BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

31 grudnia 2014

DERWISZ

Autor grafiki: piankacz
OGÓLNE
DERWISZ
Poprzednie imiona: ///
Płeć: Kocur
Orientacja: Homoseksualny
Przynależność: Samotnik
Ranga: Samotnik

- - - -

Właściciel: Postać NPC (autor: piankacz)
CHARAKTERYSTYKA

APARYCJA
Opis ogólny - Bardzo wysoki i barczysty kocur, którego całe ciało pokrywa biała, rozczochrana sierść. Cóż, przynajmniej oryginalnie biała – Derwisz nie jest bowiem kotem, który szczególnie dba o swoją higienę. Brud i błoto mu nie przeszkadzają, wręcz przeciwnie, maskują go i sprawiają, że czuje się bliższy z naturą. Podobnie rozmaite przedmioty, które można znaleźć pomiędzy kosmykami futra: listki, gałęzie, rzepy, nasiona, pióra, strzępy futra różnych zwierząt, trociny, igły czy odłamki szyszek. Wszystko da się stamtąd wyciągnąć, gdy zagłębi się w jego futrze łapy wystarczająco głęboko. Gdy w pierwszej chwili spojrzy się mu w twarz, też można początkowo poczuć odrobinę grozy. Gruba, mocna szczęka, żółte i ostre zębiska jak u psa oraz okalające pysk pasma ciągniętej w dół przez wilgotne błoto sierści nie dają najlepszego pierwszego wrażenia. Na szczęście, Derwisz dba o to, by gościć wszystkie koty ciepłym uśmiechem. Zwykle chodzi przygarbiony, odbierając sobie trochę wzrostu, a jego maniera mówienia jest bardzo łagodna. Przerażać może tylko na pierwszy rzut oka. Każdy, kto pozna go odrobinę bliżej wie, że to tylko ogromny, potulny baranek.
Cechy szczególne - nieustannie brudne, ubłocone, nieco zmatowiałe futro z utkniętymi w nim przedmiotami, ponadprzeciętny wzrost
Kolor sierści - biała (czarna pręgowana klasycznie)
Długość sierści - długa
Kolor oczu - pomarańczowe
Stałe skutki chorób - ///

CHARAKTER

Można się założyć o wiele, stwierdzając, że Derwisz to kot o najczystszym sercu, jakiego tylko spotkasz. Zdawałoby się, że większość kotów wyrasta z tej dziecinnej niewinności, która sprawia, że chcą pomagać wszystkiemu i wszystkim. Derwisz nie jest jednak jak większość. Ustawił sobie w życiu cel, by być promykiem w ciemnej nocy dla wszystkich, którzy tego potrzebują i nigdy go nie odrzuci. Każdy zasługuje na pomoc. Dla Derwisza zapłatą za wyleczoną chorobę, zagojoną ranę lub uratowane życie jest uśmiech i wdzięczność, co sprawia, że bardzo łatwo go wykorzystać. Dla niego jest to jednak cena, którą jest w stanie ponieść w zamian za możliwość pomagania tym najbardziej potrzebującym. Z racji na wiek, zebraną przez księżyce wiedzę i ogrom doświadczenia, można go nazwać mędrcem. Zawsze chętnie sypnie radą lub opowie historyjkę z przeszłości, których ma w zanadrzu naprawdę wiele. Stara się myśleć racjonalnie, choć nie zawsze mu się to udaje przez wrodzoną naiwność. Jest na ogół spokojny, wręcz za spokojny... Zdaje się, że nic go nigdy nie denerwuje, a jakiekolwiek wyzwiska czy troski spływają po nim jak po kaczce. 

MORALNOŚĆ

Gdyby mógł, to nie skrzywdziłby nawet muchy. Stroni od każdego konfliktu i przemocy. Pomaga wszystkim, niezależnie od okoliczności. Wierzy w siły natury, której potęga wynika z czystości i miłości.

CIEKAWOSTKI

  • Ma w sobie krew rasy maine coon.
  • Lubi podśpiewywać wymyślone (lub podebrane od ptaków) melodyjki pod nosem.

UMIEJĘTNOŚCI

Poziom medyczny: IV
Poziom wojownika: II
Słabe strony: walka (Derwisz nigdy nie zamierza walczyć, jest to wbrew jego kodeksowi moralnemu), szybkość i zwinność (jest ociężały, a długie obrzmiałe błotem futro mu nie pomaga)
Mocne strony: siła (gdyby tylko chciał jej użyć...), doskonała pamięć

RELACJE

RODZINA

Ojciec - Żubroń
Matka - Kamea
Rodzeństwo - Jaskółka, Muchołówka, Scypuł
Partner - ///
Potomstwo - ///

INNE


SZKOLENIE

Mentor - Głaz (nieoficjalnie)
Uczniowie obecni - Jaskier, Jeżogłówka (nieoficjalnie)
Uczniowie dawni - ///
HISTORIA

Urodził się w rodzinie samotników i nie zanosiło się na to, że jego życie będzie się różnić specjalnie od większości. Idąc za głosem swojego serca zaczął pobierać nauki lokalnego uzdrowiciela, posiadając medyczną wiedzę. Poszedł w świat, po drodze nabywając dwóch podopiecznych, których otoczył miłością i opieką. Wędrował, pomagając kotom w różnych zakątkach puszcz i równin, aż nie natrafił na tereny klanów.
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)