Liście na drzewach zaczęły przybierać piękne barwy. Lada moment zaczną spadać z drzew i zaścielą ziemię kolorowym kobiercem. Błękitna Łapa szła powoli za swoją mentorką przypatrując się uważnie drzewom. Jeśli któryś z liści zaczął spadać Błękit piszczała z radości i rzucała się pędem w jego kierunku. Parę razy wpadła w niegroźny poślizg, ale raz uderzyła w drzewo. Złota Melodia cmoknęła wtedy z naganą, ale jej pyszczek mimowolnie wykrzywił się w uśmiechu. Błękitna Łapa lekko zażenowana usiadła i polizała mordkę, ale już po chwili zapomniała o całym zajściu i znów biegała od drzewa do drzewa. W końcu obie kotki doszły do kotliny treningowej. Błękitna Łapa stanęła czekając na polecenia Złotej Melodii.
- Dzisiaj poćwiczymy walkę.
Błękitna Łapa dyszała ciężko po męczącym biegu za liśćmi, ale nie dane było jej odpocząć.
- Trzy, cztery, start!
Złota Melodia rzuciła się na Błękitną Łapę przygważdżając ją do ziemi.
- Jeden zero dla mnie – oznajmiła jej mentorka z uśmiechem na pyszczku.
Złota Melodia zeszła z Błękit ustawiając się nieco dalej. Terminatorka podniosła się z ziemi nie spuszczając oczu ze złotej kotki. Tym razem kiedy jej mentorka ruszyła do ataku, Błękitna Łapa była mądrzejsza. Złota Melodia było od niej dużo większa i Błękit wiedziała, że musi robić uniki. Jej mentorka zbliżała się z każdym uderzeniem serca i Błękitna Łapa odskoczyła w ostatniej chwili. Jej przewagą była nieduża wielkość i szybkość. Kiedy Złota Melodia znów zaatakowała, niebieska kotka skuliła się na ziemi. Zdziwiona mentorka przeleciała nad nią i wylądowała po drugiej stronie. Wtedy Błękit zaatakowała od tyłu i wskoczyła Złotej Melodii na plecy. Starsza kotka chcąc ją zrzucić odsłoniła na chwilę brzuch. To była szansa dla Błękitnej Łapy. Zaatakowała, a chwilę później siedziała na Złotej Melodii nie pozwalając jej wstać. Te trzy księżyce treningu zaprowadziły ją aż tutaj. Pokonała swoją mentorkę.
- Bardzo dobrze – pochwaliła ją Złota Melodia. – Ale musisz jeszcze ćwiczyć, bo było parę niedociągnięć. Nie mniej, gratuluję.
Błękitna Łapa aż poróżowiała z zadowolenia. Oczywiście, że będzie ćwiczyć. Będzie ćwiczyć , aż stanie się najlepszą wojowniczką jaką miał Klan Burzy. Idąc przez obóz miała chęć mruczeć z zadowolenia. Nie zwracała uwagi na otoczenie, więc nie zdziwiła się zbytnio kiedy na kogoś wpadła. To ostatnio stawało się jej domeną. Uniosła oczy ciekawa na kogo wpadła tym razem i… znieruchomiała. Żmijowa Łuska. Dlaczego musiała wpaść akurat na nią, a nie na kogoś milszego?!
- Uważaj jak leziesz! – ryknęła kotka z pomarańczowymi oczami.
- Przepraszam – mruknęła cicho Błękitna Łapa i zaczęła się powoli wycofywać, lecz Żmijowa Łuska nie zamierzała jej odpuścić tak łatwo. Stanęła naprzeciwko niej i widać było, że ma zamiar wygłosić kilka jadowitych komentarzy.
<Jak ktoś chce dokończyć to może>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz