Piękny, duży motyl leciał powoli, trzepocząc skrzydłami zdobionymi czerwienią i niebiesko-żółtymi “oczkami”.
Bah.
Piękny, duży motyl leżał na ziemi, nadaremnie próbując ponownie się wzbić.
Bah.
Piękny, duży motyl leżał na ziemi bez życia.
Lawendowa Łapa kucnęła, ze skupieniem mierząc wzrokiem swoją ofiarę. Szturchnęła ją jeszcze raz łapą, by upewnić się, że ta napewno nie żyje. Następnie wysunęła pazury i jednym z nich zaczęła powoli rozdzielać czerwone skrzydła na paski. Wkrótce całe truchło zostało poszatkowane. Kotka podniosła się, z dumą oglądając swoje dzieło.
Fascynowała ją śmierć. To, jak kruche były niektóre istoty. Zainteresowanie to wzrosło, odkąd na jej pierwszym zgromadzeniu nieznajoma kotka, której nie znała imienia ani przynależności, podzieliła się z nią ciałem błękitnej ważki. Od tego momentu Lawendowa Łapa nie tylko bacznie obserwowała otaczające ją owady, ale także pozbawiała je życia. Zaczęła również przykładać większą uwagę do agonalnego konania zwierzyny, którą zabijała na pożywienie.
Na koniec skrzętnie zakopała motyla, a raczej to, co z niego zostało. Usatysfakcjonowana z wykonanej przez siebie pracy, rozejrzała się po obozie. Tego dnia Szakala Gwiazda wyjątkowo zakończyła trening wcześniej i jej uczennica pierwszy raz od dawna miała trochę dłuższą chwilę dla siebie. W obozie jednak nie działo się nic szczególnie ciekawego, większość kotów wciąż była na polowaniu, patrolu czy szkoleniu. Lawendowa Łapa przeciągnęła się, ziewając przy tym szeroko. Właściwie drzemka by jej nie zaszkodziła. Tęskniła za tym, że jako kociak mogła drzemać kiedy tylko miała na to ochotę. Trzeba więc było wykorzystać tą okazję. Przed tym jednak podeszła do stosu zwierzyny, wybierając dla siebie pulchną ryjówkę. Po tragicznej porze nagich drzew, której kotka jednak tak bardzo nie odczuła przez hojność swojej mamy, nastąpiła bardzo urodzajna pora nowych liści. Lawendowa Łapa wróciła na swoje miejsce i z apetytem, ale i odpowiednią dla siebiej gracją spałaszowała żyjątko. Szkielet zakopała zaraz obok poszatkowanego przed chwilą motyla. Przez jej myśli przebiegła formułka z podziękowaniem Klanowi Gwiazd za posiłek, jednak było to tylko bezmyślne jej powtórzenie, bez żadnej refleksji. Następnie kotka odwróciła się i skierowała w stronę legowiska uczniów, myślami będąc już w krainie snów.
– Lawendowa Łapo, słonko, jesteś wolna?
Uczennica zatrzymała się, wypuszczając szybciej powietrze nosem z rozgoryczeniem. Odwróciła się jednak w stronę właściciela głosu, którym okazała się Kunia Norka i uśmiechnęła się.
– Tak, jestem. Potrzebuje pani czegoś? – zapytała uprzejmie.
Miała nadzieję, że to robota na zewnątrz. Niedawno kilku wojowników Klanu Wilka zmarło na nieznaną chorobę, której medycy nie byli w stanie opanować. Lawendowa Łapa nie sądziła, żeby był to najlepszy czas na przebywanie w legowisku medyków, w którym wciąż mógł unosić się smród choroby. Nie znała bliżej żadnego ze zmarłych i nie poczuła żadnych emocji związanych z ich odejściem, jednak z pewnością nie chciała się zarazić. Fascynowała ją śmierć, ale nie jej własna.
– Mogłabyś mi pomóc uporządkować zioła? Mam tyle na głowie, a nikogo do pomocy… ale oczywiście nie musisz, jeśli nie chcesz! – wyjaśniła medyczka.
Ugh. A więc jednak legowisko medyka.
– Oczywiście pani pomogę – odpowiedziała spokojnie, powstrzymując się przed ziewnięciem. – Tylko… czy Gęsi Wrzask jest w legowisku? – Nie ukrywała, że nie chciała mieć nic do czynienia z agresywnym kocurem.
– Nie nie, wyszedł po coś z obozu. – W głosie Kuniej Norki dało się usłyszeć ledwo wyczuwalną ulgę.
– Dobrze, już do pani idę – miauknęła grzecznie, ruszając za kotką do jej legowiska.
Naprawdę nie chciała teraz tu być, ale Kunia Norka zawsze była tak uprzejma i była tym medykiem, do której rodzina Ważkowego Skrzydła zawsze się zwracała, jeśli tylko miała wybór. Lawendowa Łapa uznała, że odmówienie jej byłoby bardzo niegrzeczne.
<Kunia Norko?>
[569 słów]
[Przyznano 11%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz