BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

16 marca 2019

Od Bucka

   Nie potrafił bezczynnie czekać.
Iść nigdzie nie mógł, nie znał terenu. Nie wiedział nawet jak się tu znalazł, ba, nie pamiętał, kim jest.
Nie kojarzył tego miejsca, więc nie mógł być stąd. Nie był też samotnikiem, przebłyski wspomnień Rodziny temu przeczyły.
Co mogło go tu sprowadzić? Polowanie?
To wyjaśniałoby ślady krwi i ból. Mógł oberwać w akcji. Tylko dlaczego zostałby tu sam? I gdzie podziała się zwierzyna?
Może jako jedyny?... Nie, to niemożliwe. Mieli rozsądek, nie rzucali się na nikogo większego od siebie…
Dlaczego go zostawili?
Nie, musi istnieć jakieś inne wyjaśnienie.
Buck westchnął. Takie rozmyślania do nikąd nie prowadziły. Lepiej zrobi, gdy się prześpi, później będzie się zastanawiał, co dalej.
Myśl, że będzie spał pod otwartym niebem była dziwna. Chyba nigdy tego nie robił… Pamiętał tylko otaczające ze wszystkich stron ciepło i woń sierści, zasłaniające cały widok.
Kręcił się chwilę, zanim znalazł odpowiednie miejsce. Korzenie drzewa wystawały tutaj nad ziemię, tworząc naturalną ochronę. Zgarnął trochę liści i ułożył się między korzeniami, niewidoczny z zewnątrz. Zasnął.
***
Obudził go głód.
Zapadł już zmierzch. Wiatr ucichł, z oddali faktycznie dobiegał szmer strumyka. Uniósł łeb i mocniej wciągnął powietrze. Wilgoć, resztki liści.
I coś. Coś znajomego.
Jego żołądek zaburczał jeszcze głośniej.
Nie było wyjścia, musiał sprawdzić co to. Wygrzebał się z liści i przeciągnął. Zamrugał parę razy, przepędzając resztki snu.
Szedł powoli, pilnując żeby nie zgubić tropu. Szmer wody stawał się coraz głośniejszy, strumień musiał być już niedaleko.
Po chwili las zaczął się przerzedzać. Szedł jeszcze chwilę i jego oczom ukazało się rozgwieżdżone niebo.
/- A to? - pyskiem wskazał na jasne punkty przypominające ułożeniem rozpłaszczonego pająka.
- To Psi Pasterz - usłyszał w jej głosie uśmiech. - Obok niego biegną wierni towarzysze, po lewej Mały - przesunęła pyszczek w stronę kupki jasnych punktów - a po prawej Wielki - tutaj Buckowi też było trudno dopatrzeć się sylwetki psa.
- A to?
- To Polaris, nasza przewodniczka w drodze do domu - Ledwo skończyła, a on już miał następne pytanie.
- A ta największa kropka, o tam?

Suczka ledwo powstrzymała się od uśmiechnięcia z politowaniem.
Posted by
.

3 komentarze:

  1. Hellgä18 marca 2019 18:02

    Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy18 marca 2019 18:03

    Hmm, tak jakby obcięło tekst, który był na kolejnej stronie... :')
    ~Hellga

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy21 marca 2019 17:42

    /- To Srebrny Wilk. Toczy odwieczną walkę ze Złotym Wilkiem, prowadzącym nas za dnia. - Przerwała widząc, że szczeniak zaczął się wiercić. - Co jeszcze chodzi ci po głowie, mój mały wilczku?
    - A ja też kiedyś się tam znajdę? - spojrzał w niebo.
    - Jeśli sobie zasłużysz. - Trąciła go nosem. - Pora spać./

    Brzuch zaburczał głośno.


    ~Hellga

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)