wcale nie chciałby, aby ciemny był jego tatą. Spojrzał niepewnie na liderkę. Musiała być mamą Księżycowego Pyłu, prawda? Na pewno długo go nie widziała i chciała usłyszeć o nim coś miłego. Jeśli uznawała Zlepka za jego dziecko... Jeśli była taka szansa... Czy powinien mówić jej prawdę? Nie chciał ranić jej uczuć, ani niszczyć wyobrażenia o synu. Wziął głęboki wdech. Tylko raz. Powie to tylko raz.
– A-ach, t-t-tak. J-jest ws-wspaniałym t-ta-tatą – wydukał, starając się zabrzmieć pewnie, jednak brzmiał żałośnie. Bo taki był. Żałosny. Okłamał ją, okłamywał samego siebie, tyle czasu.
Księżycowy Pył naprawdę był jego ojcem, prawda? Przecież wszystko na to wskazywało! Czuł się okropnie zraniony, gdzieś w środku, ale na zewnątrz uśmiechnął się niemrawo. Tylko dzisiaj. Przecież mógł zrobić Czereśni tą przyjemności.
< Czereśnio? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz