Jak gdyby nie starczyło całego tego okrucieństwa, które ją dotknęło, narodziły się jej kocięta. Jej plugawe kocięta. Dzieci Piaskowej Gwiazdy.
Została przeniesiona do legowiska starszyzny. Za morderstwo, z którym nie miała nic wspólnego. Zaśmiała się histerycznie w szarym ponurym kącie legowiska. Nie było tu żadnej żywej duszy. Wciąż unosił się znajomy zapach dziadka. Tęskniła. Cholernie tęskniła.
Spojrzała na kulki leżące obok niej. Ledwo się poruszały. Były nieruchome. Dopiero się rozwijały. Miały przed sobą całe życie. Całe życie w nieświadomości, że za ich życie odpowiada tyranka, która nigdy nie powinna być na miejscu przywódcy. Czarna wysunęła pazury i wbiła je w mech. Dlaczego Chabrowa Bryza wybrała kogoś takiego? Gdyby nie ta jedna głupia decyzja, wszystko byłoby okej. Nie byłoby żadnych kociąt. Nie byłoby żadnego smutku. Może byłaby teraz w zupełnie innym miejscu.
Jej wzrok wędrował mętnie po ścianach legowiska. Nie chciała znowu patrzeć. Chciała zamknąć oczy i pogrążyć się w smutku. Skoro nawet klan nie miał nic przeciwko bezpodstawnemu oskarżeniu o morderstwo w jej stronę - co ją tu broniło?
Poród był bolesny dwa razy bardziej, gdy miała świadomość, że na świat przychodzi potomstwo Piaskowej Gwiazdy. Skrzywiła pysk. Dlaczego kremowa tyranka użyła ciała Zajęczej Gwiazdy, by to zrobić? Splugawiła go gwałtem.
Z jej gardła wydobył się kolejny nerwowy śmiech. Pomoc z góry nie przyszła. Może Klan Gwiazdy to kłamstwo? Albo słodkie kłamstewko wpychane każdemu kocięciu do pyska, albo banda niewdzięcznych umarlaków, którzy nie dostrzegali cierpienia na tym pieprzonym świecie. Dlaczego patrzyli na to wszystko, co ją spotkało, i nie protestowali? Dlaczego pozwolili Piaskowej Gwieździe dojść do władzy? Dlaczego pozwolili, by liderka zabiła jej matkę? Dlaczego pozwolili na śmierć jej mentora? Dlaczego pozwolili na śmierć jej ojca? Dlaczego pozwolili na nienawiść? Dlaczego pozwolili na podział i rasizm? Dlaczego pozwolili na bezpodstawne oskarżenie o morderstwo kociąt? Na gwałt?
Nie byłaby w stanie znowu kogoś zabić. Morderstwo Pszczelego Pyłku leżało na jej barkach, odciskając straszliwe piętno za każdym razem, gdy chciała przekonać się o własnej dobroci.
Nawet, gdyby przeprosiła świat za swoje występki, nikt by nie posłuchał. Tak to działało. Nie ma miejsca na litość. Prychnęła. Nienawidziła wszystkiego, co ją otaczało. Klan Burzy już nie był dla niej jak dom. Był jak wylęgarnia rasistów i obrzydliwych popleczników Piasek. Nienawidziła ich wszystkich.
Zamknęła oczy, czując napływające do nich łzy, gdy jedno z kociąt zbliżyło się do jej brzucha. Odwróciła pysk w stronę zawiniątka i otworzyła lekko powieki. Jej futro nastroszyło się, gdy zobaczyła znajome żółte ślipia. Odsunęła się gwałtownie w sam kąt. Jej pazury łapczywie łapały się twardego skalnego podłoża.
Żółte oczy.
Szylkretowe futro.
One były rude. Urodziła rude dzieci.
Dreszcz przeszedł przez całe jej ciało, paraliżując każdą najmniejszą jego partię.
Czy świat z niej kpił?
W zielonych oczach odbiło się przerażenie. Wzrok powiódł po kociętach. Zbyt młodych, by rozumieć, co się dzieje wokół.
Te złociste ślepka były zbyt znajome. Wpatrywały się w nią niezrozumiałym spojrzeniem. Ale widziała w nich tylko drwinę. Pogardę i szyderstwo Piaskowej Gwiazdy.
Nosiły na sobie jej znak.
Nosiły na sobie JEJ żółte oczy.
Wsunęła pysk we własne łapy. Tyranka będzie miała ubaw.
Dostała swoją zemstę. Niech już idzie. Niech zostawi ich wszystkich w spokoju.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz