Prawie księżyc temu Agrest przyszedł na świat. Do tej pory przebywał głównie w żłobku wraz z braćmi, którzy teraz drzemali po mlecznym posiłku. To była idealna okazja do poznania kogoś nowego! Bez rodzeństwa u boku, uwaga potencjalnego rozmówcy skupi się tylko i wyłącznie na nim.
Entuzjastyczne wychylił łebek z kociarni i rozejrzał się. Na polanie roiło się od członków Owocowego Lasu. Jedni zajmowali się wypełnianiem obowiązków, drudzy gawędzili ze współklanowiczami, a jeszcze inni postanowili skorzystać z ładnej pogody i powygrzewać się na słońcu. Jednak jeden kot wyraźnie odstawał od reszty. Siedział na uboczu, tuż przy legowisku wojowników. Wzrok miał utkwiony w dal, uszy spuszczone nisko. Z jakiego powodu był przygnębiony? Dlaczego nie dołączył do innych? Może wstydził się do kogoś podejść? Agrest postanowił, że musi jakoś temu zaradzić. Zmotywowany do działania, podreptał w kierunku vana.
— Hej! — zawołał, gdy znalazł się bliżej wojownika. Ten jednak nie zareagował w żaden sposób. Nawet nie odwrócił głowy w jego stronę. Na pyszczku czekoladowego pojawiło się zdziwienie. Nie słyszał go?
Wtem do uszu łaciatego dobiegł dźwięk zbliżających się kroków. Nim zdążył wykonać jakikolwiek ruch, poczuł, jak ktoś na niego wpada. Zachwiał się lekko, po czym zdezorientowany uniósł łebek do góry. Znał tę kotkę. To była Błysk, przywódczyni klanu. Raz odwiedziła Agresta i jego braci w żłobku.
— Yym, przepraszam — miauknęła z roztargnieniem. — Mówiłeś coś?
— Tak, chciałem z nim pogadać. — Wskazał ogonkiem na białego — Ale on nawet na mnie nie spojrzał. I nie wiem czy…
— Bez jest głuchy — przerwała mu. Głuchy? Jak w takim razie powinien się z nim porozumieć? Otworzył pyszczek, aby się jej o to zapytać, ale uwaga burej była skupiona już na czymś innym. Zostawiła zmieszanego kociaka i pomaszerowała do jednego z „opalających” się wojowników. Miała przy tym nastroszone futro, ogonem machała niespokojnie na boki. Nie wiedział jakie były zamiary liderki, ale na miejscu kremowego już dawno by się ewakuował.
A zatem van go nie słyszał. Bycie głuchym… nie potrafił sobie tego wyobrazić. Tak czy inaczej, to w pełni uzasadniało humor Bza. Na jego miejscu też byłby nieszczęśliwy. To przecież okropne! Tym bardziej musiał poznać kocura. Chociaż nie do końca wiedział, jak powinien zacząć „rozmowę”, nie przejmował się tym za wiele. W niczym nie przeszkadzałoby przywitać się normalnie. Niewykluczone, że Bez potrafił czytać z ruchu warg.
— Cześć! Nazywam się Agrest — przedstawił się, stając naprzeciwko pręgowanego. — Janowiec jest moim tatą! — dodał z dumą. Bez wcale nie wyglądał, jakby go zrozumiał. W odpowiedzi jedynie uśmiechnął się nieco niezręcznie. Niestety w jego oczach nadal widniał smutek. To wielce zmartwiło kocurka, był przekonany, że uda mu się choć trochę pocieszyć wojownika. Naprawdę bardzo mu współczuł! Gdyby tylko wiedział jak uleczyć Bza. A on nawet nie potrafił zdiagnozować przyczyny jego głuchoty – przecież miał uszy. Zwiesił bezradnie łebek. Był beznadziejny! Zmarszczył brwi. Nie. Nie mógł się tak łatwo poddać. Na pewno istniał inny sposób, aby pocieszyć vana. Zmrużył oczy, starając się skupić. Co takiego mogłoby… tak! Spojrzał na Bza z błyskiem w oku.
— Poczekaj tutaj! — Wskazał na niego łapą i nie czekając na odpowiedź, wystrzelił w kierunku żłobka. Zwolnił dopiero tuż przy wejściu. Pełen energii zbliżył się do legowiska mamy. Wysunął pazurek i za jego pomocą wyciął mały fragment mchu.
— Co ty robisz?! — Drewnie najwidoczniej nie spodobało się, że syn zmniejszył jej posłanie. Na dźwięk głosu karmicielki Agrest aż podskoczył w miejscu. Był tak podekscytowany swoim pomysłem, że kompletnie zapomniał o zachowaniu ostrożności. To koniec. Miał jej przecież nie budzić! Spanikowany wybiegł z kociarnii, trzymając zdobycz w pyszczku. Cynamonowa wrzasnęła za nim jego imię, ale na szczęście nie zamierzała go gonić. Odetchnął z ulgą i położył mech na ziemi. Podzielił go na dwie części. Jeden kawałek wcisnął do lewego ucha, a drugi do prawego. Wtem gwar obozu ucichł. To było… dosyć przerażające doświadczenie. Przebywał wśród innych kotów, ale jakby zupełnie nie z nimi. Czuł się w pewnym stopniu oddzielony, jak gdyby utkwił na innej płaszczyźnie.
Agrest otrząsnął się. Miał zadanie do wykonania. Wierzył, że poprzez chwilowe pozbawienie się słuchu doda otuchy Bzowi. Jeśli to była przyczyna jego smutku – nie chciał, żeby został w tym sam. Nawet gdyby okazało się to tylko tymczasowym rozwiązaniem. Liczył również, iż w ten sposób lepiej zrozumie vana.
W podskokach wrócił do Bza. Z zadowoleniem wskazał na swoje uszy i uśmiechnął się promienie.
<Bez?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz