Od Terpsychory

Była pochłonięta przez absolutną furię. 
Ta... Ta kompletnie bezużyteczna kupa osmolonego futra miała jedno zadanie! Jedno!
I nawet z nim nie mogła sobie poradzić. Nawet przy ciągłej, nieprzerwanie dostępnej pomocy ze strony jej przyjaciółek, nawet z prostą, jednoliniową instrukcją... Wszystko zepsuła, wszystko zbryzgała łajnem i morskim szlamem.
"Parszywe Klifiaki... Nic nie potrafią, nawet najprostsze rzeczy ich przerastają. Rozszarpie ich. Wszystkich po kolei, wszystkich po kawałku... Wszyscy są zepsuci, zgnili w środku i na zewnątrz. Nikt godny zaufania, nikt godny życia..." — Z każdą myślą wbijała pazury coraz głębiej w drewnianą belke. Drzazgi wbijały jej się między palce, w poduszki, pod pazury, ale nie przestawała. Nie czuła bólu, a przynajmniej nie fizycznego, nie w łapach. Wrzał w niej ogień tak ogromny, tak palący i szalejący, że wszystko inne było kompletnie nieważne. 
Kocica nie zmrużyła oka od kilku nocy. Czekała. Czekała na Pokrzywowe Zarośla, czekała na matkę, na swoją niekompetentną... Kolejna fala wściekłości, kolejna fala bólu spowodowana ranami w poduszkach. Sierść na całej długości stała jej dęba; nie opadała ani na chwilę. Dźwięk jej ogona, który agresywnie uderzał o drewno, roznosił się po całej szopie. Od wczoraj nie jadła, nie piła; i tak miała problemy z trzymaniem posiłków w żołądku; po co miała tracić czas i nerwy na coś tak błahego. Pysk miała suchy jak wióry; nie wypowiedziała faktycznego słowa do swoich towarzyszek już dłuższą chwilę. 
"Wszystko na marne, wszystko bezsensowne..." — Zacisnęła ślepia tak mocno, że tępy ból rozlał się po jej głowie. "Banda idiotów, straceńców, nic niewartych wieprzy i bezmózgich piskląt! Zaraza, zgnilizna wżarła im się aż do kości, nie ma w nich nic do odratowania. Nawet mój Pokrzywek... Nawet go przesiąkła.... Nawet on skreślony z nadziei..." — Miała ochotę się rozpłakać, ale myśl o własnej słabości obrzydziła ją zbyt mocno. 
— Idziemy na patrol — odezwała się Walka, rozpraszając grobową ciszę. Widzące, zielone oko powędrowało na jej pysk. Kocice chwilę wpatrywały się w siebie. W końcu czekoladowa skinęła szylkretce na pożegnanie, zabierając ze sobą Sole i Skorek. Cisza znów opanowała szopę. Natta leżała w sianie; nikt nie mówił o tym, co zrobiła. Terpsychora ignorowała to; nie miała siły, nie miała czasu, ale w głębi przyjaciółka również ją obrzydzała. 
"Zgnije od środka... jak oni" — Skrzywiła się. "Paskudy, zaszczane paskudy, które rosną i pływają w niej... Gówno w łonie..." 
— I-ide po zioła... — słaby głos Jagienki dotarł do niej dopiero po chwili; być może musiała się powtarzać. 
— Sama? — Pierwsza rzecz, która wypadła dziś z jej pyska. Nie było w nich troski, ni sympatii... Tylko podejrzenie i znudzenie, irytacja, a nawet wyrzutu. 
— Zo-zośka pilnuję Natty... — Słowa spotkały się z prychnięciem partnerki. 
— Po co niby? Co nam do tego, co zrobiła? — Podniosła jedną brew, ale ruda mogła tego nawet nie dostrzec. — Jest sobie winna. Powoli żre tyle, ile Zośka, ale ona przynajmniej poluje, potrafi nie szurać brzuchem o trawsko! — warknęła, nie licząc się z tym, że może obudzić ciężarną. 
— Nie mów tak... — pisnęła, bawiąc się kawałkiem słomy, aby nie patrzeć w okaleczony pysk nad sobą. 
— Jak chcesz, to idź — burknęła nagle Taniec. Kobaltowe oczy rozszerzyły się ze zdziwienia. 
— Na-naprawdę? 
— Mhm... — Położyła się z powrotem, odwracając łeb. 
— Nie pójdziesz za mną? — zapytała nieśmiało. 
— I tak nie chcesz... Nie obchodzi mnie to. 
— O-okej... Będę przed zmrokiem — powiedziała i skierowała się w stronę drzwi. Ostatnie co zauważyła Terpsychora, zanim obrażona nie zwinęła się w kłębek, było nerwowe, wręcz spanikowane drganie ogona swojej partnerki. — K-kocham cię..? 
Odpowiedziała jej cisza. 
Cisza, która po chwili zamieniła się w szaleńczy, niemożliwy do zatrzymania wrzask szału. 
Jagienka usłyszała go z daleka, nawet przez zamknięte wrota szopy. Sierść zjeżyła jej się na karku, a oczy zaszły łzami. Bojąc się, że szylkretka wybiegnie za nią, bez chwili zawahania, ale z sercem ciężkim od zdrady, pobiegła w stronę, którą kiedyś pokazała jej Pietruszkowa Błyskawica. Na końcu drogi miała trafić na obóz, ale szybciej znalazł ją patrol, w którego składzie znalazł się Pokrzywowe Zarośla.