Od Lipy

Porwana wraz z wartkim nurtem bystrej rzeki, płynęłam zakłopotana. Moje rodzeństwo drastycznie zniknęło mi z oczu. Jeszcze chwilę temu Leszczynka i Jesionek byli tuż obok mnie, a teraz nie mogłam ich znaleźć. Wszystko stało się tak szybko. Zdesperowana matka wrzuciła ich do wody, a potem zobaczyłam rudą sierść kochanego tatusia. Bezpieczny i suchy ląd, był na wyciągnięcie łapy, ale żadne moje wysiłki na nic się nie zdały, nieuległa rzeka pchała mnie coraz dalej. Woda wlatywała mi do buzi, którą szybko wypluwałam, by się nie zachłysnąć. Fale zamykały tafle nad moją głową i wciągały w ciemną głębię. W pewnym momencie obraz mi się zamglił i straciłam kontakt z rzeczywistością.

***

Otworzyłam swoje złote oczy i wyplułam resztki wody z buzi. Leżałam przemoczona na ziemi. Do mojej buro-rudej sierści przyległo paskudne błoto, które w tej zatoczce leżało prawie wszędzie. Miejsce wydawało się opuszczone, nie było tu ani kotów, ani dwunożnych. W pewnym momencie wszystkie zdarzenia do mnie dotarły. Byłam sama, rodzeństwo gdzieś znikło, matka zwariowała, a Koperek był daleko stąd i nie szybko do niego dotrę, a co gorsza znajdę. Nie wiedziałam co robić, nie wiedziałam, gdzie jestem, w zasadzie byłam bezbronna, bo co mała wystraszona kotka może zrobić zabójczemu borsukowi? Bez iskierki nadziei leżałam na środku zatoczki, słońce w dość szybkim czasie osuszyło moje futerko, przez co błoto, trochę się rozkruszyło. W głowie miałam ciągle wydarzenia z dzisiejszego dnia, moje rozmyślania przerwał ból. Nagle poczułam, jak jestem głodna. Od razu spróbowałam na coś zapolować, ale próby były bezskuteczne, byłam za wolna, za każdym razem uciekały. Siły ze mnie uciekły, a ból z chwili na chwilę się natężał. Koperek uczył mnie podstaw polowania, ale przecież był pieszczoszkiem... Co on może wiedzieć o polowaniu? A do tego jeszcze słońce prażyło niemiłosiernie. W końcu położyłam się pod chłodnym cieniem drzewa i spoglądałam smutno na ukrywające się zwierzęta. Miałam wrażenie, że śmieją się ze mnie. Wcisnęłam główkę w łapy i starałam się nie patrzeć na nie. Po chwili usłyszałam radosną rozmowę dwóch kotów i kroki powoli zbliżające się do mnie. A co jeśli będą chciały mnie zaatakować?! Będę musiała się bronić! W jednym momencie wszystkie siły wróciły do mnie. Nie rozważyłam możliwości ucieczki. Przykucnęłam blisko ziemi, czekając na atak kotów. Nie miałam żadnego pojęcia o walce. I co z tego? Zaczęłam kłócić się z samą sobą. Raz stwierdzałam, że nie dam rady, a raz, że mi się uda. Gdy bawiłam się z rodzeństwem, uczyłam się trochę walki. Zabawa, też mi coś, pewnie nic nie umiem, a przeciwnik od razu mnie zmiażdży! Rodzeństwo! Przecież ono zaginęło! Zmartwienia szybko wróciły. Pewnie, gdyby ktoś siedział z boku, śmiałby się z kotki, która co chwilę, skakała i zmieniała mimikę. Wcześniej widziane koty, weszły wesołym krokiem do zatoczki. Jedna była barwy niebiesko-kremowej, a jej sierść pokrywały śmieszne pręgi, przypominające zawijasy, była znacznie starsza, druga zaś rudo-czarna, a jej brązowe oczy świeciły w blasku słońca, najprawdopodobniej była w moim wieku. Od razu zauważyły, zakłopotaną kotkę, która, widząc je, skoczyła i zaczęła biegać w kółko, myśląc co zrobić. W pewnym momencie skoczyłam i przyległam do ziemi, w pozycji obronnej. Wyglądało to prawdopodobnie jak cyrk. Bo zdezorientowane przybyszem kotki, nie do końca wiedziały co począć, a do tego ja, pobrudzona, od błota bura szylkretka biegałam wokół nich, sycząc.

<Oszroniona Łapo?>