Pod jego łapami pojawił się nagle dosyć pulchnym, niewielki czarno-biały kociak. Jak dobrze kojarzył, był to brat tej wrednej burej kocicy, która chlapała na niego brudną wodą. Ciekawe, czy był taki sam jak ona.
— Cześć, jestem Borsuk! — odezwał się radośnie. — Wyglądasz na doświadczonego wojownika, dlatego spytam cię o to, czy da się spadać na drzewo. Moja siostra mi tak powiedziała, ale wydaje mi się, że na drzewo można jedynie wchodzić, a nie na nie spadać. Ale może takie dorosle koty jak ty skacząc po drzewach spadają na inne, jak to jest w końcu?
Zamrugał parę razy, próbując złapać sens wypowiedzi malca. Gdy w końcu zrozumiał, co miał na myśli, machnął ogonem i uśmiechnął się lekko.
— Nie, mi przynajmniej taka sytuacja się nie zdarzyła — odparł. — Twojej siostrze chodziło o to, że masz się od niej odczepić. Łapiesz?
— Aha — mruknął niebieskooki. — A jakie to ma powiązanie z drzewem? To bez sensu. Te powiedzonka są jakieś dziwne czasami...
— Tak już się mówi — wzruszył ramionami.
Czemu to kocię postanowiło wypytywać akurat jego? Nie wygladal przyjaźnie, a przynajmniej tak mi się wydawało.
— No a jak już rozmawiamy, to wytłumacz mi, dlaczego niebo jest niebieskie — zarządził wesoło bicolor.
— Chyba żaden kot nie zna odpowiedzi na to pytanie — zaśmiał się cicho, chcąc zakończyć ten temat. — Tak już stworzyła natura.
— To ją będę pierwszym, który się dowie, jak to jest dokładnie! — zachichotał. — A dlaczego ja nazywam się Borsuk, a moja siostra Sadzawka?
— Jesteś podobny kolorem do Borsuka, zapewne dlatego, nie wiem, co mieli na myśli twoi rodzice — odpowiedział. — A Sadzawka to pewnie dlatego, że twoja siostra bardzo lubi taplać się w kałużach.
Topił się pod warstwą coraz to większej ilości pytań ze strony kociaka. Może to dlatego, że od momentu zostania uczniem praktycznie nie miał z nimi żadnego kontaktu?
< Borsuku? >
[przyznano 5%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz