BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

22 lutego 2021

Od Orzełka

 Siedzieli w ciszy, czuwając nad grobem Sokoła. Kopiec ziemi nie tak dawno usypany, budził w nim uczucia straty, tęsknoty oraz bólu. Świeże kwiaty zdobiły miejsce pochówku. Przynajmniej ojciec mógł mieć pewność, że nie został zapomniany. Orzełek wyprostował się odrobinę, gdy chłodny wiatr pomuskał jego futro. Lekko drgnął. Robiło się coraz zimniej, a przecież jeszcze sporo czasu do Pory Nagich Drzew.
- Mamo? Myślisz, że tata nas teraz widzi? - Orzełek spojrzał oczekująco na Szyszkę.
Czarna kotka zmrużyła oczy w zamyśleniu. Wiedział, że mama zna odpowiedz. Nawet gdyby miała być najgorsza, dymny kocur chciał ją poznać i był pewny, że matka mu powie, nie zostawiłaby go w niewiedzy. Znał ją aż za dobrze.
- Jestem pewna, że nad nami czuwa. - miauknęła. 
Jej słowa uspokoiły dymnego. Wrócił do czuwania. 
On i dwie najważniejsze dla niego kotki, siedzieli jeszcze długo przy grobie Sokoła. Panowała niczym nieprzerwana cisza. Żałoba ściskała ich za serca. Orzełek uniósł wzrok, spoglądając na chwilę na niebo. Wydawało mu się, że zbliża się na deszcz. Może powinien nauczyć się więcej o rozpoznawaniu pogody? Wrócił do zadumy. Nikt się nie odzywał, każdy zatopiony w swoich myślach.
- Wracajmy do obozu. Robi się zimno. - mruknęła w pewnym momencie Szyszka, przerywając tym samym ciszę. Podniosła się na równe łapy. Orzełek i Bielik zrobili to samo.
Cała trójka skierowała się do obozu, pozostawiając miejsce pochówku za sobą. Orzełek obiecał sobie, że jeszcze tutaj przyjdzie nie raz, żeby złożyć świeże kwiaty na grobie ojca i trochę z nim posiedzieć. Gdyby był wierzący, pewnie by mu opowiadał o przebiegu swojego dnia, ale wojownik nie wierzył, żeby dusza jego ojca gdzieś trafiła. Po śmierci jego zdaniem nie było nic. I ta myśl była najgorsza. 
Po przekroczeniu progu obozu rozdzielili się. Kotki poszły w swoje strony, natomiast Orzełek pozostał w miejscu. Zastanawiał się, czy da radę coś przełknąć. Pokręcił głową w odpowiedzi na własne myśli. 
- Piorun nie będzie chciał takiego lisiego bobka. 
Westchnął posępnie na głos za swoimi plecami. Naprawdę w takiej chwili kremowa musiała do niego się przyczepić? Orzełek odwrócił pyszczek, piorunując wzrokiem córkę Ostróżki. Kostka wpatrywała się w niego chłodnym wzrokiem. 
- Skąd ty--
Nie zdążył dokończyć swoich słów.
- Widać jak się do niego ślinisz. - mruknęła uczennica. Koniuszek jej ogona drgnął. W oczach kotki widział złośliwość, na którą miał ochotę się wycofać. - Wycofaj się póki jest czas. 
- Nie muszę się ciebie słuchać. - odpowiedział dymny. 
Odwrócił się tyłem do kotki.
- Jeszcze tego pożałujesz. 
Jej ostatnie słowa odbiły się echem w jego głowie. Wojownik odbiegł. Minął Jabłoń, wchodząc do legowiska medyków, żeby poprosić Owieczkę o ziarna maku. Chyba tej nocy nie uda mu się zasnąć. 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz