BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

07 lipca 2019

Od Cienistej Łzy CD. Mokrej Blizny


- Mnie nie obchodzi to, że jesteś znajdą. I tak cię lubię. Nie powinnaś być dla siebie aż tak surowa. - kocurek położył swoją łapkę na grzbiecie ciemnej, a przez jej ciało przeleciał miły dreszcz. Czy jest w stanie zaufać Mokremu? Mimo że to kocur. Nie była pewna... Z drugiej jednak strony nie mogła milczeć, co bardzo jej odpowiadało, ani nawet powiedzieć, że "nieważne", bo to było dla niej bardzo ważne, a nie chciała kłamać lub jakoś "spławić" pręgowanego. Co miała robić? Chciała mu to powiedzieć, nawet bardzo! Ale nie wiedziała jak, jak ma przekazać te wszystkie myśli o sobie? Czy on wtedy będzie ją lubił? Czy nie obciąży go tym? Pytań było bardzo dużo, a prawie w ogóle odpowiedzi. Kocurek najwyraźniej czekał na odpowiedź. Serce kotki mimowolnie przyśpieszyło, a ona sama zaczęła nerwowo szukać jakiegoś innego tematu, w tym celu rozglądając się dookoła. Nie mogła jednak nic znaleźć i przez to jej panika sięgała granic. Miała ochotę uciec jak najdalej i już nigdy nie wracać, choć może do tego drugiego jeszcze się zastanowi. Teraz rozglądała się, by znaleźć jak najszybszą drogę ucieczki, żeby Mokry nie mógł jej dogonić, choć wiedziała, że szanse na to są nikłe, ale zawsze warto spróbować, nie? A przynajmniej opóźni swoją odpowiedź na ciężkie pytanie, jak kocurek będzie chciał za wszelką cenę, dowiedzieć się, o co chodzi.
- Wszystko ok? - zapytał znowu zaniepokojony zachowaniem kotki.
- Ja... - nie wiedziała, co odpowiedzieć, a jej emocje właśnie osiągnęły stan krytyczny. Cień spojrzała się na przyjaciela przerażonymi brązowymi oczami, skuliła uszy i rzuciła się biegiem w krzaki. Nie interesowało ją to, że wpadła w jakieś kolce, które poraniły jej łapy. Biegła dalej ile sił miała w łapach i na jak szybko te jej pozwalały. Cały czas słyszała za sobą kroki Mokrego, który najwidoczniej pobiegł za nią. Biegła najszybciej w swoim życiu, była tego pewna. Ostro skręciła, by zgubić przyjaciela, jednak on nadal był za nią. Przed sobą zobaczyła głęboki rów, wskoczyła do niego. Biegła na sam koniec zagłębienia, a kocurek był coraz to bliżej Cienistej. Musiała już się zmęczyć. Dotarła do wielkiej ściany, ślepa uliczka, teraz to wpadła. Jednak nie do końca. W panice zauważyła, że po ścianie rowu, da się wbiec, mimo że było dość stromo, ale nie aż tak jak po reszcie ścian. Podjęła próbę. Pierwsza nieudana, spadła. Mokry niemal dotykał jej końcówki ogona, ale ta wspięła się wyżej i za drugim razem była już na górze. Spojrzała w dół. Kocurka nie było, ale na pewno nie wspiął się tak szybko. Ruszyła dalej dzikim pędem, chyba w tą samą stronę, z której przybiegła, ale że była w panice, nie była tego pewna. Nagle przed jej noskiem pojawił się pręgowany. Dałaby sobie łapkę uciąć, że wcześniej go tam nie było! Rzuciła się w przeciwnym kierunku. Teraz biegła między wysokimi trawami. Czuła, że nie daje już rady. Nagle znalazła się u podnóża Wielkiego Drzewa, gdzie koty zbierają się raz na księżyc. Nie zauważyła kiedy, zgubiła przyjaciela. Nie była pewna, czy ten sobie odpuścił, czy też poleciał za nią, ale inną drogą. Kotka była bardzo zmęczona i niemal padała z łap. Nie wiedziała do końca, co aktualnie robi. Położyła się u podnóża wielkiej skały, na której prawdopodobnie stali liderzy podczas zgromadzeń i najzwyczajniej w świecie zasnęła, mając na myśli, że jest jedną z najbardziej tchórzliwych kotów w klanie i zastanawiała się, czy aby na pewno ci nie mają nic przeciwko jej pobytowi wśród burzowiczów. Nie, raczej nie mają, inaczej już dawno by jej tu nie było przecież, prawda?

<Mokry? Co ty na to? Pobiegłeś za nią, czy dałeś spokój? xD >

Posted by
.

2 komentarze:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)