BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

01 sierpnia 2017

Od Porannej Łani CD Szkarłatnego Wichru

Podejście kocura wcale nie dziwiło Porannej Łani, podejrzewała, że w takim wypadku i ona by się tak zachowywała. Nastała cisza, bardzo niezręczna zresztą. Jedynym dźwiękiem był szum gałęzi oraz odgłos nerwowego szurania ogonem po ziemi, Szkarłatny Wicher ewidentnie był zniecierpliwiony, lub zezłoszczony. Kotka po raz kolejny podjęła próbę rozmowy, musiała złagodzić sytuację.
- Wiesz, Pszczeli Miód na pewno nie chce cię skrzywdzić, to nie dlatego za tobą chodzi…może to forma przeprosin- spróbowała usprawiedliwić swoją przyjaciółkę, lecz widząc spojrzenie jakie posłał jej pręgowany wojownik, pełne rozbawienia pomieszanego ze złością i żalem jaki czuł widząc naiwność towarzyszki, od razu zrozumiała, że jej nie uwierzył. Łania westchnęła wpatrując się w swoje łapy, było jej przykro z powodu całego zajścia. Zamiast spokojnie walczyć o jego względy skrzywdziła go tracąc przyjaciela. Fakt, zyskała nowego, ale Pszczeli Miód to nie to samo co Szkarłatny Wicher. Ponownie zaczęła szukać tematu do rozmowy, kątem oka zauważyła jak liliowy kocurek przemyka się do legowiska uczniów, Poranna Łania od razu się ożywiła rzucając natychmiast pytaniem:
- A jak ci idzie z Bursztynową Łapą?
Szkarłatny Wicher właśnie podniósł się lekko na łapach z zamiarem odejścia, lecz słysząc pytanie usiadł z grymasem wypisanym na mordce, coś było nie tak.
- Wiesz, jest niby dobrze, ale to pieszczoch- zaczął spoglądając w stronę legowiska w którym zniknął młodzik- muszę go nauczyć wszystkiego, to trochę męczące. Ale jestem szczęśliwy z tego, że mogę być mentorem. Ba, jaki będę dumny jak on wyrośnie na wielkiego wojownika, lojalnego swemu klanowi.
- Z pewnością, z tak świetnym mentorem nie może być inaczej- szepnęła Poranna Łania wpatrując się w oczy kocura. Poczuła jak jej serce mocniej bije, mimo ran nadal widziała w nim starego przyjaciela i utraconą miłość, wciąż nie potrafiła oprzeć się jego bursztynowym oczom. Ciałem pręgowanego wojownika poruszył dreszcz. Chwilę później wstał i odszedł sztywnym krokiem rzucając jedynie ,,cześć”. Poranna Łania nie została długo sama, chciała wszystko przemyśleć, lecz zaraz u jej boku pojawiła się Pszczeli Miód. Szylkretowa kotka podbiegła do przyjaciółki przyciskając się do jej boku.
- Widziałam to! Rozmawiałaś ze Szkarłatnym Wichrem! Czego on chciał?- zaczęła wypytywać rzucając jej piorunujące spojrzenie spod przymrużonych powiek. Poranna Łania zaśmiała się unosząc lekko łepek ku górze.
- Nic nie chciał, przyszłam przeprosić, nic więcej.
- Przeprosić?! Zwariowałaś!? To on ma nas przepraszać- oburzyła się wojowniczka prychając, lecz zaraz dodała po cichu- dobra…może mu się należą. Ale ode mnie ich nie usłyszy!
Łaciata wybuchła śmiechem tuląc się do swej towarzyszki. Lubiła ją, mimo całej otoczki wrednej, cynicznej i dumnej kotki Pszczeli Miód była naprawdę troskliwa i opiekuńcza.
- Lepiej mi powiedz jak było na polowaniu- zaczęła na nowo rozmowę. Szylkretowa kotka nagle się ożywiła. Zaczęła opowiadać jak to prawie złapała ogromnego królika który ponoć był wielkości średniego ucznia. Niestety, zwierzę w porę skoczyło do nory a Pszczółka dostała jedynie guza na głowie, zderzenie z ziemią nie było najprzyjemniejsze. Jednak ta historia miała dobre zakończenie, kotka powróciła z nornicą i małym wróblem.
Powoli zbliżała się pora popołudniowa, czas na patrol. Poranna Łania zgłosiła się na niego, tak samo jak Pszczeli Miód. Poszedł z nimi także Fiołkowy Podmuch, szylkretowa nie była z tego powodu zadowolona, wolała zostać sama z przyjaciółką. Mimo to, nie mogła protestować.
Dostali do patrolu granice. Dzień był ciepły, jedynie lekki wiaterek poruszał lisicami wysoko w koronach drzew. Poranna Łania prowadziła patrol, nie lubiła tego robić, ale dziś postanowiła się przekonać jak to być liderem. Oczywiście u jej boku dreptała Pszczeli Miód rozglądając się na boki. Zapowiadało się na spokojny patrol.

<<Pszczeli Miodzie?>>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)