Od Czereśni C.D Lavika

Czarno-biała kotka, gdy Lavik skończył mówić podeszła do niego i mocno się przytuliła, by pokazać mu, że zawsze może na nią liczyć.
— Och Laviku tak mi przykro, ale oni są z tobą tutaj — wskazała łapką na jego serce. — I oczywiście, że nazwiemy córkę Ważka, to śliczne imię. Oraz mam nadzieję, że nasza córeczka będzie tak wspaniała jak jej ciotka — oznajmiła Czereśnia i liznęła go po policzku.
— Dzię-dziękuję Cz-Czereśnio — Na pyszczku Lavika pojawił się słaby uśmiech.
— Nie musisz mi dziękować, w końcu to nic takiego. W ogóle ciekawe ile ich będzie i fo kogo będą podobne.
— Ma-mam na-nadzieję, że do cie-ciebie Cz-Czereśnio...
— Przestań Laviku, ja mam nadzieję, że będą tak czadowe jak ty! W końcu nie każdy kocur umie przejść przez okno.
— W-właściwie to...— Lavik już chciał powiedzieć, że pewnie każdy pieszczoch to umie, ale nie zdążył powiedzieć bo Czereśnia na niego wskoczyła.
— Oj cicho, wiesz o co mi chodzi — stwierdziła kotka z śmiechem i wtuliła się w niego. Chciała już spędzić tak resztę życia, ona, on i ich kociaki.
~*~
Minęło kilka księżyców, a brzuszek Czereśni wydawał się tak wielki jakby miał lada dzień pęknąć, a kociaki w nim nie dawały ani chwili spokoju córce Srebra, robiąc sobie jakieś zawody w brzuchu mamy. Czarno-biała kotka żałowała, że nie może już chodzić do Lavika ani znów powtórzyć swojej wyprawy do Srebrnego i Żwirki, ale przynajmniej cieszyła się, że Płomykówka przekazuje jej ukochanemu wiadomości. Dlatego pewnego dnia, gdy Płomykówka wróciła od Lavika jakaś taka smutna i jakby bez życia, młodsza z kotek się przeraziła i podeszła do siostry.
— Płomykówko stało się coś? Lavik jest chory?
— Och Czereśnio...— Płomykówka spojrzała na swoją siostrę ze łzami w oczach i wtuliła się w futerko czarno-białej kotki.
— No co jest? Powiedz mi, co się stało?
— Lavik...Lavik nie żyje, potwór dwunożnych go zabił...— wyznała cicho starsza z bliźniaczek, a Czereśnia się od niej odsunęła z łzami w oczach.
— Nie! To niemożliwe! Musiało ci się zdawać. Lavik...Lavik żyje...Pewnie potrzebuję pomocy! — Czarno-biała kotka oznajmiła i chciała wybiec z stodoły, ale została zatrzymana przez swoją siostrę, chociaż próbowała się wyrwać. Musiała iść do niego, zobaczyć jego ciało, pożegnać się z nim.
— Czereśnio nie. Już go tutaj nie ma.
— Nie, nie, nie to na pewno nieprawda...— Czereśnia zaczęła przeraźliwie miauczeć, że, aż inne koty zaczęły zwracać na nią uwagę. Dlatego też Płomykówka zabrała ją w jakiś kąt i przytuliła mocno. — To moja wina, mogłam się nie zgadzać na to, by spotykał się tam z tobą...
— Nie, siostrzyczko to nie twoja wina. Lavik był dorosły to był jego wybór, ale jedyna wina to wina potwora dwunożnych. No już spokojnie, nie możesz się denerwować to szkodzi dzieciom — mruknęła Płomykówka i zaczęła mruczeć, by uspokoić siostrę, która po jakimś czasie zasnęła, a maluchu w środku się uspokoiły czując, że ich mama potrzebuje właśnie teraz odpoczynku.
~*~
Była noc, a Czereśnia nie mogła spać, tylko wpatrywała się w księżyc, zastawiała się czy Lavik nie patrzy się gdzieś tam z góry na nią. W końcu Srebrny mówił jej, że w górze jest jakiś Klan Gwiazd, gdzie są dobre koty, a Czereśnia uważała, że powinni wziąć tam do nich Lavika bo w końcu był czadowym kocurem, który nikomu nic złego nigdy nie zrobił. Jej rozmyślenia przerwał nagły skurcz, pisnęła głośno pewnie alarmując inne koty, że dzieciaki zbliżają się na świat.
~*~
Zmęczona Czereśnia patrzyła na dwie małe kulki, były rozkoszne, chociaż już widać było, że nie wzięły charakteru Lavika, jak walczyły o miejsce przy cycku.
— Hej jak się czujesz? — spytała cicho Płomykówka siadając koło siostry i spojrzała rozczulona na maluchy.
— Dobrze...Chociaż najchętniej bym poszła spać, ale Księżyc wymyślił siebie, że jak zamykam oczy to on mnie szturcha. Mówię ci, on to robi specjalnie. I wiem, nie widzi i na razie jestem pewnie dla niego tylko ciepłem. Ale i tak mówię ci będzie to mały rozrabiaka, mógł się uczyć bycia trochę spokojnym od Ważki.
— A co jeśli ona je, by kiedyś mieć więcej siły i dać ci bardziej w kość? — uśmiechnęła się lekko Płomykówka.
— To mam przechlapane — stwierdziła z słabym uśmiechem czarno-biała kotka i udało się jej zaśmiać.
— Damy radę, pomogę tobie i Krogulec też.
— Tak mi pomożecie, że zrobicie im towarzyszy zabaw? — Czereśnia spojrzała na nią dwuznacznie, lekko rozbawiona.
— Oj cicho bądź...— mruknęła zawstydzona cynamonka. — W ogóle skąd imię Księżyc? Bo Ważka mówiłaś, że po siostrze Lavika, ale on?
— Cóż wiesz właśnie wpatrywałam się w księżyc nim przeszkodziły mi, pewnie jakby było trzecie i córeczka nazwałabym ją Gwiazda, by wiedzieli, że nigdy nie dają mi spać — stwierdziła cicho Czereśnia, nie chciała mówić Płomykówce o czym myślała przedtem, gdy patrzyła się na księżyc.
— Jesteś niemożliwa — oznajmiła starsza z bliźniaczek i spojrzała na kociaki, które zasnęły. — Ach widzisz dają ci spać, więc sio sio i nie martw się.
Czereśnia uśmiechnęła się lekko, czasami czuła, że jej siostra czyta wręcz w jej myślach.
— Tak dobranoc...—zamknęła oczy i cicho westchnęła widząc Lavika. Wiedziała, że może ich dzieci go nie poznają, ale będzie o nim mówić, w końcu on był przy nich, w ich sercu.