W obozie zaszumiało, zakotłowało się. W powietrzu unosiło się nerwowe podniecenie. Kocur od razu zrozumiał, co się dzieje. Sporo czasu ostatnio spędzał starając się uspokoić swoją partnerkę, choć sam obawiał się nie mniej niż on. Poród, dzieci, to wciąż wydawało mu się abstrakcyjne i niesamowicie odległe. Nawet, gdy brzuch Iskierki zrobił się dwa razy większy, a on sam po położeniu na nim łapy był w stanie wyczuć delikatne kopanie.
Ruchy ich dzieci.
Czy się cieszy? Nie wiedział. Zbyt się bał.
Akurat wracał z polowania. Do medyków wbiegł trzymając w pysku upolowaną przez siebie wiewiórkę. Zupełnie o niej zapomniał.
Uderzyła go woń krwi, strachu i mleka. Niemal nie poznał leżącej na mchu Iskierki, jej rysy wykrzywiał grymas bólu. Serce biło mu jak oszalałe.
– I-Iskierko? J-już dobrze.
Podszedł bliżej niej na drżących łapach. Wokół niej kręcili się już medycy. Koperkowe Futro skinął mu głową, uśmiechając się pocieszająco. Iskierka nawet go nie zauważyła. Krzyczała z bólu, szarpiąc pazurami mech. Każdy jej krzyk odbijał się drżeniem w jego ciele.
– I-Iskierko…
– Z-zamknijcie się!
Zamarł. Nie tak to sobie wyobrażał. Nie miał pojęcia co robić. Jego Iskierka… Chciał jej pomóc, nie miał pojęcia jak, zapach krwi stawał się coraz mocniejszy, krzyczała, medycy szeptali uwiając się przy niej, krzyki, smród, strach, strach, strach.
Zrobiło mu się słabo.
Gdy się ocknął, było całkiem cicho. Jego serce zamarło.
– Zemdlała – miauknęła Cicha Kołysanka, widząc jego przerażenie.
Do jego uszu dotarły ciche piski. Medyczka skinęła na niego. Chciał zrobić krok, ale łapy odmawiały mu posłuszeństwa.
– I ostatni – miauknął Bluszczowe Pnącze, układając maleńką piszczącą kuleczkę przy boku Iskierki. Kłębiły się, przepychając i skarżąc. Nie potrafił policzyć ile ich było. Wciąż nie wyszedł z szoku.
Firletkowy Płatek szturchnęła go delikatnie w bok. Spojrzał na nią niewidzącym wzrokiem. Uśmiechała się.
– Gratulacje. Masz dwie córeczki i trzech synów.
Świadomość Brzasku nie dopuszczała do siebie tego co widział i słyszał.
Został ojcem. Piątki kociąt.
Wydał z siebie bliżej niezidentyfikowany dźwięk, który była medyczka musiała wziąć za entuzjazm. Pożegnała go i wyszła z legowiska.
Kolejne koty mijały go, składając gratulacje.
Bok Iskierki unosił się spokojnie w górę i w dół. Kłębowisko maleńkich ciał przy jej brzuchu w końcu się uspokoiło.
Był ojcem.
<Iskierko? ^^>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz