Od Szkarłatnego Wichru

Pora szczytowania słońca dawno już minęła i księżyc, póki co jeszcze nieśmiało, zaczął już się wychylać zza horyzontu. Jednak jeszcze przez długi czas promienie słońca padały na korony drzew. Chmury gnały szaleńczo po niebie, pędzone silnym wiatrem, przynoszącym pożądane ukojenie w te ostatnie upalne dni. Oprócz zapachu nadchodzącej jesieni było czuć w powietrzu coś jeszcze. Coś, co wisiało nad obozem, nad rzeką, nawet nad zwykłymi kamieniami. Wisiało to również nad kotami. Atmosfera wydawała się napięta, mimo, że nie było widać żadnych ewidentnych powodów. Tę zmianę zauważył nawet Szkarłatny i trochę się niepokoił. Ale może tylko mu się wydawało? Chociaż, nawet Pszczeli Miód, która ostatnio tak upodobała sobie wyciąganie go z rana na polowania, wydawała się być rozdrażniona i jeszcze bardziej opryskliwa. Na dodatek ostatnio Pszczoła gdzieś zaginęła. Szkarłatny chciał z nią pójść na polowanie, jednak nie zastał jej w obozie, ani nigdzie indziej. Lecz szybko sobie odpuścił jej szukanie, uznając, że pewnie poszła na polowanie sama, lub nie miała na nie ochoty.
Wiatr zawiał mocniej i wiał tak, smagając futro Szkarłatnego, który powoli brnął naprzód. Nie zamierzał jednak jeszcze wracać do obozu, jakby to już zwykle robił. Skierował się w przeciwnym kierunku, nad rzekę. Chciał jeszcze chwilę popolować, mimo, że już był na polowaniu wcześniej. Dotarł do rzeki i idąc w wodzie niemal po brzuch szedł wraz z jej prądem, wypatrując wzrokiem ryb. Wschodził właśnie księżyc, a co za tym idzie, robiło się już ciemno, więc Szkarłatny musiał jeszcze bardziej wysilić swój wzrok. Jednak to nie stanowiło dla niego żadnej przeszkody. Nie minęło nawet kilka uderzeń serca, a coś szybko śmignęło tuż obok jego łapy. Wystarczył jeden zwinny sus i Szkarłatny już miał w pysku dorodną, jeszcze wyrywającą się rybę, która po chwili znieruchomiała. Szkarłatny oddalił się od rzeki i zakopał rybę, po czym uważnie rozglądnął się wokoło, by dokładnie zapamiętać miejsce. Wrócił do rzeki i dalej podążał z jej nurtem. Szybko udało mu się upolować drugą rybę. Zrobił z nią to samo co z poprzednią i wrócił do rzeki. Po chwili jednak zauważył, że teren powoli zaczyna się wznosić. Szybko tu dotarłem, pomyślał. Już się obracał, chcąc zawrócić, gdy nagle usłyszał gruchot łamanej gałęzi i ciche, krótkie syknięcie. Uderzenie serca później Szkarłatny już wpatrywał się w krzaki z podejrzliwością. Z pewnością był tam kot, nie wiedział jednak nic więcej, gdyż wiatr wiał akurat w stronę tegoż to, syczącego krzaka. Były to wciąż tereny Klanu Nocy, ale granica z Klanem Klifu nie była wcale tak daleko. Jednak jeśli to był ktoś z jego Klanu to dlaczego się ukrywał? A może był to jedynie jakiś niesforny uczeń czy kociak, który nie chciał by go zauważono?
- Wyłaź stamtąd! - warknął nieprzyjaźnie - Kim jesteś?!
Silny szum wiatru lekko zagłuszał jego słowa, jednak Szkarłatny miał nadzieję, że nieznajomy usłyszał. A tym bardziej, że zrozumiał.

<Tajemniczy kocie?>