Był to wielki dzień dla dzieciaków Ważkowego Skrzydła, w końcu już dziś wieczorem miały zostać odprawione na całonocne czuwanie poza obozem, poprzedzające ich mianowanie na uczniów. Był to już zwyczaj w klanie od jakiegoś czasu, i każdy, kto chciał zostać wojownikiem musiał przez to przejść, bez wyjątku. Wszystkie trzy kociaki wyglądały na lekko poddenerwowane, w czym oczywiście Gryka nie stanowiła wyjątku. Czuła się odpowiedzialna za całą trójkę, w której to ponadto Lawenda i Śnieżek nie dogadywali się jakoś super dobrze. Nawet lepiej, można wręcz powiedzieć, że skakali ciągle sobie do gardeł, jak tylko osoba postronna spuściła któreś z oczu. A zatem Gryka miała jeszcze to na głowie (przynajmniej miała w jej mniemaniu, nikt jej w końcu nie kazał ogarniać rodzeństwa). Oprócz tego, pogoda nie wyglądała na łatwą do wytrzymania i wysiedzenia, środek zimy był najgorszym możliwym czasem na mianowanie i kotka, odmrażając sobie powoli łapy na śniegu w nerwowym oczekiwaniu na nadejście zmroku, na chwilę przeklęła w myślach swoją mamę, za wybranie akurat takiej pory, a nie innej, na robienie dzieci. Szybko się jednak za to sama zbeształa. Jak mogła obwiniać jeszcze biedną matkę? Po tym wszystkim, co dla nich zrobiła? No nic, wszechświat tak chciał, Klan Gwiazdy tak chciał. Jeśli da sobie z tym radę, to reszta treningu powinna jej też pójść jak po maśle.
***
Mimo zdanej ceremonii, reszta treningu Gryczanej Łapie nie poszła, jak się okazuje, jak po maśle. Przynajmniej nie początek. Na pewno była to jednak niezapomniana noc w życiu kotki, przez nie jedną, a dwie kryzysowe sytuację. Zgadza się, kociaki zastała śnieżyca i wygłodniały lis, najwyraźniej z apetytem na potrawkę ze Śnieżka. Wszystko jednak skończyło się dobrze, i z samego ranka po odprowadzeniu przez Piórka (i kilku innych wojowników, których Gryka nie znała za dobrze) rodzeństwa z powrotem do obozu, Gryka siedziała już z rumieńcami od przejęcia, i może od mrozu, i więzłem nerwów w żołądku przed samym liderem klanu - Szakalą Gwiazdą, stojącą teraz dostojnie na jej przeznaczonym miejscu do przemówień. Pewnie kociak byłby jeszcze bardziej podekscytowany i rozemocjonowany, gdyby nie to, że w sumie to padał już z nóg i przechodził praktycznie w pierwszą fazę snu tutaj, pod samym pniem. No i oprócz tego wszystkiego, Gryka zaczynała być już niesamowicie głodna, zdecydowanie potrzebowała śniadania i bardzo długiej drzemki, aby odzyskać energię i entuzjazm. Kątem oka zobaczyła z lewej strony jej mamę, znaną Ważkowe Skrzydło, która otarła lekko małą łezkę, która musiała się jej zakręcić w oku, i uśmiechała się z dumą do córki, zaraz potem patrząc z wyższością na resztę zgromadzonych kotów. No tak, cała ona. Z prawej strony zaś stało jej rodzeństwo, gotowe na mianowanie razem z siostrą. Wyglądali równie nerwowo co Gryka, co trochę dodało jej otuchy. Szybko posłała jeszcze siostrze i bratu szybki uśmiech, mając nadzieję, że uspokoi ich to trochę. Część twarzy w obszernym tłumie wyglądała znajomo, ale widać było też koty, których kotka nigdy wcześniej nie widziała i nie była pewna jak się z tym czuć, w końcu obserwowała ją uważnie bardzo duża widownia. Dziesiątki oczu zwrócone na nią sprawiały, że dostawała lekkich dreszczy na plecach, a rzucane ukradkiem na wiatr szepty i miauknięcia zdawały się głośno rozbrzmiewać w jej umyśle, urastając do rangi grzmotów i huków gałęzi ciągnących się podczas nawałnicy. Pomruki zebranych przerwał nagle donośny głos liderki, skutecznie na moment zamykając każdy pysk w klanie;
– Gryko, ukończyłaś właśnie sześć księżyców i nadszedł czas, abyś została uczennicą Klanu Wilka. Od tego dnia, aż do otrzymania imienia wojownika będziesz się nazywać Gryczana Łapa. Twoim mentorem będzie Ostatni Świt. Mam nadzieję, że przekaże ci ona całą swoją wiedzę, którą udało jej się zdobyć – ogłosiła przed całym klanem.
A więc Gryka została mianowana jako pierwsza z rodzeństwa. Ostatni Świt, raczej niezbyt pokaźnych rozmiarów młoda kotka, podeszła do niej wojowniczym krokiem, może nawet za bardzo zamaszystym, żeby był on naturalny. Mimo jej groźnej, poważnej miny i sztywnego ciała, nowa uczennica nie wyczuła od starszej agresji skierowanej w jej stronę.
– Ostatni Świcie, jesteś gotowa do szkolenia własnego ucznia. Otrzymałaś od swojej mentorki, Jadowitej Żmii, doskonałe szkolenie i wykazałaś się niezwykłą pilnością i pasją. Będziesz od teraz mentorem dla Gryczanej Łapy, mam nadzieję, że przekażesz jej wszystko, czego się nauczyłaś.
Złota kotka skinęła głową przed liderką, i stanęła wyprostowana obok swojej nowej uczennicy, posyłając jej szybciutkie spojrzenie. Nie wyglądała na niemiłą. Miała dosyć podobną sylwetkę do samej Gryczanej Łapy i podobną budowę ciała, chociaż jej sierść była nieco krótsza i ich niemal równy wzrost wskazywał na to, że istnieje duża szansa, że młodsza kotka wkrótce ją przerośnie. Gryczana Łapa wypuściła cicho z piersi oddech, który nie widziała nawet, że wstrzymała. Najgorsze za nią. Koty stojące obok zaczęły cicho między sobą szeptać, część zapewne zdziwiona, że Ostatni Świt mimo ledwo co ukończenia treningu, już miała własną uczennicę, część kiwała jednak głową z aprobatą, uznając umiejętności młodej wojowniczki jako jak najbardziej adekwatne. Ciekawe, czy ponieważ była ona córką liderki, to może powstaną jakieś plotki dotyczące faworyzowania..?
"Może będzie dobrze", pomyślała Gryka i pozwoliła sobie powoli znowu odejść w stan niewyspanego zamulenia, słuchając jak kolejno dwójka pozostałych kociaków dostaje swoich mentorów.
***
No nie do końca było dobrze. Ostatni Świt okazała się bardzo wymagającą mentorką i jej młoda uczennica odczuwała skutki tego na własnej skórze każdego poranka, wieczoru, i południa też. Czasami nawet treningu wkradał jej się do snów.
– Najmocniej przepraszam, ale z całym szacunkiem, nie wydaje mi się, że dam radę przebiec kolejne okrążenie – wysapała ksztusząc się na własnych słowach Gryczana Łapa, która właśnie kończyła swoje piętnaste okrążenie wokół zaśnieżonej polany. Po wysapaniu tego, niemal upadła przy zatrzymywaniu się. Nie dość że było zimno, to jeszcze ślisko i mokro. Z jej typem futra, które stawało się dużo cięższe po zmoczeniu, nie były to idealne warunki na ciężką pracę wytrzymałościową.
Mentorka zaraz łypnęła na nią ostro.
– Jak to nie dasz rady? Przerasta cię to? To co dasz radę w takim razie? ..No i już tłumaczyłam ci, że możesz przystopować z tymi zwrotami, im zwięźlej tym lepiej, nie marnujmy sobie czasu.
– Proszę o wybaczenie – wycharczała nadal dusząc się.
Starsza tylko syknęła na fakt pójścia wypowiedzianych przez nią słów na głuche uszy, ale ostatecznie jej wyraz pyska troszkę złagodniał. Podeszła do uczennicy i pokierowała ją, żeby ta usiadła.
– No dobrze, odpocznij, aż złapiesz oddech. Ale jeszcze dziesięć okrążeń, masz czas żeby je wykonać… aż nie zajdzie słońce.
Gryczana Łapa spojrzała z boleścią w dal, między drzewa, (trochę rozmazane swoją drogą), (może przez to, że tyle biegła, że już jej się słabo robiło), gdzie można było zobaczyć czerwoną kulę słońca siedzącą na linii horyzontu i malującą niebo i jego odbicie pośród śnieżnych zasp na krwisty odcień. Nie wyglądało na to, że miała dużo czasu w takim razie. Gdy tylko złapała oddech, pozwoliła sobie westchnąć ciężko. Kiedy ona znajdzie czas na odwiedziny kociaków i rodzeństwa? Z tego co się orientowała, ich trening też nie należał do najprostszych, pewnie musieli czuć na sobie ogromną presję każdego dnia. A kociaki? Ostatni raz mogła być u nich parę dni temu, i to tylko na parę chwil, równie dobrze któreś z nich mogło teraz zachorować i nie miałaby o tym zielonego pojęcia. Poczuła naglące spojrzenie mentorki na karku i przełknęła ślinę, podnosząc się. Im szybciej skończy, tym więcej wolnego będzie miała, musi się starać, jeśli chce być dobrym wojownikiem. Zmusiła zmęczone i przemarznięte łapy do pracy i zaczęła bardzo mozolnie truchtać do przodu, chociaż w tym momencie przypominało to bardziej kuśtykanie godne zwierzęcia, co potraciło przynajmniej połowę że swoich łap. Dla dobra klanu i rodziny, nie mogła sobie pozwolić, aby być balastem.
[1235 słów]
[przyznano 25%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz