BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.
W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)
24 stycznia 2022
Od Szafirowej Łapy
Chodził po obozowisku dumny niczym paw, ze zwycięskim uśmiechem na pysku. Gdy tylko dowiedział się o tym, że jego mentorka uciekła z Klanu, szczerze się ucieszył. Jego problem sam usunął się z życia, w co nawet nie musiał interweniować. Pozbył się irytującej kotki i miał ogromną nadzieję na to, że jego następny mentor będzie o wiele lepszy niż Złoty Wilk. Czuł radość, ale jednocześnie gdzieś w głębi serca narodziło się uczucie, które nie dawało mu spokoju. Była to dziwna tęsknota za nią. Ich kłótnie były wbrew pozorom nieodłącznym elementem jego dnia codziennego.
Musiał to w sobie tłumić i nie pokazać nikomu, że jej strata go chociaż trochę obchodziła. Nienawidził tego i chciał usunąć z siebie tą krótkotrwałą sympatię, aby więcej mu nie towarzyszyło.
Był również zaciekawiony faktem, że jego matka zabiła kota. Nie wydawała mu się aż tak podłą, aby być w stanie zamordować. Prędzej posądziłby o to swoją mentorkę, która podczas ich wspólnych treningów pokazywała swoją złość na niebieskiego, ale Puszyste Futro? Jego własna rodzicielka?
„Może to lepiej, że odeszła?”- pomyślał Szafirowa Łapa, starając się w ten sposób zagłuszyć swoją durną i niepotrzebną nostalgię. Z zamyśleń wyrwał go niespodziewany ból głowy oraz przebiegające po ciele dreszcze. Od ponad księżyca jego stan zdrowia uległ znacznemu pogorszeniu. Stwierdził, że samo mu to przejdzie, ale widocznie się mylił, bo teraz robiło się coraz gorzej. A nie śniło mu się spędzić kilku następnych dni będąc chorym i słabym.
Musiał udać się do legowiska medyków, by ci dali mu odpowiednie zioła. Po głowie krążyła mu myśl, kto teraz stanie się jego nauczyciele, jeśli Złota nawaliła. Jaki on bądź ona będzie? Czy się polubią, czy może jednak będą prowadzić cichą wojnę, tak jak to Szafir miał okazję dotychczas robić?
Nawet nie wiedział kiedy dotarł do celu jego podróży. Zatrzymał się przed wejściem do medyków, cicho wzdychając. Miał nadzieję, że nie bierze go żadna poważniejsza choroba. Nie mógłby leżeć w swoim legowisku bez ruchu. Utrata cennego czasu na jakieś bezczynne kurowanie się go przerażała. Zdawał sobie sprawę, że nie potrafi jeszcze do perfekcji niektórych ruchów i zamierzał się je opanować do mistrzowskiego poziomu, wraz z nowym mentorem. No chyba, że ten okaże się klapą.
Przemógł się i niepewnym krokiem wszedł do środka siedziby uzdrowicieli. Zauważył rudego kocura, kręcącego się dookoła tego miejsca.
- Mam sprawę do ciebie… – mruknął cicho niebieskooki, bez jakiegokolwiek przywitania. .
- Co się dzieje? – spytał zaintrygowany Kacze Pióro, a kocurek niechętnie opisał mu dokładnie, jak się czuje.
Po jakimś czasie Szafirowa Łapa przeżył naglą ulgę, gdy medyk wskazał mu odpowiednie medykamenty do pozbycia się jego gorączki. Niechętnie wsłuchiwał się w rady odnośnie szybszego zwracania się o pomoc, bo jeszcze chwila, a byłby na skraju życia.
Wychodząc od niego, rzucił ciche „Dziękuje”, ale wątpił, aby to usłyszał.
****
Szafirowa Łapa stosował się do podanych mu zaleceń i już po paru dniach odczuł znaczną poprawę. Zdawał sobie sprawę, że skoro znowu jest w pełni sił, może w końcu poznać swojego nowego mentora. Liczył, że tym razem przypadnie ktoś mu godny, kogo będzie w stanie sobie podporządkować w miarę możliwości. Robił się coraz starszy, więc bycie uczniem zaczynało go męczyć.
Udał się zasiąść pod drzewem, pod którym lubił spędzać czas w samotności. Nikt go tu zazwyczaj nie zaczepiał i mógł pobyć sam na sam z własnymi myślami. Przy okazji obserwował uważnie wszystkich mijających go członków klanu. Nie rozumiał, po co niektórzy uczniowie tak bardzo przymilali się do swoich nauczycieli. Przecież za jakiś czas, gdy skończy się trening, ich drogi się rozstaną. Co najwyżej spotkają się na wspólnych patrolach, ale to nie wymagało żadnych konfrontacji.
Prychnął cicho, nie mogąc pojąć, po co w ogóle budować z kimś jakąkolwiek głębszą relację. Osobnik może okazać się tym, który cię zdradzi, albo wyrządzi wiele krzywd. Po co ufać w pełni komukolwiek, skoro i tak kiedyś zostanie się samotnym, zdanym na własną łapę?
- Cześć, ty jesteś Szafirowa Łapa? – Usłyszawszy spokojny głos przed sobą, podniósł głowę. Bury kocur wpatrywał się w niego żółtymi ślepiami.
- Czego chcesz? – fuknął, rzucając mu groźne spojrzenie. Kim on był i co od niego chciał?
Widać było, że kocur lekko się skrzywił na jego odpowiedź, ale mimo tego na jego pysku pozostawał radosny uśmiech.
- Jestem twoim nowym mentorem. Nazywam się Kasztanowy Dół – odparł z ekscytacją w głosie. Dla niebieskiego ten kot został na starcie skreślony. Był zbyt bardzo szczęśliwy i już go wkurzał, mimo iż jeszcze nie poznał go dokładniej. On jego nowym nauczycielem? Przewrócił oczami, na co Kasztanowy Dół zaśmiał się.
- O co ci chodzi? – warknął Szafir, zirytowany jego samą obecnością.
- Nie musisz się tak bardzo denerwować. Jeszcze mnie nie znasz, ale wierzę, że spędzimy wspólnie dobry czas.
- Ach, tak? – Nie wierzył mu ani trochę. Wstał i okrążył go parę razy – W porządku, dam ci szansę – dodał, stwierdzając, że może uda mu się sobie podporządkować burego kocura.
- Zamierasz jeszcze tak tutaj stać, czy może udamy się na trening? – spytał miłym głosem, a Szafirowa Łapa zdziwił się. Emanowała od niego niezwykle spokojna i wręcz anielska aura i wydawało mu się nawet, że nie był w stanie dłużej się przy nim złościć.
- Jasne... – burknął, podążając za swoim nowym mentorem.
Wyszli z obozowiska prosto do lasu. Co jakiś czas młodszy spoglądał na niego nieufnie.
- Jak się dogadywałeś ze Złotym Wilkiem? – zagadnął Kasztan. – Mieliście dobre stosunki, czy skakaliście sobie wzajemnie do gardeł?
- Nie przepadaliśmy za sobą – syknął. – Ale to była widocznie jej wina, nie potrafiła mnie słuchać! – dodał szybko, jakby próbował usprawiedliwić swoje zachowanie.
- Jesteś tego pewny? Może byłeś dla niej zbyt niemiły?
- Skąd niby miałbyś to wiedzieć?! Żaliła ci się, czy co? – Był wkurzony, a jednocześnie rozbawiony, wizją tej drapieżnej kotki, z płaczem opowiadającym komukolwiek o tym, jak niedobry jest jej uczeń. Według niego było to żałosne.
- Powiedzmy, że parę razy usłyszałem o tym, jak bardzo niesfornego i niegrzecznego ma ucznia, który ciągle jej pyskuje i nie potrafi się odpowiednio zachować – odpowiedział z całkowitym spokojem, a Szafirowa Łapa zacisnął zęby ze złości. Jakim prawem rozpowiadała innym wojownikom takie bzdury? Miała szczęście, że odeszła z klanu, bo osobiście by jej się odpłacił.
- Wspominała też, że mimo jego opryskliwości, całkiem nieźle radzi sobie z polowaniem – dodał, uśmiechając się lekko do ucznia.
W pierwszej chwili niebieski nie wierzył w jego słowa. Złoty Wilk rzadko go chwaliła na ich spotkaniach i nie mógł pojąć, że przy innych kotach zebrałaby się w końcu na jakieś komplementy.
- Naprawdę? – miauknął z udawanym znudzeniem. Tak naprawdę był nawet ciekawy odpowiedzi.
- Oczywiście – odparł, zatrzymując się i patrząc na rozpościerającą się przed nimi polanę. - W takim razie zobaczymy za chwilę czy miała rację – rzucił, skręcając w lewo. – Tutaj będzie idealnie – stwierdził z dumą, siadając na glebie. – Pokaż, na co cię stać.
Niebieskooki uniósł brwi ze zdziwienia. Chciał zobaczyć, co potrafi? Z miłą chęcią pokaże mu, że jest dobrym łowcą i żadna zwierzyna nie zdoła mu uciec. Ktoś w końcu może zauważy jego wartość i potęgę.
Wyleczeni: Szafirowa Łapa
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz