Od Zawilcowej Łapy (Zawilcowej Korony)

 *Przed dołączeniem Jagody do klanu*

 Wraz z zachodem słońca, do legowiska medyków wkradł się zimny powiew wiatru, który uderzył o kremowe futro kocura. Nie mógł spać, co powoli stawało się irytujące. Czyżby wyrocznia była powodem tegoż zachowania? Bądź zmęczenie, które towarzyszyło mu ostatnio bez większego powodu. Rzucił swój wzrok na trójkę medyków, którzy spali w swoich posłaniach, po czym skierował swój krok w stronę wyjścia, a jego wzrok skoczył na obóz rozciągający się przed nim. Coś, a bardziej ktoś złapało jego uwagę. Niebieski kocur, spoglądający na nocne niebo jakoby szukał na nim czegoś. Jednak czego? Gwiazdy wraz z księżycem zakryte zostały przez gęste chmury, więc niczego nie mógł tam znaleźć. Zawilcowa Łapa automatycznie zmierzył w jego kierunku, chcąc znaleźć odpowiedź na jego pytanie.
 – Co tu robisz Świerszczowy Skoku? – zapytał, siadając przy boku wojownika. – Znając aktualną pogodę, możesz szybko złapać zielony kaszel lub gorzej.
 – Myślałem, że nie lubisz spędzać ze mną czasu, a przynajmniej wyniosłem to ze słów Motylkowej Łączki. Nie wiedziałem, że skusisz się poskarżyć na mnie do mej własnej siostry. – Niebieskie oczy kocura padły na niego, a na jego pysku zawitał uśmiech.
 – Martwię się o twoje zdrowie i całkowicie jest to nie związane z naszą relacją. Poza tym ani ja, ani Wdzięczna Firletka nie chcemy następnego pacjenta, bo ktoś nie umiał trzymać swojego pyska w legowisku.
 – Sam również się aktualnie narażasz, narzekając na mnie – rzucił wojownik, wracając wzrokiem na niebo. – A co tu robię? Poszukuje Mysiej Łapy. Obiecała mi, że będzie jedną z najbardziej świecących gwiazd na niebie, jednak chmury nie dają mi okazji jej zobaczyć. Czasami zastanawiam się, jakby było, gdyby nie spotkała samotników tego dnia. Gdyby nie skończyła pod ich łapami.
 – Jednak nikt tego nie będzie wiedzieć, bo nigdy się to nie wydarzy. Czasu nie cofniesz, a pozostanie myślami w przeszłości, nie złagodzi twoich żalów. Więc może, zamiast sprawiać mi więcej roboty swoją głupotą, może powrócisz do swego legowiska jak reszta wojowników.
 Kocur tylko lekko przekręcił głową, wpatrując się w kremowego, po czym jego wzrok padł na wyjście z obozu, do którego zmierzył.
 – Może nie – rzucił wojownik, ignorując jego słowa.
 – Hej! Czekaj! – Uczeń poszedł za kocurem, aby po chwili znaleźć się przy jego boku. – Nie pozwolę Ci samemu wyjść z obozu o tej porze dnia.
 – W takim razie czuj się zaproszony na spacer ze mną.
 Dwójka kotów wyszła z obozu i zmierzyła w stronę granicy z Klanem Nocy. Mimo iż ich konwersacja nie kleiła się, przez uwagę niebieskiego kocura skupioną na niebie, czuł się dobrze u jego boku. Coś ciągnęło go do tego kocura. Coś czego nie mógł nazwać. Widział się z nim codziennie i mimo jego negatywnych reakcji na jego przybycie, Świerszcz powracał. Nie wiedział czemu. Co w nim widział? Przecież nie byli przyjaciółmi, a kocur, w przeciwieństwie do jego siostry, nie naciskał na przyjaźń. Po prostu był u jego boku. Doszli do jeziora, który oddzielał tereny Klanu Burzy od Klanu Nocy, a po przedarciu się przez roślinność, dostali się do brzegu zbiornika. Dwie kocie sylwetki odbijały się w tafli, przypominając kremowemu o jego wyglądzie, a na jego pysku zagościł grymas niezadowolenia. Roślinność może pokrywała jego niesprawne oko, jednak on dobrze pamiętał, co znajdowało się pod nią.
 – Gdyby nie ta pogoda, w wodzie rozświetliłyby się gwiazdy. Musimy to powtórzyć przy lepszej pogodzie.
 – Nie powtórzymy tego Świerszczowy Skoku, gdyż wtedy nie będę zmuszony pilnować twojego zapchlonego tyłka przed chorobą lub gorszymi konsekwencjami. – Na słowa jego słowa kocur zaśmiał się cicho.
 – Hej! Wiem, że nasz spacer Ci się podoba i nie jesteś tu tylko dla mego bezpieczeństwa. Nie okłamiesz mnie.
 – To, że nie wyrażam większego sprzeciwu, to nie znaczy, że podoba mi się ten spacer – powiedział niezbyt zadowolony Zawilec, uderzając ogonem w wojownika.

*****

 Nowi samotnicy w obozie, to nie było coś, czego spodziewał się uczeń. Na początku kotka zwana Jagodową Łapą, która trafiła pod łapy Koziego Przesmyku, a później kocur zwany Burzową Łapą. Imię całkowicie do niego nie pasowało, chociaż nikt nie wydawał się przeciwnym temu. Jego wzrok skupiony był na szylkretowej wojowniczce, siedzącej przy Świerszczowym Skoku. Coś w środku mówiło mu, że ta dwójka nie powinna siedzieć obok siebie, jednak nie mógł wskazać dokładnego powodu. Uśmiech wojownika, który kiedyś widniał na jego pysku za każdym razem, kiedy pojawiał się w legowisku medyka, teraz skierowany był do nowej uczennicy. Kocur parsknął cicho. Dlaczego, więc przychodził, jeśli teraz miał całą uwagę przelać na nieznaną mu kocicę? Skierował swój wzrok na wyjście z obozu, w którym pojawiła się Szafirkowy Wiatr wraz z Cykoriowym Pyłkiem. Mimo iż widział tę dwójkę już wiele razy u swego boku, nie pasowali mu do siebie. Ich wzrok skierował się w jego kierunku, a po czymś, co mógł nazwać pożegnaniem pomiędzy dwójką, kocica zmierzyła w stronę legowiska medyka. Czyżby była to jego następna pacjentka? 
 Jak się z czasem okazało, miał rację, gdyż wojowniczka pojawiła się w jego legowisku, skarżąc się na kleszcza na jej szyi, którego medyk musiał wyciągnąć. Nie była to jego ulubiona czynność, gdyż wymagała użycia mysiej żółci, jednak chociaż coś odciągnęło jego uwagę od dwójki kotów.

*****

 Następna noc, w której zmuszony został do podróży na spotkanie medyków, jednak na tym spotkaniu miał być mianowany na medyka, a przynajmniej tak wynikało ze słów jego mentorki. Dostanie nowe imię i oficjalną rangę, chociaż wiązało to się z długą podróżą oraz spotkaniem reszty medyków, z czego nie był zadowolony. Przybyli jako trzeci, zaraz za medykami z Klanu Nocy i Klanu Wilka, a zaraz za nimi pojawiły się koty z Klanu Klifu. Długo nie minęło, aby zeszli tunelem, a jego oczom ukazała się gwiezdna sadzawka. Nie wiedział, co tu widzieli inni, była to tylko woda. Kiedy wszyscy medycy rozsiedli się w jaskini, Wdzięczna Firletka wyszła przed nich.
 – Dzisiaj do naszego grona dołączy kolejny medyk – zaczęła kocica. – Zawilcowa Łapo, podejdź. – Kocur niezbyt chętnie wyszedł przed resztę medyków, stając przed medyczką. – Ja, Wdzięczna Firletka, medyczka klanu Burzy, wzywam moich walecznych przodków, aby spojrzeli na tego ucznia. Trenował pilnie, aby podążać droga medyka, i z waszą pomocą służyć swojemu klanowi przez wiele przyszłych księżyców. Zawilcowa Łapo, czy przysięgasz podążać drogą medyka, trzymać się z dala od klanowych wojen i chronić wszystkie koty, nawet za cenę swojego życia?
 Kocur zamilkł na chwilę. Czemu musiała mieszać w to przodków? Przecież on żadnych wartościowych kotów tam nie miał, więc nie widział powodu, dla których zostali oni wezwani. Wreszcie wziął głęboki wdech i odpowiedział.
 – Przysięgam.
 – Zatem mocą naszych przodków nadaje Ci imię medyka. Zawilcowa Łapo, od tej pory będziesz znany jako Zawilcowa Korona. Przodkowie doceniają twoją... Pracowitość i chęć do nauki oraz witają cię jako pełnoprawnego medyka Klanu Burzy.
 Wreszcie mógł nazwać się medykiem, jednak czy tego chciała Zmora, bądź Ryk? Czy tego oczekiwała wyrocznia? Miał nadzieję, że tak. Wraz z mentorką cofnął się do tłumu, posyłając cichą modlitwę do wyroczni. Teraz jego imię brzmiało Zawilcowa Korona i był częścią Klanu Burzy.

Wyleczeni: Szafirkowy Wiatr

[1118 słów]