Od Zbożowego Kłosu

 Nigdy nie lubiła się z siostrą, można wręcz powiedzieć, że nienawidziła ją do tego stopnia, że życzyła jej śmierci. Oddanie przez matkę, znalezienie się w klanie nocy bez rodziny i nikogo bliskiego... o wszystko obwiniała właśnie Sasankowy Płatek. A jednak... kiedy siostra opowiadała jej ze łzami w oczach, że nie pamięta, co stało się z jej synkiem, Jelonkiem, poczuła ukłucie żalu i współczucia. Jakaś jej część chciała przytulić siostrę, powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, zdobyła się jednak tylko na ciche warknięcie pod nosem. 
Długo myślała nad tym, żeby podpieprzyć drugą bengalkę liderowi, jednakże ostatecznie tego nie zrobiła. Wiedziała, że sama święta nie jest. Po śmierci Żytniego Pola co raz częściej uciekała myślami w stronę Konopi, która zapewne gdzieś tam siedziała. Ile by dała, żeby znów się w nią wtulić... Westchnęła, kładąc łeb na łapach. Nie rozumiała swoich uczuć, najpierw jej wielka miłość do lisiaczki, później przeszło jej po poznaniu Żyta a teraz? Uczucie do szylkretowej kupy futra ponownie wróciło. Może nigdy nie kochała burej naprawdę? Może udawała albo było to tylko zauroczenie?
Wojowniczka przymknęła ślepia, chcąc odpocząć chociaż pięć uderzeń serca. Treningi z Chrobotkiem dawały jej nieźle w kość a jak na złość, jej uczennica nie robiła postępów. A czas mijał. Czuła przez to cholerną frustrację i presję, jej pierwszy uczeń wrócił do swoich z czego bardzo się cieszyła, jednak była zła, że nie zdążyła go wyszkolić na wojownika. Później był Imbirowy Korzeń, który chłonął wiedzę jak gąbka, tęskniła za tym pierdem, chcąc czy nie - bardzo się z nim związała. Teraz miała pod opieką córkę swojego przyjaciela, którego już nie było na świecie. Chrobotek była naprawdę pojętną uczennicą, jednakże rozpraszała się na każdym kroku, dlatego tak wolno robiła postępy.
— N-nie widziałaś Jelonka? — podniosła się z niezadowolonym pomrukiem, spoglądając na Sasankę.
— Znowu zapomniałaś? Odszedł, dołączył do klanu burzy — wycedziła szeptem przez zęby, jeszcze tego brakowało, żeby jakieś zawszone szczury zaczęły plotkować. Widząc łzy w oczach siostry, zagryzła dolną wargę. Była chujowa w pocieszaniu — Ej no, nie becz, pewnie jest szczęśliwy tam, gdzie żyje — mruknęła średnio wyraźnie.
— J-ja w-wiem... a-ale... T-tęsknię — kotka pociągnęła nosem — C-co jeśli o-o n-nim zapom-mnę? — Zbożowy Kłos zamilkła na dłuższą chwilę. Nie rozumiała w pełni rozpaczy siostry, jednak mogła sobie wyobrazić swoją reakcję, gdyby któreś z jej dzieciaków odwaliło taki numer. Co prawda zarówno Borówka jak i Zboże wkurwiali ją niemiłosiernie i byli symbolem największej wtopy w jej życiu, to jednak na swój popieprzony sposób, kochała ich.
— Nie zapomnisz, obiecuję — zapewniła ją. Niebieska popatrzyła na wojowniczkę, ocierając łzy z mordki, po czym wtuliła się w jej krótkie futerko. Dymna zamarła, jednak pozwoliła jej się przytulić, nawet otuliła ją swoim chuderlawym ogonem.
Właściwie to... miała wyrzuty sumienia. To jak ją obwiniała o wszystko, jak poniżała... Dobrze wiedziała, że decyzja Pliszki nie była winą Sasanki. Najwidoczniej ich matka uznała, że jest do dupy w zajmowaniu się kociakami, więc oddała je tatuśkowi. No a że tatusiek to cielok i je zgubił, to też inna historia.
— Hej... Sasanko — zaczęła niemrawo, mając ochotę strzelić sobie w pysk — Ja... Wiesz, przepraszam za wszystko — wydusiła z siebie — Naprawdę przepraszam. Tak zupełnie szczerze. Mogłybyśmy się pogodzić? Wiem, że zachowywałam się jak paskudna wronia strawa, jednak chciałabym naprawić swój błąd — zakończyła, wlepiając czekoladowe oczyska w siostrę. Ta uśmiechnęła się szeroko.
— Oczywiście! — nie spodziewała się takiego entuzjazmu. Miała jednak świadomość, że problemy z pamięcią bengalki skutecznie ułatwiły ich pogodzenie. Pewnie nie pamiętała większości okropnych rzeczy, które jej zrobiła. 
Zboże nic już nie odpowiedziała, po prostu pozwoliła siostrze dalej wtulać się w jej futro, zaś na mordce wojowniczki zagościł łagodny uśmiech.
Dobrze było się pogodzić.