— Skarbie, co się stało...?
Oczom Rdzawego Futra ukazało się Jaśmin, dłubiące przy swojej łapie. Wierzgało się i warczało, a najchętniej to by odgryzło tą przeklętą łapę.
— Byłom na patrolu razem z Rozżarzonym Sercem i Gawronim Skrzydłem — wymamrotało, nie dając za wygraną. — Musieliśmy przejść przez stos martwych róż, które dwunożni sobie wyrzucili, tak o.
— Ah, powaleni dwunożni. Nigdy ich nie zrozumiem. No i skończyłoś z kolcem w łapie, tak? — zapytała, choć bardziej retorycznie, niż na poważnie.
— Wszyscy skończyliśmy — dopracowało Jaśmin. — A mój utknął dość głęboko, dlatego nie mogę go wyjąć.
Rdzawe Futro przewróciła oczami.
— To na co czekasz, uparciuchu? Idź do Bluszczyka i Cichej.
— Po co? Zaraz to ogarnę...
— O ile uda ci się wyjąć ten kolec to co wtedy? Złapiesz infekcje, a potem stracisz łapę na dobre. Nie chcę partnera z jedną łapą! — Po ostatnim zdaniu zaśmiała się.
— Nic mi nie będzie...
— Albo idziesz samo albo ja po nich pójdę — zaszantażowała wojowniczka, uśmiechając się diabelsko.
Chcąc, nie chcąc Jaśminowy Sen ruszyło w stronę legowiska medyków. Kulejąc, ale starało się, żeby nie było widać, jak to zwija się z bólu. Samo sobie próbowało wmówić, że przecież to nic takiego, ale Rdzawe Futro była uparta, jak osioł.
Nie zastali Bluszczowego Pnącza, a samą Cichą Łapę, która właśnie opatulała rany Żaru i Gawronki, którzy w przeciwieństwie do Jaśminu, zdecydowali, że od razu pójdą do medyka. Rozżarzone Serce spojrzała na Jaśmin rozbawiona.
— Jednak się poddałoś, uparciuchu. Wiedziałam, że prędzej czy później tu przyjdziesz.
— Ty też wlazłoś w te krzaki — mruknęła uczennica medyka bezsilnie. — Co wy tam robiliście?
— Nie mogliśmy przejść inaczej, niż przez krzewy róży — Gawronie Skrzydło westchnęła cicho.
— Skąd w tych lasach róże? — spytała zdziwiona Cicha Łapa.
— Najwidoczniej dwunożni je zostawili — odparła Żar. — Wyrwali z ziemi i przynieśli je na nasze tereny. Nie można było tego obejść.
— Chyba że wspięlibyśmy się na drzewo — wtrąciła Gawronka.
— Sto razy powtarzałom, że to drzewo lada moment by się zawaliło — westchnęło Jaśmin. — W każdym razie, Cicha Łapo, poczynisz honory?
Uczennica Bluszczowego Pnącza obejrzała łapę. Nie miała również problemu z wyciągnięciem kolca - mistrz dobrze wyuczył ucznia w tej kwestii. Przez łapę przeszła niemiłosierna fala gorąca, acz szybko ustała dzięki okładowi Ciszy. Jaśmin poczuło ulgę, jakby wleciało do zimnej rzeki po podpaleniu ogona.
— Za parę minut będzie po wszystkim — skwitowała kotka.
— Dziękuję, Cicha Łapo.
Może faktycznie trzeba było przyjść od razu? Co nie zmienia faktu, że prędzej czy później Jaśmin wyciągnęłoby ten przeklęty kolec.
(wyleczeni: Jaśminowy Sen, Gawronie Skrzydło, Rozżarzone Serce)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz