- Leszczynku... - zaczął cicho, spoglądając na swojego syna, który drgnął na widok swojego ojca i usilnie próbował zakryć ogonem połamane łapy - Jak się czujesz, synku? - miauknął, czując jak słowa ciężko przechodzą mu przez gardło.
- D-dob-brze t-t-tat-to... - szepnął, odwracając głowę w bok. Igle przypomniały się wszystkie te chwile, gdy razem z Gąską nie mogli się doczekać swojego drugiego miotu, dodatkowo to, co mówiła ukochana w śnie liliowego kocura wryło się w jego głowę, dźgając w serce, za każdym rzem, gdy widział któreś ze swych dzieci.
Oczy zaczęły go piec, serce ścisnął żal, zaś głowę wypełniły myśli o tym, jakim to okropnym ojcem faktycznie jest.
Nazwał swego syna złym omenem!
- Przepraszam synku, Leszczynku... - wybuchnął płaczem, dotykając nosem czoła swojego dziecka - Tak mi przykro... w-wiem, że jestem okropnym ojcem... Powinienem być przy was, otoczyć miłością, a tymczasem sam nie wiedziałem co zrobić... Wiem, że jest wam ciężko po śmierci mamy, mnie również... Strasznie za nią tęsknię... Ale kocham was, Leszczynku... Ciebie, Ostrokrzewika, Szafirka, Gasnącą i Słonecznego... całą waszą piątkę. J-ja po prostu nie wiedziałem jak się zachować. P-po śmierci waszej s-siostry, Gorzkiej Prawdy nie wiedziałem co zrobić. Zrozum... boję się, że stracę was wszystkich... a-a tego nie przeżyję. Wiem, że nie widać, jednakże naprawdę mi na was zależy, synku... Kocham was i przysięgam, że jeśli ktoś powie o was jakiekolwiek złe słowo, to z pewnością oberwie, już ja tego dopilnuję... - zakończył, pociągając nosem i ocierając pysk z łez. Nie wierzył ani trochę, że którekolwiek z jego młodszych dzieci mu wybaczy, jednakże jak to mówi Miedź - warto spróbować. Przynajmniej będzie wiedział na czym stoi...
- J-jest o-okej t-tat-t-o... - wyszeptał Leszczynek, nieśmiało stykając się ze starszym kocurem nosami. Igła myślał, że za chwilę zejdzie z tego całego szczęścia, nareszcie, po tylu księżycach odważył się, by porozmawiać ze swoim synem. Spojrzał na tą kruchą istotkę, o przecudownej rudej sierści, odcieniem przypominając plamy na trójkolorowym futrze jego matki. Te same oczy, kształt pyszczka... NA KLAN GWIAZDY!!! Jak on mógł nazwać tak bezbronne, urocze słoneczko złym omenem?- W-wybaczam c-ci t-ta-to, a-ale n-n-nie w-w-i-iee-em czy O-o-st-trokrzewi-ik i S-s-szaf-fi-irek t-to t-też -z-zr-robią... - dodał zaraz, oddychając jakby spokojniej, gdy najzwyczajniej w świecie point mocno go przytulił, chcąc pokazać maluchowi, że naprawdę go kocha i chociaż trochę zrekompensować odrzucenie przez tak długi czas. Dopiero po dłuższej chwili usłyszeli głośne, ostentacyjne kaszlnięcie, które należało do Ostrokrzewika, który zjawił się wraz z Szafirkiem i chyba słyszał całą scenę.
< Ostrokrzewiku? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz